Mieczysław Weryha Darowski (powstaniec listopadowy)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Weryha Darowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 marca 1810
Jurowce

Data i miejsce śmierci

28 lutego 1889
Kraków

Miejsce zamieszkania

Jurowce, Lwów, Kraków

Narodowość

polska

Rodzice

Aleksander, Wiktoria z d. Rylska

Małżeństwo

1. Aniela Gozdowicz
2. Eugenia Gozdowicz

Dzieci

Ludwik, Janusz, Mieczysław, Kazimierz, Klaudia Wanda, Rozalia

Krewni i powinowaci

Szymon Weryha Darowski (dziadek), Aleksandra, Urszula, Maria, Szymon (rodzeństwo), Bolesław (kuzyn)

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Weryha Darowski[1] herbu Ślepowron (ur. 25 marca 1810 w Jurowcach, zm. 28 lutego 1889 w Krakowie) – powstaniec listopadowy, właściciel dóbr, działacz niepodległościowy, samorządowy, gospodarczy, społeczny i filantropijny.

Mieczysław Weryha Darowski na rycinie

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wywodził się z rodu senatorskiego Weryha Darowskich herbu Ślepowron[2], pierwotnie pochodzącego z ziemi sanockiej, a potem rozrzuconej po różnych miejscach[3]. Był wnukiem Szymona (zm. 1785) oraz synem Aleksandra Darowskiego (porucznik dragonów austriackich, pisarz korony) i Wiktorii z domu Rylskiej herbu Ostoja[4][3][5][6]. Jego rodzice posiadali dobra ziemskie Niezwojowice, Miroszów, Jurowce, Raczkowa i inne[6]. Urodził się 25 marca 1810 w Jurowcach[7][6][8][3][9][10][11]. Miał rodzeństwo: siostry Aleksandrę (żona Wacława Darowskiego), Urszulę, Marię oraz brata Szymona Juliana (1824-1899)[3][5]. Był kuzynem Bolesława[5].

Od dzieciństwa mieszkał w Krakowie u rodziny Trzebińskich i w tym mieście uczęszczał do szkół[3]. Będąc studentem 6 grudnia 1830 dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego[10]. Przystąpił do narodowej insurekcji wyruszając 9 stycznia z rodzinnych Jurowiec, na koniu darowanym przez pobliskiego ziemianina Teofila Ostaszewskiego i w towarzystwie przy boku Józefa Radziejewskiego[10][3]. Po przekroczeniu Wisły koło Dąbrowy wjechał na obszar Królestwa Polskiego[10]. Od 21 lutego 1831 służył w linii bojowej[7][6]. 13 kwietnia został podoficerem, 26 maja mianowany podporucznikiem, a 15 czerwca porucznikiem[7][4][3][6]. Służył w szeregach 3 pułku ułanów, następnie był porucznikiem w pułku jazdy poznańskiej[7][3][5]. Walczył w bitwie pod Dębem Wielkim (31 marca 1831), bitwie pod Mińskiem Mazowieckim (26 kwietnia 1831) i bitwie pod Ostrołęką (26 maja 1831)[7][12]. Następnie brał udział w wyprawie litewskiej 1831 gen. Henryka Dembińskiego, którego był adiutantem[3][5][12]. Uczestniczył w bitwie pod Rajgrodem (29 maja 1831), walkach pod Wilnem, w bitwie Szawlami (29 maja 1831), w bitwie pod Rajgrodem (29 maja 1831)[7]. Został wysłany przez gen. Dembińskiego z misją powstrzymania generałów Antoniego Giełguda i Dezyderego Chłapowskiego od przekroczenia granicy pruskiej, zakończonej niepowodzeniem[12][6]. Potem wraz z wojskami gen. Dembińskiego przebił się do stolicy i uczestniczył w obronie Warszawy (6-7 września 1831)[7][8]. Odniósł rany ręki pod Ciechanowem[7][6]. Uchwałą obu izb sejmowych z 5 sierpnia 1831 otrzymał dowody uznania[7]. Za swoje czyny i męstwo został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari nr 2299 (30 sierpnia 1831)[13][4][3][6][9]. W późniejszych latach pielęgnował kontakty z uczestnikami tego zrywu niepodległościowego[3]. Był członkiem Związku Dwudziestu Jeden, galicyjskiej organizacji spiskowej działającej od 1832 do 1832[14].

Osiadł w rodzinnych Jurowcach pod Sanokiem[3]. Był właścicielem dóbr[15]. Zaprzyjaźnił się Wincentym Polem, mieszkającym w nieodległej Kalnicy[3]. Wspierał lud w swojej wsi[3]. Jako właściciel dóbr ziemskich Brzeżawa w lutym 1846 uczestniczył na ziemi sanockiej w przygotowaniach konspiracyjnych celem wzniecenia walk w ramach powstania krakowskiego, przygotowanego na 21/22 lutego 1846, po czym znalazł się na przygotowanej przez cyrkuł sanocki liście uczestników konspiracji[16][9]. Podczas rabacji chłopskiej w 1846 jego majątek zrabowano[3][8], a jego samego w majątku krewnego Rylskiego w Pielni przywiązano do drzewa i maltretowano, po czym pozostawiono uznając, że już nie żyje[12][6]. Po tym opuścił Jurowce i osiadł z rodziną we Lwowie[17][3]. Był właścicielem gmachu, mieszczącego Szkołę Politechniczną[17][3]. Wspierał więźniów stanu aresztowanych po 1846 i działał w celu ich uwolnienia[17][3]. 14 kwietnia 1848 został członkiem Rady Narodowej Lwowskiej[8][12]. Założył wtedy stowarzyszenie rzemieślnicze i towarzystwo urzędników gospodarczych wiejskich[8][12]. W maju 1848 był uczestnikiem Zjazdu Słowiańskiego w czeskiej Pradze. Po zniszczeniu gmachu politechniki w wyniku bombardowania 1848 jego majątek uległ ponownie utracie[3][18]. Przy pomocy finansowej (potem zwróconej) od Włodzimierza Dzieduszyckiego odbudował tę infrastrukturę[3]. Ponownie pracował na dobytek rodziny[17]. Później był ajentem zagranicznego towarzystwa ubezpieczeń[3]. W okresie powstania styczniowego był członkiem organizacji narodowej we Lwowie[19].

Od 31 stycznia 1846 był czynnym członkiem C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, pełniąc funkcję zastępca członka komitetu do około 1858[20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][30]. Od około 1858 do około 1860 był likwidatorem w Głównej Agenturze C. K. Prywatnego Pierwszego Austriackiego Towarzystwa Ubezpieczeń w Wiedniu[31][32]. Od około 1860 był członkiem okręgu lwowskiego Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego[33][34][35][36][37][38][39][40][41], w tym od około 1870 do około 1875 piastował stanowisko przewodniczącego tegoż[42][43][44][45][46], a w kolejnych latach do końca życia pozostawał członkiem tego oddziału[47][48][49][50][51][52][53][54][55][56][57][58][59][60][7]. Od około 1860 do około 1885 był członkiem korespondentem Towarzystwa Gospodarskiego w Krakowie[33][61][62][63][64][65][66][67][68][69][70][71][72][73][47][74][75][76][77][78][79][80][81][82]. Po wprowadzeniu autonomii galicyjskiej od około 1867 do około 1871 zasiadał w radzie gminy miejskiej Lwowa będąc członkiem sekcji II dla spraw finansów, przemysłu i handlu[83][84][85][86]. Około 1867/1868 był likwidatorem w reprezentacji lwowskiej Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie[87]. Od około 1871 do około 1880 był zastępcą członka w C. K. Powiatowej Komisji Szacunkowej dla Miasta Lwowa[88][89][90][91][47][92][93][94][95][7].

Z przekonań był chrześcijańskim demokratą[3][17][15]. Był wymieniany wśród członków Polskiego Stronnictwa Demokratycznego. Przez lata nie udzielał się jednak bezpośrednio w kołach politycznych, ale wytrwale działał w duchu patriotycznym[3]. Przyczynił się do polonizacji Lwowa[3]. Jako weteran z 1831 gromadził wokół siebie młodzież z różnych zawodów, kształtując ich ducha, uświadamiając pod względem narodowym oraz udzielając wskazówek do pracy patriotycznej[96]. Młodym konspiratorom radził także w zakresie prowadzonej tajnej działalności niepodległościowej[97]. Młodzieży przekazał także swój księgozbiór[8]. Z jego biblioteki korzystano wobec braku Czytelni Akademickiej[8]. Był szanowany i uwielbiany przez młodzież[97]. Organizował koła rzemieślnicze[9]. W 1868 był założycielem stowarzyszenia młodzieży rękodzielniczej „Gwiazda” dla czeladzi rzemieślniczej, wiele razy był wybierany prezesem tegoż[7][3][12][6][15], a finalnie obdarzono go tytułem honorowego prezesa[8]. Działał w C. K. Radzie Szkolnej Powiatowej[7]. Przez wiele lat należał do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[98]. Wspierał potrzebujących, był znany z działalności filantropijnej i dobroczynnej[7][3]. Wraz z dominikaninem o. Dalmacym Ufryjewiczem kierował komitetem organizującym dostawy zboża celem zasiewu w Alzacji, dotkniętej klęską głodu po ataku pruskim z 1870, za co otrzymał krzyż oficerski Legii Honorowej[7][4][8][6]. Poza Wincentym Polem przyjaźnił się też i współdziałał z Sewerynem Goszczyńskim, Hugonem i Teofilem Wiśniowskimi, Henrykiem Janko, Julianem Goslarem, Teofilem Lenartowiczem, Kornelem Ujejskim[3][8].

Wielokrotnie był dotknięty stratami rodzinnymi i prywatnymi[3]. Dwukrotnie żonaty (pierwszą żona była Aniela z domu Gozdowicz herbu Gozdawa rodem z Rakszawy[4], a drugą żoną była Eugenia Gozdowicz[5]) i dwa razy owdowiał[3][8]. Miał sześcioro dzieci: synów Ludwika, Janusza (ur. 1841, absolwent Politechniki Lwowskiej z 1866[99], inżynier cywilny[100], zm. w 1885 w Pizie[19][101]), Mieczysława (ur. 1843, absolwent Politechniki Lwowskiej z 1866[99], inżynier), Kazimierza (ur. 1844, kształcił się na Politechnice Lwowskiej 1863-1865[99]) oraz córki Klaudię Wandę (zm. 1874, żona Zdzisława Onyszkiewicza) i Rozalię (zm. 1879)[4][3][5]. Prawie wszystkie dzieci zmarły za jego życia: dwie córki w stanie małżeńskim oraz syn Janusz[3][8]. Ponadto z czterech jego synów biorących udział w powstaniu styczniowym 1863 dwóch poniosło śmierć wskutek tychże walk[3][8]: Ludwik w konsekwencji postrzału zmarł w 1863 w Krakowie, a ranny w bitwie pod Grochowiskami Kazimierz zakończył życie na skutek następczej choroby w 1870 we Lwowie[5][8][12][19]. Za jego życia zmarli także jego brat i siostra[8]. W podsumowaniu artykułu na jego cześć na łamach „Czasu” z 3 marca 1889 napisano, że rok 1830 pozostawił mu bohaterskie wspomnienia, rok 1846 rany, rok 1848 ruinę[3].

W 1888 zamieszkał w Krakowie[6][102][15]. W ostatnich chwilach pozostawał pod opieką swojego brata Szymona[3]. Zmarł 28 lutego 1889 w Krakowie w wieku 79 lat[103][102]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Ra, grobowiec powstańców)[9]. Jego pogrzeb został przeniesiony o jeden dzień, jako że przybywały licznie delegacje ze Lwowa, zaś przed jego domem gromadził się tłum żałobników[6]. Ze Lwowa przyjechała delegacja Czytelni Akademickiej, a nad grobem przemawiali: Bronisław Laskownicki w imieniu lwowskiej młodzieży, a także Tadeusz Romanowicz, Michał Danielak[104][97].

Był autorem pamiętnika, którego rękopis trafił do Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Miecislaus Darowski”.
  2. ↑ Rocznik szlachty (II) 1883 ↓, s. 448.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah L.D.. Mieczysław Weryha Darowski. „Czas”. Nr 52, s. 3, 3 marca 1889. 
  4. ↑ a b c d e f Rocznik szlachty (II) 1883 ↓, s. 449.
  5. ↑ a b c d e f g h Herbarz polski (4) 1901 ↓, s. 107.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m Ś.p. Mieczysław Darowski. „Dziennik Polski”. Nr 62, s. 2, 3 marca 1889. 
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Onufry Hieronim Kunaszowski: Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania. Lwów: 1880, s. 107.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Kronika. † Mieczysław Darowski. „Kurjer Lwowski”. Nr 61, s. 2, 2 marca 1889. 
  9. ↑ a b c d e Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 104. ISBN 83-08-01428-3.
  10. ↑ a b c d e Edward Zając. Sanoczanie w powstaniu listopadowym. „Tygodnik Sanocki”. Nr 48 (264), s. 5, 25 listopada 1996. 
  11. ↑ Mieczysław Weryha Weryha-Darowski z Darowa h. Ślepowron. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-04-11].
  12. ↑ a b c d e f g h Mowa Tadeusza Romanowicza nad zwłokami Mieczysława Darowskiego. „Kurjer Lwowski”. Nr 65, s. 2-3, 6 marca 1889. 
  13. ↑ Stanisław Tarnowski: Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Lwów: 1881, s. 138.
  14. ↑ Marian Tyrowicz, Darowski Weryha Mieczysław (1810-1889), „Polski Słownik Biograficzny”, t. 4.
  15. ↑ a b c d Borzemski 1930 ↓, s. 25.
  16. ↑ Józef Białynia Chołodecki: Sanockie w r. 1846 (wspomnienie w sześćdziesiątą rocznicę wypadków). Lwów: 1906, s. 11.
  17. ↑ a b c d e Dębicki 1903 ↓, s. 97.
  18. ↑ Dębicki 1903 ↓, s. 97, 99.
  19. ↑ a b c Marian Hubert Terlecki: Udział Podkarpacia w powstaniu styczniowym. Krosno: 1997, s. 95. ISBN 83-87282-47-2.
  20. ↑ Schematismus der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1848. Lwów: 1848, s. 583.
  21. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1847. Lwów: 1847, s. 509.
  22. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1849. Lwów: 1849, s. 538.
  23. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1850. Lwów: 1850, s. 564.
  24. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1851. Lwów: 1851, s. 631.
  25. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1852. Lwów: 1852, s. 615.
  26. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1853. Lwów: 1853, s. 622.
  27. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1854. Lwów: 1854, s. 638.
  28. ↑ Handbuch des Lemberger Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1855. Lwów: 1855, s. 460.
  29. ↑ Handbuch des Lemberger Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1856. Lwów: 1856, s. 270.
  30. ↑ Handbuch des Lemberger Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1857. Lwów: 1857, s. 355, 358.
  31. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1859. Lwów: 1859, s. 314.
  32. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1860. Lwów: 1860, s. 320.
  33. ↑ a b Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1861. Lwów: 1861, s. 407.
  34. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 420.
  35. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1863. Lwów: 1863, s. 428.
  36. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1864. Lwów: 1864, s. 437.
  37. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1865. Lwów: 1865, s. 451.
  38. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1866. Lwów: 1866, s. 466.
  39. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 814.
  40. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1869. Lwów: 1869, s. 538.
  41. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: 1870, s. 580.
  42. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 512.
  43. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 510.
  44. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 526.
  45. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 569.
  46. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 572.
  47. ↑ a b c Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1876, Lwów 1876, s. 581 [zarchiwizowane z adresu 2016-11-11].
  48. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877, Lwów 1877, s. 556 [dostęp 2021-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-13].
  49. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 544.
  50. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 541.
  51. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 547.
  52. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 564.
  53. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 565.
  54. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1883. Lwów: 1883, s. 566.
  55. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1884. Lwów: 1884, s. 550.
  56. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1885. Lwów: 1885, s. 550.
  57. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1886. Lwów: 1886, s. 550.
  58. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1887. Lwów: 1887, s. 551.
  59. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1888. Lwów: 1888, s. 551.
  60. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1889. Lwów: 1889, s. 643.
  61. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 433.
  62. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1863. Lwów: 1863, s. 442.
  63. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1864. Lwów: 1864, s. 451.
  64. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1865. Lwów: 1865, s. 465.
  65. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1866. Lwów: 1866, s. 479.
  66. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 830.
  67. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1869. Lwów: 1869, s. 549.
  68. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: 1870, s. 592.
  69. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 523.
  70. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 521.
  71. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 537.
  72. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 579.
  73. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 581.
  74. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 566.
  75. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 554.
  76. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 550.
  77. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 566.
  78. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 572.
  79. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 573.
  80. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1883. Lwów: 1883, s. 573.
  81. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1884. Lwów: 1884, s. 558.
  82. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1885. Lwów: 1885, s. 558.
  83. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 162.
  84. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1869. Lwów: 1869, s. 90.
  85. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: 1870, s. 99.
  86. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 82.
  87. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 931.
  88. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 202.
  89. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 201.
  90. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 225.
  91. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 222.
  92. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 187.
  93. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 175.
  94. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 171.
  95. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 176.
  96. ↑ Borzemski 1930 ↓, s. 12, 24.
  97. ↑ a b c Borzemski 1930 ↓, s. 26.
  98. ↑ Kronika. † Mieczysław Darowski. „Przewodnik Gimnastyczny „Sokół””. Nr 3, s. 24, 1889. 
  99. ↑ a b c Bratnia Pomoc 1897 ↓, s. 207.
  100. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 474.
  101. ↑ Tu jeszcze figurował. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1888. Lwów: 1888, s. 196.
  102. ↑ a b Kronika. † Mieczysław Darowski. „Kurjer Lwowski”. Nr 61, s. 2, 1 marca 1889. 
  103. ↑ † Mieczysław Weryha-Darowski. „Gazeta Lwowska”. Nr 49, s. 3, 1 marca 1889. 
  104. ↑ Kraków. „Dziennik Polski”. Nr 62, s. 3, 3 marca 1889. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Weryha_Darowski_(powstaniec_listopadowy)&oldid=71798153”