43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków
| ||
![]() | ||
Historia | ||
Państwo | ![]() | |
Sformowanie | 1919 | |
Rozformowanie | 1939 | |
Nazwa wyróżniająca | „Legion Bajończyków” | |
Tradycje | ||
Święto | 25 lipca | |
Nadanie sztandaru | 25 lipca 1929 | |
Dowódcy | ||
Ostatni | ppłk Franciszek Kubicki | |
Działania zbrojne | ||
wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa | ||
Organizacja | ||
Dyslokacja | Dubno | |
Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
Rodzaj wojsk | piechota | |
Podległość | 13 Kresowa Dywizja Piechoty | |
Odznaczenia | ||
![]() |
43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków (43 pp) – oddział piechoty Armii Polskiej we Francji i Wojska Polskiego II RP.
Spis treści
Formowanie pułku[edytuj | edytuj kod]
Oddział wywodził swój rodowód od Legionu Bajończyków, pierwszej polskiej formacji wojskowej we Francji, w czasie I wojny światowej.
Wówczas do służby w armii francuskiej zgłosili się członkowie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” z Paryża oraz emigranci w łącznej liczbie 1200, z których 800 na początku września 1914 został przydzielonych do 1 pułku Legii Cudzoziemskiej w Bajonnie w Pirenejach[1]. W wyniku przeszkód stawianych przez ambasadora rosyjskiego, Izwolskiego, nie sformowano osobnego polskiego pułku, zaś batalion przy oddziale LC[1]. Pierwsze walki Polacy stoczyli we wrześniu 1914 na obszarze Szampanii[1]. Po zdziesiątkowaniu na wiosnę 1914 oddział został rozwiązany[1].
W czerwcu 1918 resztki Bajończyków wcielone zostały do 1 pułku Strzelców Polskich sformowanego Loval i Mayenne[2]. W jego skład weszły resztki pierwotnego oddziału z 1914[1]. We wrześniu 1919 pułk przemianowany został na 43 pułk strzelców kresowych.
Pułk w okresie pokoju[edytuj | edytuj kod]
W okresie międzywojennym 43 pułk piechoty stacjonował w garnizonie Dubno[3], a batalion zapasowy w Kowlu, na terenie Okręgu Korpusu Nr II[4]. Drugi batalion miał swój garnizon w Brodach[5], eksterytorialnie, na terenie Okręgu Korpusu Nr VI.
Do 1924 roku pułk obchodził swoje święto 10 stycznia, w rocznicę powstania 1 pułku strzelców polskich. W 1924 roku Minister Spraw Wojskowych zmienił datę święta pułkowego na dzień 25 lipca, rocznicę bitwy stoczonej przez 1 pułk strzelców polskich w 1918 roku pod Reims w Szampanii[6]. 19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 25 lipca, jako datę święta pułkowego[7].
Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 43 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym roku otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych[8].
5 kwietnia 1929 Minister Spraw Wojskowych nadał 43 pułkowi piechoty nazwę „43 pułk piechoty Legionu Bajończyków”[9][a].
W 25 rocznicę powstania na święcie pułkowym (ostatnim) 25 lipca 1939 otrzymał nazwę 43 pułk strzelców Legionu Bajończyków[10].
Pułk w kampanii wrześniowej[edytuj | edytuj kod]
W kampanii wrześniowej 1939 walczył w składzie macierzystej 13 Dywizji Piechoty. Za kampanię został odznaczony orderem Virtuti Militari[11].
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy pułku
- ppłk Mikołaj Korszun-Osmołowski (5 VIII 1918 – 26 IX 1919)
- mjr Wacław Piekarski (27 IX 1919 – 18 X 1920)
- płk piech. Jan Skorobohaty-Jakubowski (IX 1921 – 8 XII 1922 → dowódca piechoty dywizyjnej 13 DP[12])
- ppłk / płk Edmund Koczorowski (1923 – 31 III 1927 → członek OTO[13][14]
- ppłk piech. Karol Paryłowski (31 III 1927[13] – 28 I 1928 → praktyka poborowa w PKU Jarosław)
- ppłk / płk dypl. piech. Benedykt Chłusewicz (28 I 1928[15] – 22 XI 1937)
- ppłk piech. Franciszek Kubicki (23 XI 1937 – 30 IX 1939)
- Zastępcy dowódcy pułku
W latach 1938–1939, w organizacji pokojowej było to stanowisko I zastępcy dowódcy pułku. W 1939 roku, w organizacji wojennej, stanowisko to nie występowało.
- ppłk piech. Mikołaj Koiszewski (od 22 VII 1922[16][17] → PKU Szamotuły[18])
- ppłk piech. Juliusz Jan Prymus (1923 – 19 II 1924 → dowódca 16 pp)
- ppłk piech. Roman Witorzeniec (24 V 1924 – 18 I 1925 → dowódca 44 pp)
- ppłk piech. Karol Paryłowski (6 III 1925[19] – 31 III 2927 → dowódca pułku)
- ppłk SG Ernest Giżejewski (5 V 1927[20] – 26 IV 1928 → Oddział IV SG)
- ppłk piech. Józef Zych (26 IV 1928[21] – 23 XII 1929 → p.o. komendanta PKU Siedlce[22])
- ppłk piech. Władysław Józef Mikołajczak (21 I 1930[23] – 4 VII 1935 → dowódca 15 pp)
- ppłk piech. Stefan Warchoł (4 VII 1935[24])
- ppłk piech. Stanisław Undas (1936 – 1939)
- Kwatermistrzowie pułku
- ppłk piech. Juliusz Jan Prymus (18 XI 1922[25] – 1923 → zastępca dowódcy 43 pp)
- kpt. piech. Jan Dańkowski (p.o. 1923)
- ppłk piech. Symeon Chodakowski (1924)
- mjr piech. Stefan Wyczółkowski (1925)
- mjr Bogumierz Marian Syrowatka (1928)
- mjr piech. Jan Ferdynand Stettner (od 31 III 1930[26])
- mjr / ppłk piech. Józef Owczarski (VI 1934[27] – 1939)
- kpt. Antoni Alojzy Ptasznik (IX 1939)
- Oficerowie pułku
- ppłk Walery Sławek (oficer nadetatowy)
- ppłk Stefan Rychalski – dowódca batalionu (1922-1923)
- mjr dypl. SG Karol Jeżowski (dowódca II batalionu)
- mjr piech. Marian Hyla – dowódca I baonu (1923-1924) i II baonu (1925)
- mjr SG Stanisław Lityński (oficer nadetatowy)
- kpt. Franciszek Górecki (dowódca plutonu, dowódca kompanii, adiutant batalionu sztabowego)
- por. Mieczysław Sylwester Bobrownicki-Libchen
- por. Antoni Zdrojewski
- kpt. Adolf Porębski
- kpt. SG Jerzy Stawiński
Obsada personalna w 1939 roku[edytuj | edytuj kod]
Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[28][b]
- dowódca pułku – ppłk Franciszek Kubicki
- I zastępca dowódcy – ppłk Stanisław Undas
- adiutant – kpt. Jan Paweł Kaucz
- starszy lekarz – kpt. dr Bolesław Kamiński
- oficer placu Dubno – kpt. adm. (piech.) Franciszek Górecki
- II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – ppłk Józef Owczarski
- oficer mobilizacyjny – kpt. adm. (piech.) Władysław Jezierski
- zastępca oficera mobilizacyjnego – kpt. adm. (piech.) Antoni Pełka
- oficer administracyjno-materiałowy – kpt. Władysław Kanicki
- oficer gospodarczy – por. int. Stanisław Garbarczyk
- oficer żywnościowy – kpt. Antoni Alojzy Ptasznik
- dowódca kompanii gospodarczej i oficer taborowy – kpt. adm. (piech.) Juliusz Müller
- kapelmistrz – por. adm. (kapelm.) Jozef Wilczek
- dowódca plutonu łączności – kpt. Stanisław V Krawczyk
- dowódca plutonu pionierów – por. Bolesław Bylczyński
- dowódca plutonu artylerii piechoty – kpt. art. Józef Grzywacz
- dowódca plutonu ppanc. – por. Franciszek Karwacki
- dowódca oddziału zwiadu – por. Franciszek Wiewiórka
- I batalion
- dowódca batalionu – vacat
- dowódca 1 kompanii – kpt. Stanisław VIII Piotrowski
- dowódca plutonu – ppor. Jan Drechny
- dowódca plutonu – ppor. Zbigniew Józef Hruby
- dowódca 2 kompanii – kpt. Stanisław Borczyk
- dowódca plutonu – por Kazimierz Woźniak
- dowódca plutonu – ppor. Zygfryd Hennenegild Jaworski
- dowódca plutonu – ppor. Franciszek Omilon
- dowódca 3 kompanii – kpt. Antoni Eugeniusz Kłosowski
- dowódca plutonu – por. Jan I Wójtówicz
- dowódca plutonu – ppor. Stanisław Jan Rosół
- dowódca 1 kompanii km – kpt. Jan Radzik
- dowódca plutonu – ppor. Henryk Aleksander Jankiewicz
- dowódca plutonu – ppor. Franciszek Piechówicz
- II batalion
- dowódca batalionu – ppłk Władysław Warchoł
- adiutant dowódcy batalionu – kpt. Franciszek Teodor Knapik
- pomocnik ds. gospodarczych dowódcy batalionu – kpt. adm. (piech.) Kamil Rafał Sykora
- oficer gospodarczy batalionu – kpt. int. Władysław Grzymkowski
- lekarz batalionu – por. lek. Stefan Leszek Marciniak
- dowódca 4 kompanii – kpt. Tadeusz Dębski
- dowódca plutonu – ppor. Jerzy Jan Godorowski
- dowódca 5 kompanii – kpt. Aleksander Zawada
- dowódca plutonu – ppor. Robert Sawicki
- dowódca 6 kompanii – kpt. Mieczysław Malinowski
- dowódca plutonu – por. Józef Pawlak
- dowódca plutonu – ppor. Jozef Krężel
- dowódca 2 kompanii km – kpt. Zygmunt Jędryszek
- dowódca plutonu – por. Paweł Górski
- III batalion
- dowódca batalionu – mjr Feliks Miklas
- dowódca 7 kompanii – kpt. Stanisław Krawczyk
- dowódca plutonu – por. Mieczysław Jan Dziurzyński
- dowódca plutonu – por. Antoni Szczurowski
- dowódca 8 kompanii – kpt. Stanisław Sosnowski
- dowódca plutonu – ppor. Michał Zieliński
- dowódca plutonu – ppor. Władysław Żebrowski
- dowódca 9 kompanii – por. Zbigniew Tadeusz Dubicki
- dowódca plutonu – ppor. Stanisław Cioch
- dowódca 3 kompanii km – p.o. por. Wilhelm Jurago
- dowódca plutonu – por. Kazimierz Kowalewski
- dowódca plutonu – ppor. Klemens Puzynowski
- na kursie – por. Władysław Mazur
- odkomenderowany – por. Tadeusz Bryłka
Obsada personalna we wrześniu 1939 roku[edytuj | edytuj kod]
Obsada personalna we wrześniu 1939 roku[30]
- Dowództwo
- dowódca - ppłk Franciszek Kubicki (do 30 IX 1939 – w Warszawie)
- ppłk Władysław Warchoł w 13 Brygadzie Piechoty (13 IX 1939 Chełm – 25 IX 1939 koło Suchowoli)
- I adiutant - kpt. Stanisław Piotrowski
- II adiutant - ppor. Władysław Żebrowski
- oficer informacyjny - ppor. rez. Kazimierz Wójcik „I"
- oficer łączności - kpt. Stanisław Krawczyk „V"
- zastępca oficera łączności - sierż. Bolesław Żukowski
- kwatermistrz - kpt. Antoni Ptasznik
- oficer płatnik- por. int. Stanisław Garbarczyk
- oficer żywnościowy - kpt. Antoni Alojzy Ptasznik
- naczelny lekarz - kpt. lek. dr Bolesław Kamiński
- kapelan - st. kap. ks. Longin Wiśniewski
- dowódca kompanii gospodarczej - kpt. adm. Juliusz Muller
- I batalion
- dowódca I batalionu - mjr Zygmunt Rylski
- adiutant batalionu - ppor. rez. Nikodem Józef Jaruga
- dowódca 1 kompanii strzeleckiej - por. Mieczysław Dziurzyński
- dowódca 2 kompanii strzeleckiej - kpt. Stanisław Borczyk
- dowódca 3 kompanii strzeleckiej - por. rez. Czesław Bogdanowicz
- dowódca 1 kompanii cekaemów - kpt. Jan Radzik
- II batalion
- dowódca II batalionu - kpt. Antoni Eugeniusz Kłopotowski (kpt. Antoni Eugeniusz Kłosowski)
- adiutant batalionu - NN
- dowódca 4 kompanii strzeleckiej - por. Jan Wojtowicz
- dowódca 5 kompanii strzeleckiej - por. Bolesław Bylczyński
- dowódca 6 kompanii strzeleckiej - por. rez. Wacław Marian Kobusiewicz
- dowódca 2 kompanii cekaemów - por. Wilhelm Jurago
- III batalion
- dowódca III batalionu - mjr Feliks Miklas
- adiutant batalionu - NN
- dowódca 7 kompanii strzeleckiej - kpt. Stanisław Krawczyk „II"
- dowódca 8 kompanii strzeleckiej - kpt. Stanisław Sosnowski
- dowódca 9 kompanii strzeleckiej - por. rez. Jerzy Iwiński
- dowódca 3 kompanii cekaemów - por. Kazimierz Kowalewski
- Pododdziały specjalne
- dowódca kompanii przeciwpancernej - kpt. Franciszek Karwacki
- dowódca plutonu artylerii piechoty - kpt. Józef Grzywacz
- zastępca dowódcy plutonu artylerii pułku - st. sierż. Brunon Schreiber
- dowódca kompanii zwiadowców - por. Franciszek Wiewiórka
- dowódca plutonu pionierów - por. Feliks Bylczyński
- dowódca plutonu przeciwgazowego - por. Kazimierz Woźniak
Kawalerowie Virtuti Militari[edytuj | edytuj kod]
Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[31][32]
- kpr. Zygmunt Arend
- ś.p. ppor. Franciszek Bauer
- ś.p. Antoni Bartman
- strz. Jan Bekta
- sierż. Edward Białous
- sierż. Antoni Biedka
- ś.p. ppor. Ludwik Czerwonka
- ś.p. ppor. Henryk Czupreta
- ś.p. ppor. Lucjan Chwałkowski
- kpr. Wincenty Chmielewski
- strz. Stanisław Cichocki
- strz. Antoni Daniel
- sierż. Stefan Delikowski
- st. sierż. Filip Fonder
- kpr. Franciszek Fuśniak
- strz. Jan Gawroński
- strz. Piotr Gawryłowicz
- ppor. Franciszek Górecki
- mjr Stanisław Edward Grodzki
- mjr armii franc. Benedykt Haciski
- ś.p. sierż. Jan Inglod
- kpr. Stanisław Jarmusz
- płk Julian Jasieński
- ks. kpl. Józef Jaworski
- sierż. Stanisław Kaźmierczak
- ś.p. kpt. Jan Marian Krzywkowski-Woliński
- por. Antoni Kurcz
- por. Franciszek Klich
- sierż. Jan Kwiatkowski
- sierż. Stanisław Kosiński
- kpt. Jan Kozierowski
- sierż. Teofil Langowski
- ppor. Michał Lewandowski
- por. Jerzy Ledoux
- ppor. Stanisław Łączkowski
- strz. Antoni Matejek
- strz. Stanisław Mazurowski
- ś.p. ppor. Leonard Martynowicz
- ś.p. por. Jan Michniewicz
- kpt. armii franc. Moittier
- por. Zygmunt Nowak
- ppłk Wacław Piekarski
- kpt. Zygmunt Piątkowski
- ppor. Antoni Paszkowski
- sierż. Władysław Pawlaczek
- por. Nikodem Polak
- por. Jan Pela
- sierż. Józef Ordęga
- sierż. Kazimierz Reychman
- kpr. Wojciech Badek
- ś.p. mjr Mieczysław Rodzyński
- kpr. Sergiusz Siwek
- por. Bruno Rolke
- strz. Aleksander Sobotka
- st. sierż. Stefan Skrzetuski
- por. Antoni II Szymański
- strz. Ludwik Trojanowski
- kpr. Jan Trzejowski
- strz. Jan Urban
- ś.p. strz. Franciszek Walkowski
- strz. Józef Wilkowski
- st. sierż. Paweł Walczak
- ś.p. por. Walenty Walaszczyk
- sierż. Jan Wesołowski
- ks. proboszcz dr Jan Więckowski[c]
- ś.p. strz. Jan Więcek
- ś.p. strz. Michał Włodarski
- por. Franciszek Wójcik
- ś.p. ppor. Stanisław Wronowski
- kpt. Stefan Wyczółkowski
- strz. Albin Zawiła
- ś.p. ppor. Ignacy Zakrzewski
- ppor. Michał Zakrzewski
- strz. Stefan Zygadlewicz
Symbole pułkowe[edytuj | edytuj kod]
- Sztandar
Pułk posiadał trzy sztandary. Podczas ważnych uroczystości występowały w pułku trzy poczty sztandarowe: ze sztandarem z 1914 roku - poczet w mundurach żuawów, ze sztandarem z 1918 roku - poczet w błękitnych mundurach armii gen. Hallera i z przepisowym sztandarem z 1929 roku - poczet w ówczesnych mundurach Wojska Polskiego[5]. Sztandar bojowy Legionu Bajończyków, wręczono ochotnikom polskim jako dar miasta Bayonne we wrześniu 1914 roku. Sztandar z białym orłem bez korony na płacie, wykonano według projektu Xawerego Dunikowskiego i Jana Żyznowskiego[1]. Poległy podczas walk we Francji sierżant Szujski bronił sztandaru, przedziurawionego 40 razy przez kule nieprzyjaciela[1]. Po wojnie, w płacie sztandaru, doliczono się 43 przestrzelin[34]. Prezydent Republiki Francuskiej Raymond Poincaré udekorował chorągiew Krzyżem Wojennym z Palmą, a marszałek Polski Józef Piłsudski - Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Był to najstarszy sztandar odrodzonego Wojska Polskiego[1].
W czerwcu 1918 społeczeństwo Paryża ufundowało sztandar 1 Pułkowi Strzelców Polskich, do którego wcielono resztki Bajończyków. We wrześniu 1919 roku w Wojsku Polskim pułk przemianowano na 43 pp.
Przepisowy sztandar, jako dar Paryża[d], wręczył pułkowi gen. dyw. Jan Romer 25 lipca 1929[34]. Dopiero 8 października 1929 Prezydent RP zatwierdził wzór lewej strony płachty chorągwi 43 pp[35]. Na ofiarowanym przez Francuzów sztandarze zostały wymienione zwycięskie bitwy na polach ziem francuskiej i polskiej, herby Paryża i Wołynia oraz szarfa z napisem w języku francuskim Français et Polonais tout le temps Amis[1] (pol. dosł. Francja i Polska przez cały czas Przyjaciele).
Losy przepisowego sztandaru i sztandaru 1 psp we wrześniu 1939 i w czasie okupacji nie zostały wyjaśnione. 20 maja 1946 roku przepisowy sztandar został przekazany do Muzeum WP przez Główny Zarząd Polityczno-Wychowawczy Wojska Polskiego, który to otrzymał go od dowództwa Okręgu Wojskowego Łódź[34]. Sztandar Legionu Bajończyków zwrócono do Muzeum Wojska już 14 sierpnia 1939 roku i zachował się do dnia dzisiejszego. Losy sztandaru 1 psp nadal są nieznane[34]
- Odznaka pamiątkowa
14 grudnia 1928 minister spraw wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 43 pp[36]. Odznakę o wymiarach 44 x 44 mm stanowi krzyż o ostro zakończonych ramionach z kulkami. Na każdym ramieniu symbole związane z tradycją pułku: orzeł jagielloński na tle krzyża i wstążki francuskiego orderu Croix de Guerre, herb miasta Paryża, miniatura Orderu Virtuti Militari, herb miasta Dubna na białym tle. Środek odznaki wypełnia tarcza w otoku wieńca laurowego, od którego odchodzą 4 grupy promieni. W centrum tarczy wpisano numer i inicjały 43 PSK. Jednoczęściowa - oficerska, wykonana w srebrze, emaliowana. Na rewersie próba srebra i imiennik grawera WG. Wykonawcą odznaki był Wiktor Gontarczyk z Warszawy[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Minister zastrzegł, że nazwa „43 pułk piechoty Legionu Bajończyków” nie obowiązywała w korespondencji służbowej kierowanej do pułku przez władze zwierzchnie, w pokojowym Ordre de Bataille, ani też w planach mobilizacyjnych.
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[29].
- ↑ Ksiądz doktor Jan Więckowski urodził się 27 grudnia 1884 roku. Zweryfikowany w stopniu proboszcza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Od 20 października 1934 roku był proboszczem Parafii św. Marii Magdaleny i św. Kazimierza w Szydłowie. Zmarł 12 maja 1935 roku. Zobacz epitafium w Kościele parafialnym pw. św. Marii Magdaleny w Szydłowie[33].
- ↑ Według Księgi Chwały Piechoty sztandar ufundował Paryż, a według notatki mjr. S. Gepnera społeczeństwo Dubna. Natomiast dr Tadeusz Kryska-Karski w Kąciku historyczno-wojskowym, "Dziennik Polski" (Londyn) z 3 sierpnia 1937 r. wskazuje, że sztandar został ufundowany "wspólnie przez Polaków z USA oraz miasta Paryż i Dubno".
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i W 25-lecie pułku Strzelców Legjonu Bajończyków. „Światowid”. Nr 29, s. 5, 16 lipca 1939.
- ↑ a b "Księga chwały piechoty" załącznik 43 pp
- ↑ a b Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 84.
- ↑ Almanach Oficerski 1923/24 ↓, s. 51.
- ↑ a b Satora 1990 ↓, s. 93.
- ↑ Wyczółkowski 1928 ↓, s. 29.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
- ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 63-65.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 11 z 5 kwietnia 1929 roku, poz. 104.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 9 z 1939 r., poz. 91.
- ↑ Zarządzenie gen. W Andersa z 11 listopada 1966 r. Instytut Polski i Muzeum im. gen Sikorskiego w Londynie, sygn. A XII 77.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 53 z 8 grudnia 1922 roku, s. 897.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 215, z dniem 30 września 1927 roku płk Edmund Koczorowski został przeniesiony w stan spoczynku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 6 grudnia 1922 roku, s. 894 został przeniesiony z 16 pp.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 251, 397, 1480.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 6 marca 1925 roku, s. 132.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 382.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 listopada 1922 roku, s. 836.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 599-600.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Bieliński 2017 ↓, s. 38.
- ↑ Wyczółkowski 1928 ↓, s. 34-35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 811.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 401.
- ↑ a b c d Satora 1990 ↓, s. 93-95.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych Nr 34 z 31 października 1929 r., poz. 332.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 35 z 14 grudnia 1928 r., poz. 379.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24 zeszyt 2, dział III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Piotr Bieliński, "43 pułk strzelców Legionu Bajończyków", Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Warszawa 2011.
- Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
- [red.]Bronisław Prugar-Ketling: Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
- Piotr Bieliński: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 13 Dywizja Piechoty Legionów. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2017. ISBN 978-83-7945-605-5.
- Stefan Wyczółkowski: Zarys historji wojennej 43-go Pułku Strzelców Kresowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
|