Krzysztof Jasiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Krzysztof Jasiński
Ilustracja
Krzysztof Jasiński (2018)
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1943
Borzechów

Zawód

reżyser teatralny, aktor, dyrektor teatru

Współmałżonek

Beata Rybotycka

Lata aktywności

od 1966

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Roman Jasiński[1] (ur. 21 lipca 1943 w Borzechowie[2]) – polski reżyser teatralny i telewizyjny, a także aktor. Założyciel i od 1966 dyrektor artystyczny Krakowskiego Teatru Scena STU.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W dokumentach jako jego miejsce urodzenia wpisany został Borzechów. Krzysztof Jasiński w wywiadzie wskazał, że w miejscowości tej został ochrzczony, natomiast urodził się w szpitalu w Lublinie[3]. Wychowywał się m.in. w Śmiglu w Wielkopolsce[3]. Po śmierci ojca, mając 12 lat, zamieszkał w internacie[4]. Jako nastolatek był karany za włamanie do zbrojowni liceum i kradzież amunicji oraz za znieważenie popiersia Włodzimierza Lenina[4]. Dziewięć miesięcy spędził w zakładzie poprawczym, powtarzał klasę, był wyrzucany ze szkół. Kiedy uczęszczał do gimnazjum, chciał wstąpić do seminarium duchownego[4]. W 1962 ukończył XXIII Liceum Ogólnokształcące w Łodzi[5]. Potem wyjechał do Poznania, gdzie ukończył studium nauczycielskie[6]. Leczył gruźlicę w zakopiańskim sanatorium rehabilitacyjnym, gdzie założył kabaret[4]. W 1968 został absolwentem wydziału aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1966 założył Teatr STU, który zaczął się pojawiać na największych festiwalach w Polsce i poza jej granicami. Był współtwórcą spektakli określanych jako manifesty pokolenia: Spadanie, Sennik polski, Exodus. W 1975 teatr ten przekształcił się w scenę zawodową. Był dyrektorem krakowskiego ośrodka TVP i dyrektorem programowym Canal+ w Polsce[7].

Znany z realizacji widowisk plenerowych. Reżyserował m.in. Harfę Papuszy na krakowskich Błoniach, Halkę w krakowskim parku Skałki Twardowskiego i Giocondę nad brzegiem Odry we Wrocławiu. Był reżyserem oper Giuseppe Verdiego (Makbeta i Rigoletta w Teatrze Wielkim w Poznaniu), a także musicalu Chicago w Teatrze Komedia w Warszawie. Reżyser widowisk telewizyjnych – twórca m.in. benefisów w Krakowskim Teatrze Scena STU. W 2013 wyreżyserował Zemstę Aleksandra Fredry w Teatrze Polskim w Warszawie. Zagrał w kilku filmach i serialach.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Wkrótce po studiach[6] ożenił się z Krystyną Gonet, absolwentką socjologii na UJ, która w latach 1968–1978 związana była z Teatrem STU jako autorka scenariuszy i scenografii[8]. Ze związku tego ma córkę Magdalenę[6]. Przez siedem lat był partnerem piosenkarki Maryli Rodowicz, z którą ma dwoje dzieci – Jana i Katarzynę. Zawarł związek małżeński z Beatą Rybotycką, z którą ma córkę Zofię[6].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Krzysztof Jasiński (2012)
  • 1970: Prom jako radiotelegrafista
  • 1976: Zaklęty dwór jako Damazy Czorgut
  • 1981: W obronie własnej jako Krzysztof
  • 1982: Wilczyca jako Kacper Wosiński, mąż Maryny
  • 1988: Powrót do Polski jako Ignacy Jan Paderewski
  • 1989: Kanclerz jako Samuel Zborowski
  • 1989: Żelazną ręką jako Samuel Zborowski
  • 1990: Kapitan Conrad jako Apollo Korzeniowski Nałęcz
  • 1994: Legenda Tatr jako harnaś Nowobilski
  • 2000: Klasa na obcasach jako ojciec Kobry
  • 2001: Więzy krwi jako Józef Bronowicz
  • 2008: BrzydUla jako Krzysztof Dobrzański
  • 2017: Miasto skarbów jako Stanisław Kamiński
  • 2021: Wieleżyński. Alchemik ze Lwowa jako spadkobierca Lindenbauma
  • 2022: Mój agent jako Gustaw Krantz

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Order Odrodzenia Polski dla założyciela Teatru STU, prezydent.pl, 19 lutego 2016 [dostęp 2021-04-10].
  2. ↑ Krzysztof Jasiński w bazie filmpolski.pl [dostęp 2021-04-10].
  3. ↑ a b Janusz R. Kowalczyk, Z kontynentu na kontynent – rozmowa z Krzysztofem Jasińskim, culture.pl, 18 lutego 2016 [dostęp 2021-04-10].
  4. ↑ a b c d To jest miłość!, „Pani Domu”, 4 kwietnia 2019 [dostęp 2021-12-27].
  5. ↑ Arkadiusz Gawełek, Historia: Wiek młodzieńczy i dojrzały: 1961–1991, lo23lodz.pl, 17 października 2007 [dostęp 2021-04-10].
  6. ↑ a b c d Krzysztof Jasiński: Nie myśli o emeryturze, interia.pl, 23 września 2013 [dostęp 2021-12-27].
  7. ↑ Krzysztof Jasiński, scenastu.pl [zarchiwizowane 2019-03-07].
  8. ↑ Krystyna Gonet (1942–2009), Find a Grave [dostęp 2021-12-27] (ang.).
  9. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 lutego 2016 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2016 r. poz. 340).
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 kwietnia 2000 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2000 r. nr 17, poz. 369).
  11. ↑ „Dziennik Polski”, Nr 109, 9 maja 1973, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Jasiński&oldid=69132860”