Maria Krzysztof Byrski
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 12 stycznia 1937 Wilno | |
| Ambasador RP w Indiach | ||
| Okres | od 1993 do 1996 | |
| Poprzednik | Juliusz Biały | |
| Następca | Krzysztof Mroziewicz | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Maria Krzysztof Byrski (ur. 12 stycznia 1937 w Wilnie[1]) – polski orientalista, indolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych, ambasador RP w Indiach (1993–1996).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jest synem Ireny Byrskiej i Tadeusza Byrskiego. W czasach studenckich kierował sekcją młodzieży warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W 1960 ukończył studia indologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1961–1966 mieszkał w Indiach, w 1966 obronił pracę doktorską na Banaras Hindu University. Następnie pracował na Uniwersytecie Warszawskim. W 1978 habilitował się.
Podczas wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[2]. W tym samym roku współtworzył w Uniwersytecie Warszawskim NSZZ „Solidarność” i został przewodniczącym organizacji związkowej na Wydziale Neofilologii. Po ogłoszeniu stanu wojennego był członkiem podziemnej Komisji Uczelnianej NSZZ „Solidarność”. Od 1990 był radcą Ambasady RP w Delhi, a w latach 1993–1996 kierował placówką jako ambasador. 14 lipca 1992 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Został profesorem w Katedrze Azji Południowej na Wydziale Orientalistycznym UW, a także dyrektorem Centrum Badań nad Eurazją w stołecznym Collegium Civitas.
Uzyskał członkostwo w Komitecie Nauk o Kulturze, Komitecie Nauk Orientalistycznych oraz Komitecie Etyki Polskiej Akademii Nauk. Był sekretarzem Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk. Został członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Przez wiele lat był członkiem zarządu warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. W 2010 walne zebranie członków zwyczajnych nadało mu godność członka honorowego KIK, został też członkiem kapituły nagrody „Pontifici – Budowniczemu Mostów”.
Jest autorem licznych publikacji. Przełożył z sanskrytu na język polski Manusmryti, czyli traktat o zacności oraz Kamasutrę, czyli traktat o miłowaniu (obie pozycje wydane w języku polskim w 1985).
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 2006 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[3], a w 2012 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Who is who w Polsce. Wyd. III. Zug: Hübners blaues Who is who, 2004, s. 479. ISBN 3-7290-0043-8.
- ↑ Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-26].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 9, poz. 97
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 831
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Prof. dr hab. Maria Krzysztof Byrski. Akademia „Artes Liberales”. [dostęp 2013-09-10].
- Prof. dr hab. Maria Krzysztof Byrski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2013-09-10].
- Absolwenci Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej
- Ambasadorowie Polski w Indiach
- Członkowie komitetów naukowych PAN
- Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989)
- Członkowie Towarzystwa Naukowego Warszawskiego
- Działacze KIK
- Ludzie urodzeni w Wilnie
- Polacy w Indiach
- Polscy indolodzy
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Polscy tłumacze literatury indyjskiej
- Wspierający Apel 64
- Wykładowcy Collegium Civitas w Warszawie
- Wykładowcy Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego
- Urodzeni w 1937