Kobyla Przełęcz
49°13′27″N 20°18′28″E/49,224167 20,307778 Kobyla Przełęcz i Kobyli Wierch | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 1090 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
| 49°13′27″N 20°18′28″E/49,224167 20,307778
| |
Kobyla Przełęcz lub Kobyle Siodło[1] (słow. Vysoká poľana, niem. Hohe Ebene, Hohe Au, węg. Magas-sík[2]) – szeroka trawiasta przełęcz położona na wysokości ok. 1090 m n.p.m. w grani głównej Tatr Bielskich na Słowacji[3].
Przełęcz ta jest ostatnią przełęczą na wschód Tatr i oddziela od siebie Fajksową Czubę oraz Kobyli Wierch, odpowiednio przedostatni i ostatni szczyt w grani głównej Tatr Bielskich. Przełęcz znajduje się tuż obok tego ostatniego, znajdującego się ok. 20 m wyżej[3][2].
Kobyla Przełęcz oddziela od siebie dwie niewielkie doliny: Dolinę Huczawy Bielskiej na południu oraz dolinę Drabinę na północy. W zboczu Kobylego Wierchu opadającego do doliny Drabiny znajduje się jedyna udostępniona do zwiedzania jaskinia w słowackiej części Tatr – Jaskinia Bielska[3], a w zboczu opadającym do Doliny Huczawy Bielskiej – niewielka Jaskinia nad Huczawą[2]. Tuż nad szerokim siodłem przełęczy znajduje się ambona.
Przez przełęcz do 1978 r. prowadził szlak Magistrali Tatrzańskiej[2]. Fragment znajdujący się w Tatrach Bielskich został jednak zamknięty, a na terenie grzbietu utworzono rezerwat ścisły. U stóp Kobylego Wierchu, Doliną Huczawy Bielskiej przebiegają szlaki zielony z Tatrzańskiej Kotliny do Schroniska pod Szarotką (chata Plesnivec) i Doliny Białych Stawów oraz niebieski z Tatrzańskiej Kotliny do Kieżmarskich Żłobów[4].
Polska nazwa przełęczy pochodzi od sąsiedniego Kobylego Wierchu. Nazwy obcojęzyczne mają związek z trawiastym charakterem przełęczy, przypominającej polanę[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. VI. Latchorzew: Trawers, 2008, s. 103. ISBN 978-83-60078-05-1.
- ↑ a b c d e Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 428, 528. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 450. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007, s. 121. ISBN 978-83-60120-88-0.