Przejdź do zawartości

Kruklanki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kruklanki
wieś
Ilustracja
Centrum Kruklanek
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

giżycki

Gmina

Kruklanki

Liczba ludności (2022)

1338[2]

Strefa numeracyjna

87

Kod pocztowy

11-612[3]

Tablice rejestracyjne

NGI

SIMC

0761584

Położenie na mapie gminy Kruklanki
Mapa konturowa gminy Kruklanki, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kruklanki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Kruklanki”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Kruklanki”
Położenie na mapie powiatu giżyckiego
Mapa konturowa powiatu giżyckiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kruklanki”
Ziemia54°05′26″N 21°55′27″E/54,090556 21,924167[1]
Strona internetowa

Kruklanki (niem. Kruglanken[4]) – wieś w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie giżyckim, w gminie Kruklanki.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie suwalskim.

Miejscowość jest siedzibą gminy Kruklanki. Leży nad rzeką Sapiną, liczy ok. 1300 mieszkańców, znajduje się tu siedziba nadleśnictwa Borki.

W 2011 w okolicach wsi spadł meteoryt, był to pierwszy od 17 lat od wcześniejszej „baszkówki”, zaobserwowany upadek meteorytu w Polsce[5].

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Kruklanki położone są we wschodniej części Krainy Wielkich Jezior Mazurskich nad jeziorem Gołdapiwo i wzdłuż rzeki Sapiny.

Krajobraz obszaru gminy Kruklanki ukształtowany został podczas ostatniego zlodowacenia bałtyckiego. Lodowiec, który kilkakrotnie nasuwał się i ustępował z tych terenów, pozostawił liczne ciekawe formy w postaci wyniesień morenowych i dolin erozyjnych.

Integralne części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Kruklanki[6][7]
SIMC Nazwa Rodzaj
0761590 Grądy Kruklaneckie przysiółek

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wieś została założona w 1545 roku przez Jana Bębelnika na 60 włókach. Osiedleńcy – głównie Polacy (na 28 rodzin 6 było litewskich) – otrzymali 6 lat wolnizny.

W czasie swojego istnienia wieś znana była pod różnymi nazwami, między innymi:

  • Krucze Łąki
  • Kruglanken
  • Kruglanki
  • Kruklanki

Wieś była zasobna i dobrze prosperowała, bo już w 1574 roku został wybudowany kościół, a prawie w tym samym czasie powstała również szkoła. Mimo że Kruklanki paliły się wielokrotnie, udawało się ocalić kościół, który pozostał cennym zabytkiem architektury wschodniopruskiej z XVI wieku. Wieś leżała w granicach I Rzeczypospolitej jako lenno Korony Polskiej do 1657, po czym znalazła się pod panowaniem brandenbursko-pruskim, a od 1701 w Królestwie Prus.

Podczas epidemii dżumy w 1710 roku zmarły tu 132 osoby, m.in. ostatni przedstawiciel szlacheckiego rodu von Gansenów, którego grobowiec odkryto w 1875 roku pod podłogą kościoła po lewej stronie ołtarza.

Do początku XIX wieku większość mieszkańców tutejszej parafii stanowili Polacy, ale już pod koniec tamtego stulecia stanowili oni zaledwie trzecią część mieszkańców.

W okresie intensywnego rozwoju gospodarczego na przełomie XIX i XX wieku powstały tutaj dwie linie kolejowe. Kruklanki znalazły się na trasie łączącej dwa miasta Giżycko z Węgorzewem, a Możdżany i Jurkowo Węgorzewskie na linii Kruklanki – Olecko. Stąd pozostałości dawnych budowli kolejowych: budynki dworcowe w Kruklankach i Jurkowo Węgorzewskie, nasypy, wąwozy, wiadukty i mosty, w tym zburzony most kolejowy nad rzeką Sapiną – kilkaset metrów na południe od Kruklanek.

„Zwalony most” – stan obecny

Most kolejowy nad rzeką Sapiną zwany potocznie przez dzisiejszych mieszkańców „zwalonym mostem” powstał w 1908 roku i należał do największych budowli kolejowych na Mazurach. Stanowił on budowlę pięcioprzęsłową, żelbetową, pełnościenną.

Zniszczone Kruklanki w czasie I wojny światowej

W sierpniu 1914 roku, podczas I wojny światowej saperzy niemieccy wysadzili jedno przęsło (zachodnie), aby nie oddać linii kolejowej wojskom rosyjskim. Zniszczenia te zostały naprawione jeszcze podczas wojny, wówczas też wprowadzono dodatkowe podpory łuków skrajnych oraz usunięto z zachowanych filarów płyty kamienne. W czasie wojny Kruklanki zostały w znacznym stopniu zniszczone.

W okresie II wojny światowej powstał w okolicy Kruklanek system umocnień zbudowany z bunkrów żelbetowych i rowów, wchodzący w skład Giżyckiego Rejonu Umocnionego (GRU).

Jak w całym GRU, tak i na terenie kruklaneckim wykorzystano naturalne przeszkody terenowe – lasy, jeziora, przesmyki, pagórki. Ten silnie ufortyfikowany teren nie odegrał większej roli w czasie II wojny światowej. Zastosowane przez Armię Czerwoną manewry oskrzydlające spowodowały szybkie wycofanie się wojsk niemieckich.

6 października 1944 roku do Kruklanek przywieziony został pociągiem generał Tadeusz Bór-Komorowski. Himmler w pobliskiej swojej kwaterze polowej chciał podjąć z generałem rozmowy na temat współpracy. Do rozmów jednak nie doszło dzięki postawie generała Bora.

Most kolejowy na rzece Sapinie został ponownie zaminowany w 1945 roku w obawie przed spodziewanym nadejściem wojsk radzieckich, a następnie 8 września 1945 roku został wysadzony przez miejscową ludność, która miała nadzieję, że w ten sposób zapobiegnie grabieży[potrzebny przypis][8]. Tej miejscowej legendy nie potwierdzają jakiekolwiek źródła historyczne z epoki.

Po zajęciu tych ziem przez Rosjan większość urządzeń obronnych została po uprzednim zdemontowaniu i wywiezieniu wyposażenia wysadzona w powietrze. Pozostałości GRU to dzisiaj malownicze rumowiska, na które można się natknąć spacerując wśród lasów i pól. Odcinek kruklanecki jak dotychczas najdokładniej został spenetrowany i opisany w 1989 roku przez Stefana Fuglewicza.

W 1945 roku wieś ponownie włączono do Polski. Większość dotychczasowej ludności została zastąpiona polskimi przesiedleńcami.

Współcześnie kilka rodzin mieszkających we wsi ma pochodzenie niemieckie, większość to przyjezdni z Polski centralnej, przesiedleńcy zza Buga oraz spory odsetek ludności ukraińskiej, przesiedlonych w ramach akcji „Wisła” w latach 1947–1952.

Kościół i cerkwie

[edytuj | edytuj kod]
Kościół Wniebowzięcia NMP

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, salowy, murowany z cegły i kamienia polnego, z zakrystią od wschodu i kruchtą od południa. Budowla wzniesiona w 1753 roku, 25-metrowa wieża jest starsza (koniec XVI wieku) i nadbudowana o dwie kondygnacje (ok. 1600), szczyty wieży wykonane przed rokiem 1648. Kościół odnowiono w 1875 roku oraz po uszkodzeniach z I wojny światowej. Ołtarz zestawiono w 1753 roku z użyciem elementów nastawy z końca XVII wieku.

W Kruklankach znajdują się jeszcze dwie cerkwie:

Cerkiew greckokatolicka


Szkolnictwo

[edytuj | edytuj kod]
Szkoła Podstawowa im. K. I. Gałczyńskiego w Kruklankach

W Kruklankach znajduje się szkoła wybudowana w 1929 roku. Obecnie mieści się w niej Szkoła Podstawowa im.K.I. Gałczyńskiego, ale przed reformą oświaty w 2017 znajdowało się tam także Gimnazjum. Od 2007 do 2017 placówka nosiła nazwę Zespołu Szkół w Kruklankach.

W latach 2011–2012 na zachód od budynku wybudowano kompleks Orlik 2012, w skład którego wchodzą boisko ze sztuczną trawą do gry w piłkę nożną, boisko tartanowe, wielofunkcyjne do gry w piłkę ręczną, siatkówkę i koszykówkę, oraz budynek sanitarno-szatniowy.

Obecnie dyrektorem Szkoły jest mgr Justyna Maliszewska, a wicedyrektorem mgr Jarosław Karbowski.

Kultura

[edytuj | edytuj kod]

W miejscowości działa Biblioteka i Ośrodek Kultury Gminy Kruklanki, który organizuje różne imprezy kulturalne np. dożynki gminne (a w 2018 powiatowe), biesiada agroturystczna, a także kiermasze, itd.

Oferta turystyczna

[edytuj | edytuj kod]
Tablica informacyjna o CS-R-T w Kruklankach

Kruklanki są gminą o rozwiniętej infrastrukturze turystycznej. Istnieją tu restauracje, ogólnodostępne stołówki w ośrodkach wypoczynkowych, kawiarnie i punkt informacji turystycznej, wypożyczalnie sprzętu turystycznego, boiska Orlik 2012 i stadion sportowy. Działa szereg gospodarstw agroturystycznych.

Centrum Sportowo - Rekreacyino - Turystyczne, po prawej Stadion Gminny

Od 20 października 2018, przy ulicy Szkolnej, jest czynne Centrum Sportowo – Rekreacyjno – Turystyczne, w skład którego wchodzą: parking, miasteczko ruchu drogowego, kort tenisowy, siłownia zewnętrzna, plac zabaw, altana piknikowa oraz grill wolnostojący. Na terenie kompleksu jest także sala gimnastyczna.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 62561
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 622 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
  5. Meteoryt spadł na gospodarstwo agroturystyczne. Gazeta Wyborcza Olsztyn, 2011-05-04. [dostęp 2013-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-07)].
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. GUS. Rejestr TERYT
  8. Piotr Skurzyński „Warmia, Mazury, Suwalszczyzna” Wyd. Sport i Turystyka – Muza S.A. Warszawa 2004 ISBN 83-7200-631-8 s. 279

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Wakar i Bohdan Wilamowski, Węgorzewo. Z dziejów miasta i powiatu, Pojezierze, Olsztyn, 1968. (str. 128 – 130)
  • Rzempołuch A., Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich. Agencja Wyd. „Remix”, Olsztyn 1993.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]