Michał Woysym-Antoniewicz

	; Krajowe zawody konne 1932 na hipodromie w Łazienkach Królewskich w Warszawie – mjr Michał Woysym-Antoniewicz w skoku przez przeszkodę
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1897 ; Kraków
Data śmierci	1 grudnia 1989
Dorobek medalowy
	Igrzyska olimpijskie

Michał Woysym-Antoniewicz
	major kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Michał Jerzy Woysym-Antoniewicz
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1897 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 1989 ; Austin
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Stanowiska	rejonowy inspektor koni w Tarnowie
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Jerzy Woysym-Antoniewicz (ur. 7 lipca 1897 w Krakowie, zm. 12 grudnia 1989 w Austin) – major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny i brązowy medalista olimpijski w jeździectwie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Wacława i Ewy z d. Ostoja. Od 13 roku życia należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krakowie. Latem 1914. po wybuchu I wojny światowej, wstąpił do 2 pułku Ułanów Legionów Polskich. Wykorzystując przerwy w służbie wojskowej, ukończył III Państwowe Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie^[1], 6 września 1916 zdał maturę w „terminie przyspieszonym”. W roku akademickim 1917/18 rozpoczął studia na Wydziale Prawa UJ. Po kryzysie przysięgowym (w lipcu 1917) służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po bitwie pod Rarańczą internowany w Száldobos i Synowódzku^[2].

Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Był oficerem w 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich (1918–1924). Brał udział m.in. w wyprawie kijowskiej. W latach 1924–1934 był instruktorem i szefem nauki jazdy (ekwitacji) w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 14. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3]. Od października 1935 pełnił służbę na stanowisku rejonowego inspektora koni w Tarnowie.

Na Igrzyskach Olimpijskich w 1928 r. w Amsterdamie startował w dwóch konkurencjach jeździeckich: we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego i w konkursie skoków. W WKKW, na klaczy Moja Miła zajął indywidualnie 19. miejsce (był najlepszy z Polaków), ale wraz z Józefem Trenkwaldem (25. miejsce) i Karolem Rómmelem (26. miejsce) zdobył brązowy medal. Polska drużyna zawdzięczała ten medal faktowi, że bardzo trudnej trasy crossu nie ukończyło aż 18 zawodników, a tylko trzy zespoły, Holandia, Norwegia i Polska, ukończyły go w komplecie i zajęły w ten sposób miejsca na podium.

W konkursie skoków Michał Woysym-Antoniewicz na koniu Readgledt zajął 20. miejsce. Jednak drużynowo (wyniki drużynowe ustalono poprzez zsumowanie wyników indywidualnych z tego samego konkursu) wraz z Kazimierzem Gzowskim (4. miejsce indywidualnie) i Kazimierzem Szoslandem (13. miejsce) zdobył srebrny medal. Stał się więc pierwszym polskim sportowcem, który zdobył dwa medale olimpijskie^[4]^[5].

Czterokrotnie uczestniczył w prestiżowym Pucharze Narodów, odnosząc 2 zwycięstwa (1927 Nowy Jork na koniu Readgledcie, 1928 Warszawa na koniu Banzaj). Podczas jednego z treningów uległ wypadkowi. Został przygnieciony przez konia (został operowany – po usunięciu płuca startował z jednym). Był uczestnikiem wojny obronnej 1939. Po 17 września 1939 przeszedł na Węgry, gdzie przebywał do marca 1944. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do końca wojny był jeńcem oflagów w Kaiserslautern, Luckenwalde i Genshagen^[2].

Po wojnie na emigracji w Wlk. Brytanii, następnie zamieszkał na stałe w USA, pracując jako trener – koordynator. W 1956 był trenerem jeździeckiej reprezentacji USA podczas Igrzysk Olimpijskich w Melbourne.

Od 1932 żonaty z Zofią Julianną Brengosz, miał jednego syna – Piotra Jana (ur. 1936).

Zmarł w Austin. Pochowany w Forest Hill Memorial Park Lexington, Davidson County.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[6]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi^[2]
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 16 września 1926^[7], 17 stycznia 1928^[8]^[9])
niemiecka Odznaka Honorowa Olimpijska (1936)^[10]
łotewska Odznaka Pułku Kawalerii (przed 1937)^[11]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Absolwenci 1883–1939 | II Liceum Ogólnokształcące (Antoniewicz-Woysym Michał Jerzy) [online], www.sobieski.krakow.pl [dostęp 2022-05-16] .
↑ ^a ^b ^c Antoniewicz-Woysym Michał Jerzy – Żołnierze Niepodległości [online], zolnierze-niepodleglosci.pl [dostęp 2022-05-16] .
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 330.
↑ ArturA. Bober ArturA., Michał Woysym-Antoniewicz [online], Legendy Polskiego Jeździectwa, 12 grudnia 2020 [dostęp 2024-01-07] (pol.).
↑ Michał Woysym-Antoniewicz – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2024-01-07] (pol.).
↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1926 r. nr 214, poz. 607 „w uznaniu zasług, położonych około podniesienia poziomu sportowego w wojsku oraz znakomitej propagandy Polski zagranicą”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 14, poz. 20 „za wybitne zasługi, położone na polu propagandy polskiego sportu konnego na konkursach hipicznych w Ameryce”.
↑ „Krzyż zasługi” dla zwycięskich kawalerzystów. „Żołnierz Polski”, s. 98, nr 5 z 29 stycznia 1928.
↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 39, 11 listopada 1937.
↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 55, 11 listopada 1937.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

WOYSYM-ANTONIEWICZ MICHAŁ (1897–1989), biogram olimpijczyka w portalu olimpijskim PKOL. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-07)].

[1] Absolwenci 1883–1939 | II Liceum Ogólnokształcące (Antoniewicz-Woysym Michał Jerzy) [online], www.sobieski.krakow.pl [dostęp 2022-05-16] .

[:0-2] Antoniewicz-Woysym Michał Jerzy – Żołnierze Niepodległości [online], zolnierze-niepodleglosci.pl [dostęp 2022-05-16] .

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_16_z_3_grudnia_1930,_s._330-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 330.

[4] ArturA. Bober ArturA., Michał Woysym-Antoniewicz [online], Legendy Polskiego Jeździectwa, 12 grudnia 2020 [dostęp 2024-01-07] (pol.).

[5] Michał Woysym-Antoniewicz – Polski Komitet Olimpijski [online] [dostęp 2024-01-07] (pol.).

[6] M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[7] M.P. z 1926 r. nr 214, poz. 607 „w uznaniu zasług, położonych około podniesienia poziomu sportowego w wojsku oraz znakomitej propagandy Polski zagranicą”.

[8] M.P. z 1928 r. nr 14, poz. 20 „za wybitne zasługi, położone na polu propagandy polskiego sportu konnego na konkursach hipicznych w Ameryce”.

[9] „Krzyż zasługi” dla zwycięskich kawalerzystów. „Żołnierz Polski”, s. 98, nr 5 z 29 stycznia 1928.

[10] Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 39, 11 listopada 1937.

[11] Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 55, 11 listopada 1937.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]