Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w São Paulo

Katedra w São Paulo
*Catedral Metropolitana Nossa Senhora da Assunção de São Paulo*
	katedra
	; Katedra w São Paulo
Państwo	Brazylia
Stan	São Paulo
Miejscowość	São Paulo
Wyznanie	katolickie
Kościół	katolicki
Wezwanie	Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1913
Data zakończenia budowy	1954 (wieże 1967)
Aktualne przeznaczenie	katedra Archidiecezji São Paulo
Dane świątyni
Styl	neogotyk
Architekt	Maximilian Emil Hehl
Świątynia; • materiał bud.; • długość; • szerokość; • liczba wiernych	; • granit; 111 m; 46 m; 8000 osób
Wieża kościelna; • liczba wież; • wysokość wież	; 2; 92 m
Kopuła; • liczba kopuł	; 1
Liczba naw	5
	Położenie na mapie Brazylii Katedra w São Paulo
	Położenie na mapie São Paulo Katedra w São Paulo
	Położenie na mapie São Paulo Katedra w São Paulo
	23°33′03,9″S 46°38′03,5″W/-23,551083 -46,634306
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Katedra Metropolitalna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w São Paulo (port. Catedral Metropolitana Nossa Senhora da Assunção de São Paulo, Catedral Metropolitana lub Catedral da Sé de São Paulo) – rzymskokatolicka katedra w São Paulo. Jest położona w centrum miasta przy Praça da Sé.

Historia

Plac katedralny na fotografii Marca Ferreza z 1880. Po prawej stara katedra

Historia katedry rozpoczyna się w 1589, kiedy to podjęto decyzję o zbudowaniu kościoła w małej miejscowości São Paulo. Kościół ten, znajdujący się na miejscu obecnej katedry, został ukończony ok. 1616. Gdy São Paulo zostało w 1745 siedzibą diecezji, kościół ten został rozebrany a w jego miejscu rozpoczęto budowę nowego, w stylu barokowym, który ukończono ok. 1764. Kościół ten rozebrano w 1911.

Budowę obecnej katedry rozpoczął (poprzez położenie kamienia węgielnego 6 lipca 1913 Duarte Leopoldo e Silva, pierwszy arcybiskup São Paulo. Projekt budowli w stylu neogotyckim wykonał niemiecki architekt Maximilian Emil Hehl. Prace postępowały powoli. W 1933 wylano posadzki świątyni. Katedrę oddano do użytku w 1954, choć nie miała ona jeszcze wież. Okazją do oddania nieukończonej budowli były obchody 400-lecia założenia miasta. Wieże ukończono w 1967. Otrzymały one patetyczną nazwę „wież ludu”. Był to być może ukłon w kierunku teologii wyzwolenia, jako że do jej czołowych przedstawicieli należeli m.in. duchowni brazylijscy: biskup i teolog Hélder Câmara i arcybiskup São Paulo Paulo Evaristo Arns^[1].

W latach 2000 – 2002 katedrę po długim okresie zaniedbania poddano kompletnej renowacji. Prace objęły budynek katedry oraz pinaklena wieży i nad nawami. Renowację ułatwiło odnalezienie oryginalnych planów konstrukcyjnych z 1912.

Architektura

Katedra jest największym kościołem w São Paulo: ma 111 m długości i 46 m szerokości. Jej bliźniacze wieże wznoszą się na wysokość 92 m^[2]. Została ona zbudowana na planie krzyża łacińskiego jako budowla pięcionawowa z kopułą na skrzyżowaniu naw.

Do jej budowy użyto ponad 800 ton rzadkich gatunków marmuru. Wystrój jej wnętrza nawiązuje do flory (ananasy) i fauny brazylijskiej (pancerniki).

Katedra może pomieścić 8000 ludzi.

Krypta

Zlokalizowana pod głównym ołtarzem krypta może być, ze względu na duże rozmiary, uważana za podziemny kościół. Jest ona udekorowana marmurowymi rzeźbami dłuta Francisco Leopoldo e Silva, przedstawiającymi dzieje Hioba i św. Hieronima.

W krypcie znajdują się groby wszystkich biskupów i arcybiskupów São Paulo. Na specjalną uwagę zasługują wykonane z brązu grobowce dwóch ważnych postaci historycznych: ojca Diogo Feijó (regenta sprawującego władzę w imieniu niepełnoletniego cesarza Piotra II) i kacyka Tibiriçá (wodza plemienia Guaianaz, który w XVI w. powitał pierwszych jezuitów, przyjął chrzest i przyczynił się do założenia osady São Paulo.

Organy

Zbudowane w 1954 przez włoska firmę organmistrzowską organy katedralne należą do największych w Ameryce Łacińskiej. Mają 120 głosów (12000 piszczałek) podzielonych na cztery manuały i pedał. Piszczałki zostały ozdobione ręcznie grawerowanymi reliefami w stylu gotyckim.

Ciekawostki

katedra jest położona dokładnie w miejscu, przez które przebiega symboliczna linia wyznaczająca zwrotnik Koziorożca.
do budowy katedry zużyto: 154200 kg białego marmuru z Carrary, 9600 kg zielonego marmuru St. Denis z kamieniołomów w Dolinie Aosty, 74550 kg żółtego marmuru sieneńskiego z kamieniołomów Monte d’Elsa, 166750 kg czerwonego marmuru portassanta z kamieniołomów Caldana w Grosseto, 3164 kg onyksu z Doliny Aosty, 4050 kg porfiru z Egiptu 135 kg malachitu z Kongo, 25 kg lazulitu z Chile i 15 000 kg brązu.
przy budowie katedry przepracowano 263675 godzin^[3]

Przypisy

↑ Anne Benthues: 100 katedr świata (niem. Die 100 schönsten Kathedralen der Welt). Warszawa: Elipsa, 2003, s. 203. ISBN 83-7265-052-7.
↑ Emporis: Catedral Metropolitana de São Paulo. [dostęp 2010-11-14]. (ang.).
↑ Sampacentro: Catedral da Sé. [dostęp 2010-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-03)]. (port.).

Bibliografia

Anne Benthues: 100 katedr świata (niem. Die 100 schönsten Kathedralen der Welt). Warszawa: Elipsa, 2003, s. 202 –203. ISBN 83-7265-052-7.

Linki zewnętrzne

Katedra w São Paulo: strona oficjalna. catedraldase.org.br. [dostęp 2010-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-16)]. (port. • ang.).
São Paulo Metrópole: Catedral Metropolitana da Sé. [dostęp 2012-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (port.). Strona o katedrze w São Paulo

[1] Anne Benthues: 100 katedr świata (niem. Die 100 schönsten Kathedralen der Welt). Warszawa: Elipsa, 2003, s. 203. ISBN 83-7265-052-7.

[2] Emporis: Catedral Metropolitana de São Paulo. [dostęp 2010-11-14]. (ang.).

[3] Sampacentro: Catedral da Sé. [dostęp 2010-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-03)]. (port.).

[1]

[2]

[3]