Przejdź do zawartości

Lynn Davies

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lynn Davies
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1942
Nantymoel

Wzrost

185 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Igrzyska olimpijskie
złoto Tokio 1964 lekkoatletyka
(skok w dal)
Mistrzostwa Europy
złoto Budapeszt 1966 skok w dal
srebro Ateny 1969 skok w dal
Europejskie igrzyska halowe
złoto Praga 1967 skok w dal
srebro Belgrad 1969 skok w dal
Uniwersjada
srebro Budapeszt 1965 skok w dal
Reprezentacja  Walia
Igrzyska Brytyjskiej Wspólnoty Narodów
złoto Kingston 1966 lekkoatletyka
(skok w dal)
złoto Edynburg 1970 lekkoatletyka
(skok w dal)
Odznaczenia
Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)

Lynn Davies (ur. 20 maja 1942 w Nantymoel w Walii[1]) – brytyjski lekkoatleta, specjalista skoku w dal, mistrz olimpijski z Tokio z 1964.

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

Jest Walijczykiem. Początkowo specjalizował się w trójskoku, ale od 1961 startował głównie w skoku w dal i w tej konkurencji odniósł największe sukcesy. Już po roku treningów wystąpił na mistrzostwach Europy w 1962 w Belgradzie, gdzie w finale zajął 11. miejsce[2]. Na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1962 w Perth zajął 4. miejsce w skoku w dal, 13. miejsce w trójskoku i odpadł w ćwierćfinale biegu na 100 jardów[3].

Zdobył złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio wynikiem 8,07 m, wyprzedzając obrońcę tytułu Ralpha Bostona ze Stanów Zjednoczonych i Igora Ter-Owanesiana ze Związku Radzieckiego. Na tych igrzyskach wystąpił także w biegu na 100 metrów (odpadł w eliminacjach) i w sztafecie 4 × 100 metrów (była ósma w finale)[1]. Zdobył srebrny medal uniwersjady w 1965 w Budapeszcie, przegrywając z Ter-Owanesianem[4].

Zwyciężył w skoku w dal na mistrzostwach Europy w 1966 w Budapeszcie, a w sztafecie 4 × 100 metrów zajął 5. miejsce[5]. Był również zwycięzcą skoku w dal na igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1966 w Kingston (przed Johnem Morbeyem z Bermudów i Wellesleyem Claytonem z Jamajki). Na tych igrzyskach zajął 4. miejsce w sztafecie 4 × 110 jardów i odpadł w półfinale biegu na 100 jardów[3]. Wygrał skok w dal na europejskich igrzyskach halowych w 1967 w Pradze, przed Łeonidem Barkowskim z ZSRR i Andrzejem Stalmachem z Polski[6].

Na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku był dziewiąty[1]. Zdobył srebrny medal na europejskich igrzyskach halowych w 1969 w Belgradzie, za Klausem Berem z NRD, a przez Rafaelem Blanquerem z Hiszpanii[7]. Był również drugi na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach, za Ter-Owanesianem, a przed innym zawodnikiem radzieckim Tõnu Lepikiem[8]. Ponownie zwyciężył na igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1970 w Edynburgu, przed Philem Mayem z Australii i Alanem Lerwillem z Anglii. Na tych igrzyskach zajął również 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów i odpadł w ćwierćfinale biegu na 100 metrów[3]. Później już nie zdobywał medali na wielkich imprezach. Na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach zajął 4. miejsce w skoku w dal[9], na halowych mistrzostwach Europy w 1972 w Grenoble był ósmy[10], a na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium odpadł w eliminacjach[1]. Zakończył karierę w 1972.

Był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w skoku w dal w 1964 oraz od 1966 do 1969, wicemistrzem w 1963 i 1972 oraz brązowym medalistą w 1971, a także wicemistrzem w beegu na 100 jardów w 1964[11]. W hali był mistrzem Wielkiej Brytanii w skoku w dal w 193, 1966 i 1972 oraz wicemistrzem w 1962[12].

Wielokrotnie poprawiał rekord Wielkiej Brytanii w skoku w dal do rezultatu 8,23 m, uzyskanego 30 czerwca 1968 w Bernie (rekord ten poprawił dopiero Christopher Tomlinson w 2002). Był również rekordzistą swego kraju w sztafecie 4 × 100 metrów (czas 39,6 s uzyskany 21 października 1964 w Tokio)[13].

W 1967 został Kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego, a od lipca 2006 jest Komandorem tego orderu.

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]

źródło[1]:

  • 100 m – 10,51 s. (1967)
  • skok w dal – 8,23 m (1968)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Lynn Davies [online], olympedia.org [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  2. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 518 [dostęp 2020-09-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  3. a b c Lynn Davies [online], thecgf.com.com [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  4. World Student Games (Universiade – Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  5. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 525, 527 [dostęp 2020-09-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  6. European Athletics Indoor Championships – Prague 1967 [online], European Athletics [dostęp 2021-01-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-24] (ang.).
  7. European Athletics Indoor Championships – Belgrade 1969 [online], European Athletics [dostęp 2021-01-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-23] (ang.).
  8. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 532 [dostęp 2020-09-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  9. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 540 [dostęp 2020-09-29] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  10. European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 425 [dostęp 2020-09-29] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  11. AAA Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  12. AAA Indoor Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2020-09-29] (ang.).
  13. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 115, 189. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).