Przejdź do zawartości

Julian Walawski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Walawski
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1898
Bolechów, Galicja, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 1975
Warszawa, Polska

profesor nauk medycznych
Specjalność: fizjologia, patofizjologia
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski Wydział Lekarski

Doktorat

1926

Habilitacja

1937

Profesura

1946 – profesor tytularny

Nagrobek Juliana Walawskiego na Cmentarzu Powązkowskim

Julian Roman Eliasz Jordan-Walawski herbu Trąby (ur. 1 sierpnia 1898 w Bolechowie, zm. 29 stycznia 1975 w Warszawie[1][2]) – polski lekarz, profesor nauk medycznych[3]. Kierownik, wykładowca i profesor w Katedrze i Zakładzie Patologii Ogólnej i Doświadczalnej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego[4] oraz Zakładzie Fizjologii Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej[3]. Specjalizował się w zagadnieniach z zakresu patofizjologii[3]. Członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego, Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Fizjologicznego oraz Polskiej Akademii Umiejętności[3]. Prezes Polskiego Towarzystwa Astronautycznego[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Włodzimierza i Pauliny Frajdenbergowej[3]. Początkowo uczył się w gimnazjach we Lwowie i Berdiańsku. Egzamin dojrzałości zdał w 1917. Następnie podjął studia na Odeskim Uniwersytecie Narodowym imienia Ilji Miecznikowa, które po powrocie do Polski kontynuował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1926 doktoryzował się. Przez krótki czas prowadził praktykę lekarską na Podolu, w trakcie której przyjął poród krowy[3]. Pracował również na IX Oddziale Wewnętrznym Szpitala świętego Łazarza przy ulicy Książęcej 2 w Warszawie jako asystent Mściwoja Semerau-Siemianowskiego[3][5]. W 1937 uzyskał habilitację na podstawie pracy napisanej rok wcześniej. Jej tytuł to Badania doświadczalne nad hipotensyjnym działaniem śliny. W latach 1939–1944 był ordynatorem Oddziału Duru Brzusznego i Plamistego w Szpitalu Polowym przy ulicy Chocimskiej 5/7[3][6]. W końcowym okresie wojny pełnił rolę konsultanta na Oddziale Zakaźnym Szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża[3]. Tytuł profesora otrzymał w 1946, profesora zwyczajnego dziesięć lat później[3]. Odkrył i opisał enterogastron – hormon peptydowy hamujący wydzielanie soku żołądkowego[3]. Jest autorem podręcznika pt. Fizjologia patologiczna[7].

Zmarł 29 stycznia 1975 w Warszawie. Pochowano go na miejscowym cmentarzu Powązkowskim razem z żoną Stefanią Walawską oraz Zofią Kopystiańską (kwatera 256, rząd 3, miejsce 1)[1][8][9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Julian Roman Eliasz Jordan-Walawski h. Trąby [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-04-17].
  2. ↑ Walawski Julian, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-04-17].
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Andrzej Śródka, Julian Walawski, [w:] Gawkowski i inni, Monumenta Universitatis Varsoviensis 1816-2016. Portrety Uczonych. Profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego po 1945 S-Ż, wyd. 1, t. 12, Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 436-443, ISBN 978-83-235-1791-7, OCLC 953143223 [dostęp 2020-04-17].
  4. ↑ Katedra i Zakład Patologii Ogólnej i Doświadczalnej [online], pathology.wum.edu.pl [dostęp 2020-04-17].
  5. ↑ Zofia Podgórska-Klawe, Pamiętnik TLW 2009 – Szpital św. Łazarza cz. 2 [online], www.tlw.waw.pl [dostęp 2020-04-24].
  6. ↑ LISTA LEKARZY I MEDYKÓW PEŁNIĄCYCH OBOWIĄZKI LEKARZY W POWSTANIU WARSZAWSKIM 1944 [online], www.tlw.waw.pl [dostęp 2020-04-24].
  7. ↑ Fizjologia patologiczna. Część ogólna. Część szczególowa. (2 tomy), Walawski Julian Księgarnia i Antykwariat Tradovium [online], www.tradovium.pl [dostęp 2020-04-17] (ang.).
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JULIAN JORDAN WALAWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-17].
  9. ↑ Julian Walawski [online], MOJE CMENTARZE, 29 grudnia 2018 [dostęp 2020-04-17].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Walawski&oldid=66599937”