Mieczysław Rodzyński

Mieczysław Rodzyński
	kapitan piechoty
Data urodzenia	ok. 1892
Data i miejsce śmierci	10 lipca 1920 ; pod Starokonstantynowem
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Legia Cudzoziemska; Armia francuska; Błękitna Armia; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Rodzyński (ur. ok. 1892, zm. 10 lipca 1920 pod Starokonstantynowem) – Bajończyk, kapitan piechoty Armii Polskiej we Francji i Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie wybuchu I wojny światowej studiował w Paryżu. Był naczelnikiem gniazda paryskiego Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Jako były legionista wstąpił do Legii Cudzoziemskiej. Został kapralem drugiej kompanii bajońskiej w składzie batalionu C, biorąc udział we wszystkich walkach. Po walkach pod Arras pozostał we Francji i brał udział w tworzeniu Armii Polskiej. Został żołnierzem 4 Pułku Żuawów, biorąc udział w walkach we Flandrii, Pikardii i Szampanii, zyskując sławę wybitnego szefa patrolu i będąc rozchwytywanym przez generałów, zamierzających go angażować do prowadzenia trudnych akcji. Jednemu z generałów pochwalających go, iż jest chlubą Francji, miał odpowiedzieć: Jestem przede wszystkim Polakiem. Został ranny pod Chemin des Dames, po czym nie czekając końca rekonwalescencji opuścił szpital wracając do służby. Otrzymał Krzyż Legii Honorowej i awans na sierżanta od gen. Henriego Gourauda. W trakcie bitwy pod Verdun uczestniczył w kontratakach na Fort Douaumont i został dwukrotnie ranny. Po ponownej hospitalizacji w szpitalu i powrocie do służby został awansowany do stopnia podporucznika Armii Francuskiej. Był jednym z pierwszych zdobywców Fortu Malmaison. Otrzymywał kolejne palmy cytacji do Krzyża Wojennego. W szeregach macierzystej 4 Armii zyskał przydomek „as piechoty”. Po wydaniu przez Prezydenta Francji reskryptu o utworzeniu Armii Polskiej we Francji udał się do Paryża i działał w pracach organizacyjnych przy formowaniu wojsk, m.in. w tłumaczeniu regulaminu i podręczników wojskowych w St. Cloud. Przez kilka tygodni pracował w Misji Wojskowej, po czym odszedł z pracy kancelaryjnej i powrócił do służby praktycznej. W Sillé-le-Guillaume wstąpił do pierwszego batalionu strzelców i objął stanowisko dowódcy I kompanii. Przyjmował pierwszą partię ochotników do Armii Polskiej przybyłych z Ameryki. Został udekorowany Krzyżem Legii Honorowej przez gen. Louisa Archinarda, po czym w stopniu kapitana wyruszył na front w szeregach pierwszego pułku strzelców. Brał udział w działaniach wojennych pod Reims, później jako adiutant III batalionu zwanego „Żelaznym” przyczynił się do powodzenia akcji pod Saint-Hilaire, uczestniczył w walkach w Wogezach.

Do Polski przybył jako dowódca wspomnianego III batalionu Żelaznego”. Był jednym z 29 żołnierzy Legionu Bajończyków, którzy w 1919 roku wrócili do Polski z Armią gen. Hallera. Został oficerem 1 pułku strzelców polskich, który po scaleniu Armii Polskiej we Francji z armią krajową, przemianowany został na 43 pułk Strzelców Kresowych. Przystąpił do działań w wojnie polsko-bolszewickiej. Był zdobywcą mostu pod Beresteczkiem, czego wcześniej nie dokonało kilka oddziałów. Prowadził skuteczne i zwycięskie akcje w okolicach Łucka, Równego, Zwiachla. Poległ w walce z bolszewikami w bitwie pod Starokonstantynowem w wieku 28 lat^[1]^[2].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w kwaterze T-3-15^[3]^[4]. W pogrzebie, w którym uczestniczyło niewielu uczestników, brał udział gen. Józef Haller.

15 lipca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920 roku^[5].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jego życiorys opisał Karol Koźmiński w książce pt. Kamienie na szaniec, wydanej w 1937^[6].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – pośmiertnie (1921)^[7]
Krzyż Niepodległości – pośmiertnie
Krzyż Walecznych – pośmiertnie (po raz 1, 2 i 3 w 1921)^[8]
Kawaler Legii Honorowej – Francja
Medal Wojskowy – Francja
Krzyż Wojenny z palmami i gwiazdkami – Francja^[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Piotr Cichoracki. Bajończycy. Polscy ochotnicy w armii francuskiej w latach 1914-1915. „Biuletyn IPN”. Nr 11-12 (listopad-grudzień 2008). s. 30. ISSN 1641-9561.
↑ Janusz Stankiewicz: Lista strat Wojska Polskiego 1918-20. [dostęp 2010-10-24].
↑ Spis pochowanych na cmentarzu. Stare Powązki. [dostęp 2010-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-29)].
↑ Cmentarz Stare Powązki: MIECZYSŁAW RODZYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-02-28] .
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 27 z 21.07.1920 r.
↑ Co słychać w świecie kulturalnym. „Kamienie na szaniec”. 12 bohaterskich żywotów. „Dzień Dobry”. Nr 224, s. 7, 15 sierpnia 1939.
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2862 z 13 kwietnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 560)
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
↑ Według publikacji w wydaniu czasopisma „Hallerczyk” nr 1 z 1924 był to Krzyż Wojenny z 9 palmami i 5 gwiazdkami. Zgodnie z inskrypcją nagrobną był to Krzyż Wojenny z 4 palmami i 6 gwiazdkami.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ś. p. Mieczysław Rodzyński. „Hallerczyk”, s. 4, Nr 1 z 5 września 1924.
Wacław Gąsiorowski: 1910-1915 Historja Armji Polskiej we Francji. Warszawa: 1931, s. 176, 231, 307.

[1] Piotr Cichoracki. Bajończycy. Polscy ochotnicy w armii francuskiej w latach 1914-1915. „Biuletyn IPN”. Nr 11-12 (listopad-grudzień 2008). s. 30. ISSN 1641-9561.

[2] Janusz Stankiewicz: Lista strat Wojska Polskiego 1918-20. [dostęp 2010-10-24].

[3] Spis pochowanych na cmentarzu. Stare Powązki. [dostęp 2010-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-29)].

[UMW-4] Cmentarz Stare Powązki: MIECZYSŁAW RODZYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-02-28] .

[5] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 27 z 21.07.1920 r.

[6] Co słychać w świecie kulturalnym. „Kamienie na szaniec”. 12 bohaterskich żywotów. „Dzień Dobry”. Nr 224, s. 7, 15 sierpnia 1939.

[7] Dekret Wodza Naczelnego L. 2862 z 13 kwietnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 560)

[8] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)

[9] Według publikacji w wydaniu czasopisma „Hallerczyk” nr 1 z 1924 był to Krzyż Wojenny z 9 palmami i 5 gwiazdkami. Zgodnie z inskrypcją nagrobną był to Krzyż Wojenny z 4 palmami i 6 gwiazdkami.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]