Leszek Gnoiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Leszek Gnoiński, właściwie Lech Gnoiński (ur. 19 września 1966) – polski dziennikarz muzyczny. Członek sekcji muzyki rozrywkowej Akademii Fonograficznej ZPAV[1].


Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Warszawie, od 2005 roku mieszka w Krakowie. Od 1992 roku zajmuje się dziennikarstwem muzycznym. Między 1992 a 1994 był współpracownikiem redakcji Tylko Rock i pracownikiem wydającego go wydawnictwa Respublika Press International. Od 1994 do 2003 pracował w dzienniku Super Express. Pomiędzy 1994 a 1999 współprowadził Super Rock, największą w dziennikach ogólnopolskich (przez pewien okres nawet czterostronnicową) wkładkę o muzyce rockowej i popkulturze, która ukazywała się w każdą środę. W kolejnych latach pisał do działów Rozrywka i Super Tydzień. W lutym 2003 roku został z-cą redaktora naczelnego magazynu muzycznego Muza (2003). W kolejnych latach pracował jako redaktor naczelny portalu cgm.pl (2003-2004), dziennikarz Discovery Historia TVN (2007-2008). W międzyczasie był współpracownikiem m.in. Machiny (1998 oraz 2006-2007), Premier (2005-2006), Dziennika Polskiego (2005-2006), Dziennika (2005-2007), portalu t-mobile-music.pl (do 2013), Miasto Kobiet (od 2012), Gazety Magnetofonowej (2016-2019), Newsweek (od 2019). Współpracował z kilkoma rozgłośniami, m.in. Radio 94 (dzisiejsze Antyradio), Ex FM (dzisiejsza Radiofonia), Radio Kraków, a od 2019 roku prowadzi wraz z Kamilem Wicikiem w Programie I PR audycję "Tu jest muzyka. W Polskę idziemy".

Jeszcze w czasie pracy w Super Expressie zaczął pisać książki: Raport o Acid Drinkers, „Encyklopedię polskiego rocka”, czy najpopularniejszą - Kult Kazika, której sprzedało się prawie 30 tysięcy egzemplarzy. Natomiast książka Republika. Nieustanne tango została uznana przez krytyków muzycznych, czytelników i ZAIKS „najlepszą książką o muzyce 2016 roku”.

Po przeprowadzce do Krakowa zaczął współpracę z Discovery Historia TVN serią filmów Historia polskiego rocka i głośnym obrazem pełnometrażowym Beats of Freedom – Zew wolności.

Redaktor około setki płyt, m.in. wydanych w ramach Złotej kolekcji (John Porter, Lech Janerka, Urszula, Sztywny Pal Azji, Róże Europy, Voo Voo, Chłopcy z Placu Broni, Tomek Lipiński, T.Love, Big Cyc, Lata osiemdziesiąte, Lata dziewięćdziesiąte), serii 30 albumów dodawanych do Dziennika z serii „Gwiazdy polskiej muzyki lat 80.”, „Najmniejszych koncertów świata” (Myslovitz, Pustki, Lech Janerka, Muniek), boksu Acid Drinkers „Anthology 1989–2009”, a także albumów Myslovitz, Lenny Valentino, Perfect, Voo Voo, Big Cyc, projektu Nowe Sytuacje.

Współautor publikacji "The Very Best of Perfect. 1980 - 2020".

Współautor scenariusza wystawy stałej jarocińskiego Spichlerza Polskiego Rocka.

Wybrany do Rady Akademii Fonograficznej ZPAV (kadencja 2018-2020).

Dziennikarz Kulturalny Małopolski roku 2018.

Książki[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ ZPAV: Akademia Fonograficzna (Sekcja Muzyki Rozrywkowej) (pol.). zpav.pl. [dostęp 2010-10-03].
  2. ↑ Wyjątkowa prapremiera filmu o zespole Kult. "Mogliśmy ich poznać z zupełnie innej strony", radiogdansk.pl [dostęp 2019-10-28] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Leszka Gnoińskiego
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leszek_Gnoiński&oldid=60570524”