Przejdź do zawartości

Kazimierz Radwański (archeolog)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Radwański
Data i miejsce urodzenia

25 września 1924
Góra

Data i miejsce śmierci

4 marca 2015
Kraków

Dyrektor Muzeum Archeologicznego w Krakowie
Okres

od 1961
do 1995

Poprzednik

Stefan Nosek

Następca

Jacek Rydzewski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Walecznych (1920–1941) Warszawski Krzyż Powstańczy
Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”
Kazimierz Radwański
Kazik, 1559
kapral podchorąży kapral podchorąży
Data i miejsce urodzenia

25 września 1924
Góra

Data i miejsce śmierci

4 marca 2015
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Armia Krajowa

Jednostki

Batalion „Gustaw”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (powstanie warszawskie)

Kazimierz Radwański (ur. 25 września 1924 w Górze, zm. 4 marca 2015 w Krakowie[1]) – polski archeolog, konserwator zabytków i muzealnik, profesor nauk humanistycznych, przewodniczący wielu wypraw wykopaliskowych, pionier nowoczesnych badań archeologicznych nad początkami średniowiecznego Krakowa. Żołnierz Armii Krajowej, kapral podchorąży czasu wojny, powstaniec warszawski i więzień stalagu[2]. W latach 1961-1995 dyrektor Muzeum Archeologicznego w Krakowie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Lata wojny

[edytuj | edytuj kod]

Przyszedł na świat w Górze koło Modlina zaś wychował w Warszawie. Do wybuchu wojny mieszkał na Żoliborzu a następnie w Śródmieściu na Krakowskim Przedmieściu 66[1]. Przed wojną skończył drugą klasę Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Wybuch wojny zastał go w Warszawie. 25 września wojska niemieckie zbombardowały jego rodzinny dom. Po zbombardowaniu wraz z rodziną przeniósł się do domu stryja przy ulicy Myśliwieckiej. Od początku 1941 do wybuchu powstania mieszkał zaś przy ulicy Chmielnej. W 1939 złożył przysięgę i wstąpił do Szarych Szeregów w których to pozostał do końca 1941 kiedy to dostał się do oddziałów AK. W trakcie powstania walczył w rejonie Śródmieścia Północnego i Południowego w zgrupowaniu "Harnaś" pod pseudonimami "Kazik" i "1559"[1].

Po upadku powstania trafił do niewoli, został wywieziony do obozu w Niemczech, pracował w fabryce benzyny syntetycznej koło Hanoweru[3]. W obozie tym doczekał wyzwolenia przez wojska alianckie. Po wyzwoleniu wstąpił w szeregi II Korpusu Wojska Polskiego we Włoszech, następnie przybył do Anglii. Jak wspominał, nie mógł się pogodzić z angielskim spojrzeniem na Polaków[4].

Lata powojenne

[edytuj | edytuj kod]

W 1948 powrócił na stałe do Polski[5]. W 1949 zdał maturę. W 1951 rozpoczął studia z archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie zaś w 1955 uzyskał tytuł magistra archeologii. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Urzędzie Miejskiego Konserwatora Zabytków Krakowa na stanowisku miejskiego archeologa. W 1961 został powołany na stanowisko dyrektora Muzeum Archeologicznego w Krakowie. W 1974 obronił doktorat na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, zaś w 1977 otrzymał tytuł naukowy doktora habilitowanego na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W 1992 postanowieniem prezydenta RP Lecha Wałęsy otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W 1995 przeszedł na emeryturę.

W trakcie swojej kariery zawodowej stanął na czele wielu ekspedycji archeologicznych. Przeprowadził on m.in. odbudowę zespołu poklasztornego zakonu Karmelitów w Krakowie, pod jego kierunkiem podjęto próbę rekonstrukcji ogrodu przyklasztornego u stóp Wawelu. Zorganizował on także remont dworu w Branicach na potrzeby nowego oddziału Muzeum Archeologicznego w Krakowie – Oddziału w Nowej Hucie – Branicach. Jako pierwszy w Europie zastosował metody wierceń oraz badań interdyscyplinarnych na obszarze aglomeracji miejskiej[6].

Jest autorem i współautorem kilku książek a także kilkudziesięciu prac i opracowań naukowych. Był członkiem wielu towarzystw i organizacji. Zasiadał m.in. w Polskim Komitecie ICOM, Społecznych Komitecie Odnowy Zabytków Krakowa i Zarządzie Oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego.

Pochowany 12 marca 2015 na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (kwatera S-1-3)[2][7].

Grób Kazimierza Radwańskiego na Cmentarzu Salwatorskim

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Archiwum Historii Mówionej – Kazimierz Radwański [online], www.1944.pl [dostęp 2021-06-21] (pol.).
  2. a b Powstańcze Biogramy – Kazimierz Radwański [online], www.1944.pl [dostęp 2021-06-21] (pol.).
  3. Log into Facebook [online], Facebook [dostęp 2021-06-21] (ang.).
  4. a b c d e Kazimierz Radwański [online], Muzeum Archeologiczne w Krakowie [dostęp 2021-06-21] (pol.).
  5. Nasza biało-czerwona, upragniona przez lata okupacji [online], wiadomosci.dziennik.pl, 30 lipca 2020 [dostęp 2021-06-21] (pol.).
  6. a b Radwański Kazimierz [online], encyklopediakrakowa.pl [dostęp 2021-06-21].
  7. Kazimierz Radwański : Nekrologi [online], www.nekrologi.net [dostęp 2021-06-21].