Mateusz (Siemaszko)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	29 listopada 1938
Miejscowość	Warszawa
Miejsce	Sobór św. Marii Magdaleny
Konsekrator	Dionizy (Waledyński)
Współkonsekratorzy	Aleksander (Inoziemcow), Aleksy (Gromadzki), Sawa (Sowietow)

Mateusz
	Konstanty Siemaszko
	Biskup Aspendos
Kraj działania	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	22 października 1894 ; Babice
Data i miejsce śmierci	13 marca 1985 ; Londyn
Miejsce pochówku	Cmentarz Brompton w Londynie
	Biskup Aspendos
Okres sprawowania	1946–1985
	Zwierzchnik Polskiego Kościoła Prawosławnego na Obczyźnie
Okres sprawowania	1951–1985
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Konstantynopolitański
Śluby zakonne	listopad 1938
Prezbiterat	przed 1922
Chirotonia biskupia	29 listopada 1938
	Odznaczenia

Mateusz, imię świeckie Konstanty Siemaszko (ur. 22 października 1894 w Babicach, zm. 13 marca 1985 w Londynie) – polski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent prawosławnego seminarium duchownego w Chełmie^[1]. Studiował następnie w Instytucie Historii i Filologii w Nieżynie^[2]. Od 1916 do 1917 był artylerzystą w Armii Ochotniczej Denikina^[1]. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył po stronie polskiej. Po zakończeniu działań wojennych, w 1922, objął parafię w Tarnogrodzie. Mianowany kapelanem wyznania prawosławnego ze starszeństwem z 1 kwietnia 1925 r. W 1932 r. był dziekanem wyznania prawosławnego Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie^[3]. Służył we Lwowie^[1]. Uzyskał godność protoprezbitera^[4].

W listopadzie 1938 złożył wieczyste śluby mnisze w ławrze Poczajowskiej, przyjmując imię Mateusz. 29 listopada tego samego roku metropolita warszawski i całej Polski Dionizy w asyście biskupów poleskiego Aleksandra, wołyńskiego Aleksego i grodzieńskiego Sawy wyświęcił go na biskupa brasławskiego, wikariusza diecezji wileńsko-lidzkiej^[4]. Jego chirotonia, podobnie jak wyświęcenie w tym samym czasie biskupa Tymoteusza (Szrettera), została wymuszona na metropolicie przez polskie władze państwowe. Dążyły one do spolonizowania prawosławia w Polsce, wbrew oczekiwaniom większości wiernych, czego zdecydowanymi zwolennikami byli dwaj nowi biskupi^[5].

Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski ewakuował się na Litwę^[6] później Łotwę, a następnie do Francji i Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, pełniąc m.in. funkcję zastępcy prawosławnego ordynariusza polowego PSZ, arcybiskupa Sawy (Sowietowa). Po wojnie przeszedł w jurysdykcję Patriarchatu Ekumenicznego, otrzymał tytuł biskupa Aspendos i zamieszkał na stałe w Londynie. Po śmierci arcybiskupa Sawy stanął na czele tzw. Polskiego Kościoła Prawosławnego na Obczyźnie, podległego Konstantynopolowi i sprawującego opiekę duszpasterską nad weteranami Polskich Sił Zbrojnych wyznania prawosławnego.

Zmarł w Londynie 13 marca 1985 i został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie^[1]. W 2012 jego szczątki zostały ekshumowane i sprowadzone do Polski. Uroczysty pogrzeb odbył się 31 grudnia 2012 na cmentarzu prawosławnym w Warszawie^[2].

↑ ^a ^b ^c ^d G. J. Pelica, Ślady wyrwane z zapomnienia, Przegląd Prawosławny, nr 6 (252), czerwiec 2006.
↑ ^a ^b Prochy arcybiskupa Sawy powróciły do Polski. [dostęp 2013-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-17)].
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 411, 901.
↑ ^a ^b Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 271. ISBN 978-83-7431-127-4.
↑ Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 619. ISBN 83-60456-02-X.
↑ Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 632. ISBN 83-60456-02-X.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 4 z 31 grudnia 1977.
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej w wojsku”.
↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 11, 19 marca 1937.