Michał Kupstas

	Michał Kupstas
	Michał Kupstas
	starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1897 ; Simno
Data i miejsce śmierci	4 stycznia 1966 ; Sejny
	Przebieg służby
Lata służby	1915–1932
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	Polska Organizacja Wojskowa; 41 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Michał Kupstas (ur. 10 czerwca 1897 w Simnie, zm. 4 stycznia 1966 w Sejnach) – żołnierz armii rosyjskiej, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Michała (kolejarza) i Justyny z domu Opolskiej^[1]. W 1915 został wcielony do armii rosyjskiej, z której zdezerterował. Pod koniec września 1918 przystąpił do litewskich struktur Polskiej Organizacji Wojskowej, służył również w oddziale Muraszki. W styczniu 1919 przybył do Zambrowa, gdzie został wcielony do ówczesnego 1 Pułku Strzelców Suwalskich, w którego szeregach uczestniczył w walkach wojny polsko-bolszewickiej^[2], awansując do stopnia plutonowego^[3].

Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za czyny męstwa okazane podczas działań wojennych w okolicach Mińska (Operacja Mińsk). Tam bowiem w dniu 22 lipca 1919 roku, w trakcie bitwy pod wsią Sosnowce i kontrataku bolszewików, przedarł się na tyły przeciwnika z rozkazem dla 4 kompanii 41 pułku piechoty, przyczyniając się walnie do powodzenia akcji wojsk polskich^[2]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.2640 z 22 lutego 1921 (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z dnia 12 marca 1921 r.)^[3].

Do 1932 służył w Wojsku Polskim jako podoficer zawodowy. W stan spoczynku przeszedł w randze starszego sierżanta^[4]. W drugiej połowie lat 30. XX w. mieszkał w Suwałkach przy ulicy Wigierskiej 66^[5]. Zmarł w Sejnach i pochowany został na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

Jego żoną była Adela z domu Ostrowska, z którą mieli syna Witolda i córkę Helenę^[2]^[4].

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-20].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.