L’Oceanogràfic

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
L’Oceanogràfic
Ilustracja
widok ogólny z pobliskiej hali L’Àgora
Państwo

 Hiszpania

Wspólnota autonomiczna

 Walencja

Miejscowość

Walencja

Adres

Carrer Eduardo Primo Yúfera, 1B, 46013 València

Powierzchnia

110 000 m²

Założono

14 lutego 2003

Liczba zwierząt

45 000

Liczba gatunków

500

Położenie na mapie Walencji
Mapa konturowa Walencji, w centrum znajduje się punkt z opisem „L’Oceanogràfic”
Położenie na mapie Hiszpanii
Mapa konturowa Hiszpanii, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „L’Oceanogràfic”
Położenie na mapie Wspólnoty Walencji
Mapa konturowa Wspólnoty Walencji, w centrum znajduje się punkt z opisem „L’Oceanogràfic”
Ziemia39°27′10,04″N 0°20′53,23″W/39,452790 -0,348120
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Białucha w basenie arktycznym

L’Oceanogràfic (wym. wal. [lo.se.ˌa.noˈɣɾa.fik]; hiszp. El Oceanográfico, wym. [el o.ˌθe.a.noˈɣɾa.fi.ko]) – oceanarium i morska stacja badawcza w Walencji położona na terenie Ciutat de les Arts i les Ciències (Miasteczka Sztuk i Nauk) w pobliżu walenckiego portu. Obiekt, którego charakterystyczną architekturę zaprojektował Félix Candela, został oficjalnie otwarty 14 lutego 2003 r.[1] Zajmuje teren o powierzchni 110 tys. m², a wszystkie jego zbiorniki mieszczą łącznie 42 tys. m³ wody[2].

Projekt architektoniczny[edytuj | edytuj kod]

L’Oceanogràfic powstało w ramach Miasteczka Sztuk i Nauk, większego zespołu obiektów, którego wzniesienie zlecił walencki samorząd. Konkurs na projekt założenia architektonicznego Miasteczka w 1991 roku wygrał Santiago Calatrava. Cztery lata później pierwotne plany uległy istotnej modyfikacji – zrezygnowano z budowy wieży telekomunikacyjnej na rzecz wielofunkcyjnego Pałacu Sztuk, rozszerzono planowany profil działalności planetarium i dodatkowo zawarto w planach ideę budowy oceanarium. W 1997 roku, niedługo przed śmiercią[2] architekt Félix Candela przedstawił swój projekt nowej części kompleksu, który przewidywał wzniesienie szeregu awangardowych budowli. Część z nich wykorzystywała autorską konstrukcję hypar (AChypar oraz JChypar; cienkościennych struktur o płaszczyźnie zakrzywionej jednocześnie w dwóch kierunkach), za których wykonanie odpowiadali Alberto Domingo i Carlos Lázaro z Politechniki Walenckiej[3]. Zespół L’Oceanogràfic (pierwotna nazwa: hiszp. Parque Oceanográfico Universal[4], kat. Parc Oceanogràfic Universal) wybudowano na działce o powierzchni 110 tys. m²[1][2]. Zgodnie z projektem na terenie tym wzniesiono siedem „zakopanych” lub „unoszących się na wodzie” budynków składających się zarówno z części naziemnej jak i podziemnej (lub podwodnej)[4]. Wśród nich znalazła się 26-metrowa kulista konstrukcja mieszcząca ptaszarnię[5], pawilon mórz tropikalnych z 70-metrowym podwodnym tunelem[6], budowle w kształcie muszli przegrzebka[7][8] czy igloo[9]. Kopuła tej ostatniej wykorzystywana jest jako 150-stopniowy ekran projekcyjny[2].

Centralne miejsce oceanarium zajmuje dwupoziomowa podwodna restauracja, której naziemna część ma kształt lilii wodnej[1][2][10] – składa się z ośmiu przypominających płatki kwiatu symetrycznych segmentów, spośród których każdy stanowi fragment hiperbolicznej paraboloidy[3][11]. Podobną technikę zastosowano także przy projektowaniu zwieńczonego trzema łukami budynku wejściowego o 26-metrowych szklanych ścianach[2][3][7][12]. Na terenie obiektu – częściowo pod poziomem wody – zlokalizowano sale przystosowane do celów konferencyjnych, mogące pomieścić ponad 400 osób audytorium z akwarium prezentującym ekosystem Morza Czerwonego a także kilka punktów gastronomicznych[2][10][13][14]. W położonej pod lustrem wody multimedialnej Sali Owalnej akwaria wyposażono w ekrany holograficzne[2]. Dodatkowo w ramach kompleksu L’Oceanogràfic powstało jedno z największych na świecie delfinariów[1] z trybuną dla liczącej ponad 2 tys. osób widowni[15] – pięć basenów mieści w sumie 26 tys. m³ wody[2]. W największym z nich, pokazowym, głębokość sięga 10,5 m[2][13], pozostałe służą m.in. rekonwalescencji czy rozrodowi delfinów[2].

Baseny zasilane są filtrowaną i dezynfekowaną wodą morską pompowaną bezpośrednio z Zatoki Walenckiej (ujęcie znajduje się w pobliżu plaży Malva-rosa). Jednocześnie oceanarium dysponuje alternatywnym systemem „produkcji” wody morskiej w przypadku zanieczyszczenia wód zatoki[2].

  • Budynek wejściowy
    Budynek wejściowy
  • Ptaszarnia
    Ptaszarnia
  • Pawilon arktyczny
    Pawilon arktyczny
  • Restauracja
    Restauracja
  • Występ chóru w podwodnym audytorium
    Występ chóru w podwodnym audytorium
  • Delfinarium
    Delfinarium

Zwierzęta[edytuj | edytuj kod]

W akwariach i basenach L’Oceanogràfic umieszczono przedstawicieli około 500 gatunków organizmów w łącznej liczbie 45 tys. sztuk[13], które podzielono ze względu na teren występowania. W strefie śródziemnomorskiej znalazło się dziewięć zbiorników tematycznych, które zawierają około 7400 ryb i bezkręgowców[13]. Poszczególne akwaria przedstawiają m.in. regiony portowe, obszary zdominowane przez trawę morską czy koralowce, ale też wody o sztucznie wzbudzanych falach[2][7]. Olbrzymia ptaszarnia prezentuje faunę i florę terenów podmokłych – lasów namorzynowych Ameryki Północnej oraz śródziemnomorskich mokradeł[2][13]. Wśród przedstawicieli awifauny na terenie obiektu występują chociażby warzęchy, ibisy, czaple i kaczki. Oprócz tego można tam zaobserwować kilka gatunków żółwi czy traszki Waltla[16].

W pawilonie prezentującym obszary o wodzie umiarkowanej i tropikalnej w ośmiu odrębnych zbiornikach[2] spotkać można m.in. przedstawicieli ichtiofauny raf koralowych (błazenki, pokolce, mureny, Symphorichthys spilurus, rozdymki, wargacze)[17]. W otwartych zbiornikach przebywają mieszkańcy mórz chłodnych i polarnych: uchatki patagońskie[18], foki, pingwiny peruwiańskie[17] czy pingwiny białobrewe[19]. W dużym akwarium w strefie oceanicznej (pojemność 7 tys. m³)[2] można obserwować różne gatunki ryb chrzęstnoszkieletowych, np. rekiny (tawrosz piaskowy, żarłacz brunatny), Glaucostegus cemiculus, orleń afrykański, piła drobnozębna[20]. W akwariach w pawilonie arktycznym umieszczono morsy i białuchy[21], natomiast w delfinarium można obejrzeć pokazy butlonosów[22].

Na terenie L’Oceanogràfic zlokalizowano także zagrody dla krokodyli (o powierzchni 450 m²)[23] oraz żółwi olbrzymich[24]. Co więcej, w ramach działalności naukowo-badawczej obiekt prowadzi także ośrodek ratunkowy dla żółwi morskich[1][25].

  • Akwarium śródziemnomorskie
    Akwarium śródziemnomorskie
  • Podwodny tunel w strefie oceanicznej
    Podwodny tunel w strefie oceanicznej
  • Akwarium mórz tropikalnych
    Akwarium mórz tropikalnych
  • Ibis szkarłatny w ptaszarni w strefie mokradeł
    Ibis szkarłatny w ptaszarni w strefie mokradeł
  • Białucha w podwodnej części „igloo”
    Białucha w podwodnej części „igloo”
  • Pokazy delfinów
    Pokazy delfinów

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Discover The Oceanogràfic [online], Ciutat de les Arts i les Ciències [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-28] (ang. • kat. • hiszp.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Oceanográfico de Valencia [online], Parque de las Ciencias, Uniwersytet Grenady, kwiecień 2009 [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-01] (hiszp.).
  3. ↑ a b c Alberto Domingo, Carlos Lázaro, Pedro Serna, The Aesthetic of Visible Structures, International Association for Bridge and Structural Engineering, Melbourne 2002, s. 1–4 [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-13] (ang.).
  4. ↑ a b Casado i Candela 2000 ↓, s. 35.
  5. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 39, 46.
  6. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 39.
  7. ↑ a b c Oceanografic [online], valencia-cityguide.com [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-29].
  8. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 47.
  9. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 39–40, 47.
  10. ↑ a b An exceptional venue [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  11. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 40, 48–51.
  12. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 37, 44.
  13. ↑ a b c d e Oceanogràfic València [online], visitvalencia.com [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-30] (ang. • hiszp. • fr. • ros. • chiń. • niem. • wł. • niderl. • kat.).
  14. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 40.
  15. ↑ Casado i Candela 2000 ↓, s. 40–41, 43–44.
  16. ↑ Wetlands [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  17. ↑ a b Temperate and tropical [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  18. ↑ Islands [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  19. ↑ Antarctic [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  20. ↑ Oceans [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  21. ↑ Arctic [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  22. ↑ Dolphinarium [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  23. ↑ Crocodile preserve [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  24. ↑ Aldabra giant tortoises [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).
  25. ↑ Scientific projects [online], L’Oceanogràfic [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-01] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Carlos Femández Casado, Félix Candela, Parque Oceanográfico Universal, Valencia, „Informes de la Construcción”, 52 (469-47), Consejo Superior de Investigaciones Científicas, 2000, s. 35–52 [dostęp 2019-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-12] (hiszp.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=L’Oceanogràfic&oldid=66515456”