Julian Markowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Markowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1846
Lwów

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1903
Lwów

Zawód, zajęcie

rzeźbiarz

Narodowość

polska

Julian Marian Szeliga Markowski (ur. w 1846 we Lwowie, zm. 13 stycznia 1903 tamże) – polski rzeźbiarz, twórca wielu lwowskich pomników.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Nagrobek Juliana Markowskiego
Grobowiec Józefy Markowskiej na cmentarzu Łyczakowskim

Urodził się z ojca Mikołaja i matki Marii z Schimserów. Był wnukiem zasłużonego lwowskiego rzeźbiarza Jana Schimsera. Mając 17 lat przystąpił do powstaniu styczniowego[1]. Służył jako podoficer walczył w oddziałach Leona Czachowskiego (pod Potokiem, pod Lipinami, nad Tanwią, pod Krzeszowską Hutą, gdzie został raniony bagnetem w lewą rękę) i Aleksandra Waligórskiego (pod Borowem)[1]. We Lwowie pełnił funkcję adiutanta dzielnicy IV[1]. Zajmował się werbunkiem do oddziału Waligórskiego, poborem podatków, służył w policji narodowej[1].

Po upadku powstania przedostał się przebrany za kobietę do Lwowa i występował jako aktor w teatrze wędrownym Lobojków. Przyjaźnił się z Arturem Grottgerem i pod jego wpływem podjął decyzję o poświęceniu się rzeźbiarstwu. W 1867 wrócił do Lwowa. Uczył się rzeźby u lwowskiego rzeźbiarza Parysa Filippiego, później dzięki wsparciu finansowemu rodziny Dzieduszyckich w latach 1867–1868 u mistrzów wiedeńskich. Po powrocie do Lwowa w 1870 założył blisko cmentarza Łyczakowskiego zakład rzeźbiarsko-kamieniarski, który wykonywał głównie pomniki nagrobne, ale też pomniki, rzeźbę dekoracyjną, posągi do gmachów publicznych, wykonane w stylu akademickiego historyzmu. Do grona jego uczniów należeli Grzegorz Kuźniewicz, Wojciech Brzega.

Zmarł nagle na zapalenie płuc i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

Prace (wybrane)[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 297.
  2. Paweł Nestorowicz, Boża rola: przyczynek do historii cmentarzy sanockich w 110-tą rocznicę konsekracji cmentarza przy ul. Rymanowskiej, Sanok 2005, s. 28.
  3. Cmentarze dawnego powiatu buczackiego / pod red. Anny Sylwii Czyż, Bartłomieja Gutowskiego. Warszawa, 2017, s. 20. ISBN 978-83-62622-57-3.
  4. Tam że, s. 333.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]