Leszek Gnoiński

    Dodaj linki
    Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
    Leszek Gnoiński
    Lech Gnoiński
    Data i miejsce urodzenia

    19 września 1966
    Warszawa

    Zawód, zajęcie

    dziennikarz muzyczny

    Cytaty w Wikicytatach

    Leszek Gnoiński, właśc. Lech Gnoiński (ur. 19 września 1966 w Warszawie) – polski dziennikarz muzyczny. Członek sekcji muzyki rozrywkowej Akademii Fonograficznej ZPAV[1].

    Życiorys[edytuj | edytuj kod]

    Urodził się w Warszawie, od 2005 mieszka w Krakowie. Od 1992 zajmuje się dziennikarstwem muzycznym. Między 1992 a 1994 był współpracownikiem redakcji „Tylko Rock” i pracownikiem wydającego go wydawnictwa Respublika Press International. Od 1994 do 2003 pracował w dzienniku „Super Express”. Pomiędzy 1994 a 1999 współprowadził „Super Rock”, największą w dziennikach ogólnopolskich wkładkę o muzyce rockowej i popkulturze, która ukazywała się w każdą środę. W kolejnych latach pisał do działów Rozrywka i Super Tydzień. W lutym 2003 został zastępcą redaktora naczelnego magazynu muzycznego „Muza”. W kolejnych latach pracował jako redaktor naczelny portalu cgm.pl (2003-2004), dziennikarz Discovery Historia TVN (2007-2008). W międzyczasie był współpracownikiem m.in. „Machiny” (1998, 2006-2007), „Premier” (2005-2006), „Dziennika Polskiego” (2005-2006), „Dziennika” (2005-2007), portalu t-mobile-music.pl (do 2013), „Miasto Kobiet” (2012-2020), „Gazety Magnetofonowej” (2016-2019), „Newsweek” (2019), "Polityka" (2021-22). Współpracował z kilkoma rozgłośniami, m.in. Radio 94 (dzisiejsze Antyradio), Ex FM (dzisiejsza Radiofonia), Radio Kraków, w latach 2019 - 2020 współprowadził z Kamilem Wicikiem audycję Tu jest muzyka. W Polskę idziemy w Programie I Polskiego Radia, od listopada 2020 do listopada 2021 roku prowadził audycję Radio aktywny blok w radiu internetowym Radiospacja, a od stycznia 2022 roku Rockolekcje w Antyradiu.

    W czasie pracy w „Super Expressie” zaczął pisać książki: Raport o Acid Drinkers, Encyklopedię polskiego rocka czy Kult Kazika, której sprzedało się prawie 30 tys. egzemplarzy. Napisana przez niego książka Republika. Nieustanne tango została uznana przez krytyków muzycznych, czytelników i ZAIKS „najlepszą książką o muzyce 2016”. Był współautorem publikacji The Very Best of Perfect. 1980–2020. W 2020 wydał książkę biograficzną Izabeli Trojanowskiej.

    Wystawa w Spichlerzu Polskiego Rocka w Jarocinie

    Po przeprowadzce do Krakowa zaczął współpracę z Discovery Historia TVN serią filmów Historia polskiego rocka i głośnym obrazem pełnometrażowym Beats of Freedom – Zew wolności.

    Redaktor około setki płyt, m.in. wydanych w ramach Złotej kolekcji (John Porter, Lech Janerka, Urszula, Sztywny Pal Azji, Róże Europy, Voo Voo, Chłopcy z Placu Broni, Tomek Lipiński, T.Love, Big Cyc, Lata osiemdziesiąte, Lata dziewięćdziesiąte), serii 30 albumów dodawanych do Dziennika z serii „Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.”, „Najmniejszych koncertów świata” (Myslovitz, Pustki, Lech Janerka, Muniek), boksu Acid Drinkers „Anthology 1989–2009”, a także albumów Myslovitz, Lenny Valentino, Perfect, Voo Voo, Big Cyc, projektu Nowe Sytuacje. Współautor scenariusza wystawy stałej jarocińskiego Spichlerza Polskiego Rocka i współtwórcą serii filmów o tym festiwalu.

    Wybrany do Rady Akademii Fonograficznej ZPAV (kadencja 2018-2021 i 2021-). Dziennikarz Kulturalny Małopolski roku 2018.

    Książki[edytuj | edytuj kod]

    Filmografia[edytuj | edytuj kod]

    Przypisy[edytuj | edytuj kod]

    1. ↑ ZPAV: Akademia Fonograficzna (Sekcja Muzyki Rozrywkowej). zpav.pl. [dostęp 2010-10-03]. (pol.).
    2. ↑ Wyjątkowa prapremiera filmu o zespole Kult. "Mogliśmy ich poznać z zupełnie innej strony", radiogdansk.pl [dostęp 2019-10-28] (pol.).

    Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

    Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leszek_Gnoiński&oldid=70303101”