Lillet
Lillet (wym. [li'le]) – francuski aperitif, wino aromatyzowane, alkohol zyskujący popularność na całym świecie.
Składa się w 85% z wina bordoskiego, 15% stanowią likiery produkowane z dziesięciu różnych owoców. Uzyskuje się je przez macerację skórek pomarańczy (słodkich pomarańczy z Hiszpanii, gorzkich pomarańczy z Haiti i zielonych pomarańczy z Maroka) z dodatkiem chininy[1][2]. Chociaż oryginalna receptura pochodzi z XIX w., obecnie produkowany jest na podstawie receptur z 1987 (biały) i 1990 (czerwony). Marka należy do grupy Pernod Ricard[3].
Lillet według obecnej receptury jest bardziej owocowy i mniej gorzki. W sprzedaży dostępna jest wersja biała (blanc), różowa (rosé) i czerwona (rouge). Lillet Blanc jest wytwarzany z winogron odmian sauvignon blanc, sémillon i muscadelle[1]. Podstawą Lillet Rouge są klasyczne szczepy merlot i cabernet sauvignon[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Firma Lillet Frères (likiernicy oraz handlarze winem i napojami spirytusowymi) została założona w 1872 roku w Podensac, Żyronda. Lillet blanc narodził się w 1887 roku i do 1970 r. był znany pod nazwą Kina Lillet[4]. Pomysł łączenia win Bordeaux z egzotycznymi roślinami lub owocami pochodzi od ojca Kermanna, lekarza, który wyjechał do Brazylii za Ludwika XVI i powrócił, by osiedlić się w Bordeaux, gdzie produkował likiery i wzmacniacze, oparte głównie na chinowcu[5]. Bordeaux było wówczas jednym z głównych miejsc handlu winem i głównym francuskim portem do Indii Zachodnich.
Marka rozwijała się szybko we Francji i głównych miastach europejskich po I wojnie światowej, w szalonych latach dwudziestych[6].
W 1946 roku Lillet wszedł na rynek Stanów Zjednoczonych dzięki nowojorskiemu kupcowi Michelowi Dreyfusowi. Rynek amerykański przyjął Lillet w latach pięćdziesiątych jako „modny” napój Nowego Jorku. W latach 60. marka odniosła wielki sukces dzięki kampaniom reklamowym w prasie i radiu. Lillet rouge został opracowany przez Pierre'a Lilleta w 1962 roku specjalnie dla Stanów Zjednoczonych[7][8].
W 1950 roku księżna Windsoru, wielka miłośniczka Lillet, wprowadziła go do wyższych sfer, zwłaszcza w Fauchon, a następnie w niektórych głównych paryskich hotelach, takich jak Hôtel George-V czy Ritz Paris. Następnie Lillet zadomowił się na Lazurowym Wybrzeżu, aby sprostać amerykańskim wymaganiom[7].
W 1985 roku rodzina Lilletów sprzedała firmę Bruno Borie. Następnie w 2008 roku został sprzedany firmie Ricard (spółce zależnej grupy Pernod Ricard)[9].
W 2012 r. firma Pernod Ricard zdecydowała się wprowadzić trzecią wersję, Lillet rosé[8].
Lillet znany jest miłośnikom powieści Iana Fleminga o brytyjskim agencie MI6 Jamesie Bondzie: wchodzi w skład drinka zaprezentowanego w powieści z 1953 Casino Royale. James Bond nazwał drink vesper na cześć swojej dziewczyny Vesper Lynd[4].
Serwowanie i degustacja[edytuj | edytuj kod]
Lillet pije się jako aperitif, dobrze schłodzony, serwowany w temperaturze od 6 do 8 °C, z kostkami lodu i plasterkiem pomarańczy, cytryny lub limonki[4].
Producent podaje przepis na koktajl z wykorzystaniem Lillet blanc: wysokiej szklance na nóżce wypełnionej kostkami lodu zmieszaj 1 część Lillet blanc, 2 części toniku i udekoruj plasterkiem ogórka, przekrojoną na pół truskawką i kilkoma listkami świeżej mięty[10].
Takich samych proporcji należy użyć dla Lillet rouge, ozdobić pomarańczą i wrzucić plaster do szklanki[11].
Koktajl sporządzony z Lillet rosé i toniku (1:2) ozdobić można grejpfrutem oraz gałązką tymianku[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Karen MacNeil, The Wine Bible, Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 145, ISBN 978-1-56305-434-1 (ang.).
- ↑ Lillet Blanc [online], www.diffordsguide.com [dostęp 2023-07-14] (ang.).
- ↑ Lillet | Pernod Ricard [online], www.pernod-ricard.com, 31 sierpnia 2023 [dostęp 2023-07-14] (ang.).
- ↑ a b c La saga Lillet : une success story [online], Toutlevin.com, 27 marca 2020 [dostęp 2023-07-14].
- ↑ # DISTILLERIE CAZANOVE [online], www.club-mignonnettes-passion.com [dostęp 2023-07-14] (fr.).
- ↑ Almanach Hachette, 1925 [dostęp 2023-07-14] (fr.).
- ↑ a b Olivier Londeix, Lillet, 1862-1985 Le pari d'une entreprise girondine, Presses Universitaires de Bordeaux, wrzesień 2002 (Grappes & millésimes), ISBN 978-2-86781-226-2 (fr.).
- ↑ a b Axelle Maquin-Roy, Lillet se met au rosé, mais à l'export uniquement, 15 maja 2012, ISSN 1760-6454 [dostęp 2023-07-14] (fr.).
- ↑ Pernod Ricard va s'offrir Lillet [online], Les Echos, 21 stycznia 2008 [dostęp 2023-07-14] (fr.).
- ↑ Lillet Blanc : apéritif & cocktail vin blanc I Lillet [online], Lillet [dostęp 2023-07-14] (fr.).
- ↑ Cocktail apéritif Tonic et Lillet Rouge : aperitif dinatoire I Lillet [online], Lillet [dostęp 2023-07-14] (fr.).
- ↑ Cocktail apéritif Lillet Tonic Rosé : idée apéritif & apero I Lillet [online], Lillet [dostęp 2023-07-14] (fr.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Lillet [online], lillet.com [zarchiwizowane z adresu 2007-07-08]. (fr. • ang.) [dostęp 2010-09-20].