43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy 43 Pułku Strzelców (II RP). Zobacz też: inne pułki piechoty noszące numer „43”.
43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków
Ilustracja
Historia
Państwo  II Rzeczpospolita
Sformowanie 1919
Rozformowanie 1939
Nazwa wyróżniająca „Legion Bajończyków”
Tradycje
Święto 25 lipca
Nadanie sztandaru 25 lipca 1929
Dowódcy
Ostatni ppłk Franciszek Kubicki
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja Dubno
Rodzaj sił zbrojnych wojsko
Rodzaj wojsk piechota
Podległość 13 Kresowa Dywizja Piechoty
Odznaczenia
Ag virtuti.jpg
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Tablo oficerów 43 pp z 1927 roku
Szkoła podoficerska 43 pułku piechoty
Bitwa komarow 1920.png
Wręczenie sztandaru 43 pułkowi piechoty w Dubnie
13 DP w 1938
Pomnik Nieznanego Żołnierza w Dubnie

43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków (43 pp) – oddział piechoty Armii Polskiej we Francji i Wojska Polskiego II RP.

Formowanie pułku[edytuj | edytuj kod]

Oddział wywodził swój rodowód od Legionu Bajończyków, pierwszej polskiej formacji wojskowej we Francji, w czasie I wojny światowej.

Wówczas do służby w armii francuskiej zgłosili się członkowie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” z Paryża oraz emigranci w łącznej liczbie 1200, z których 800 na początku września 1914 został przydzielonych do 1 pułku Legii Cudzoziemskiej w Bajonnie w Pirenejach[1]. W wyniku przeszkód stawianych przez ambasadora rosyjskiego, Izwolskiego, nie sformowano osobnego polskiego pułku, zaś batalion przy oddziale LC[1]. Pierwsze walki Polacy stoczyli we wrześniu 1914 na obszarze Szampanii[1]. Po zdziesiątkowaniu na wiosnę 1914 oddział został rozwiązany[1].

W czerwcu 1918 resztki Bajończyków wcielone zostały do 1 pułku Strzelców Polskich sformowanego Loval i Mayenne[2]. W jego skład weszły resztki pierwotnego oddziału z 1914[1]. We wrześniu 1919 pułk przemianowany został na 43 pułk strzelców kresowych.

 Osobny artykuł: Organizacja pułku piechoty Wojska Polskiego II RP.

Pułk w okresie pokoju[edytuj | edytuj kod]

W okresie międzywojennym 43 pułk piechoty stacjonował w garnizonie Dubno[3], a batalion zapasowy w Kowlu, na terenie Okręgu Korpusu Nr II[4]. Drugi batalion miał swój garnizon w Brodach[5], eksterytorialnie, na terenie Okręgu Korpusu Nr VI.

 Osobny artykuł: Święta wojskowe w Polsce.

Do 1924 roku pułk obchodził swoje święto 10 stycznia, w rocznicę powstania 1 pułku strzelców polskich. W 1924 roku Minister Spraw Wojskowych zmienił datę święta pułkowego na dzień 25 lipca, rocznicę bitwy stoczonej przez 1 pułk strzelców polskich w 1918 roku pod Reims w Szampanii[6]. 19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 25 lipca, jako datę święta pułkowego[7].

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 43 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym roku otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych[8].

5 kwietnia 1929 Minister Spraw Wojskowych nadał 43 pułkowi piechoty nazwę „43 pułk piechoty Legionu Bajończyków”[9][a].

W 25 rocznicę powstania na święcie pułkowym (ostatnim) 25 lipca 1939 otrzymał nazwę 43 pułk strzelców Legionu Bajończyków[10].

Pułk w kampanii wrześniowej[edytuj | edytuj kod]

W kampanii wrześniowej 1939 walczył w składzie macierzystej 13 Dywizji Piechoty. Za kampanię został odznaczony orderem Virtuti Militari[11].

Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy pułku
  • ppłk Mikołaj Korszun–Osmołowski (5 VIII 1918 – 26 IX 1919)
  • mjr Wacław Piekarski (27 IX 1919 – 18 X 1920)
  • płk piech. Jan Skorobohaty-Jakubowski (IX 1921 – 8 XII 1922 → dowódca piechoty dywizyjnej 13 DP[12])
  • ppłk / płk Edmund Koczorowski (1923 – 31 III 1927 → członek OTO[13][14]
  • ppłk piech. Karol Paryłowski (31 III 1927[13] – 28 I 1928 → praktyka poborowa w PKU Jarosław)
  • ppłk / płk dypl. piech. Benedykt Chłusewicz (28 I 1928[15] – 22 XI 1937)
  • ppłk piech. Franciszek Kubicki (23 XI 1937 – 30 IX 1939)
Zastępcy dowódcy pułku

W latach 1938–1939, w organizacji pokojowej było to stanowisko I zastępcy dowódcy pułku. W 1939 roku, w organizacji wojennej, stanowisko to nie występowało.

Kwatermistrzowie pułku
  • ppłk piech. Juliusz Jan Prymus (18 XI 1922[24] – 1923 → zastępca dowódcy 43 pp)
  • kpt. piech. Jan Dańkowski (p.o. 1923)
  • ppłk piech. Symeon Chodakowski (1924)
  • mjr piech. Stefan Wyczółkowski (1925)
  • mjr Bogumierz Marian Syrowatka (1928)
  • mjr piech. Jan Ferdynand Stettner (od 31 III 1930[25])
  • mjr / ppłk piech. Józef Owczarski (VI 1934[26] – 1939)
  • kpt. Antoni Alojzy Ptasznik (IX 1939)
Oficerowie pułku

Obsada personalna w 1939 roku[edytuj | edytuj kod]

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[27][b]

  • dowódca pułku – ppłk Franciszek Kubicki
  • I zastępca dowódcy – ppłk Stanisław Undas
  • adiutant – kpt. Jan Paweł Kaucz
  • starszy lekarz – kpt. dr Bolesław Kamiński
  • oficer placu Dubno – kpt. adm. (piech.) Franciszek Górecki
  • II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – ppłk Józef Owczarski
  • oficer mobilizacyjny – kpt. adm. (piech.) Władysław Jezierski
  • zastępca oficera mobilizacyjnego – kpt. adm. (piech.) Antoni Pełka
  • oficer administracyjno-materiałowy – kpt. Władysław Kanicki
  • oficer gospodarczy – por. int. Stanisław Garbarczyk
  • oficer żywnościowy – kpt. Antoni Alojzy Ptasznik
  • dowódca kompanii gospodarczej i oficer taborowy – kpt. adm. (piech.) Juliusz Müller
  • kapelmistrz – por. adm. (kapelm.) Jozef Wilczek
  • dowódca plutonu łączności – kpt. Stanisław V Krawczyk
  • dowódca plutonu pionierów – por. Bolesław Bylczyński
  • dowódca plutonu artylerii piechoty – kpt. art. Józef Grzywacz
  • dowódca plutonu ppanc. – por. Franciszek Karwacki
  • dowódca oddziału zwiadu – por. Franciszek Wiewiórka
I batalion
  • dowódca batalionu – vacat
  • dowódca 1 kompanii – kpt. Stanisław VIII Piotrowski
  • dowódca plutonu – ppor. Jan Drechny
  • dowódca plutonu – ppor. Zbigniew Józef Hruby
  • dowódca 2 kompanii – kpt. Stanisław Borczyk
  • dowódca plutonu – por Kazimierz Woźniak
  • dowódca plutonu – ppor. Zygfryd Hennenegild Jaworski
  • dowódca plutonu – ppor. Franciszek Omilon
  • dowódca 3 kompanii – kpt. Antoni Eugeniusz Kłosowski
  • dowódca plutonu – por. Jan I Wójtówicz
  • dowódca plutonu – ppor. Stanisław Jan Rosół
  • dowódca 1 kompanii km – kpt. Jan Radzik
  • dowódca plutonu – ppor. Henryk Aleksander Jankiewicz
  • dowódca plutonu – ppor. Franciszek Piechówicz
II batalion
  • dowódca batalionu – ppłk Władysław Warchoł
  • adiutant dowódcy batalionu – kpt. Franciszek Teodor Knapik
  • pomocnik ds. gospodarczych dowódcy batalionu – kpt. adm. (piech.) Kamil Rafał Sykora
  • oficer gospodarczy batalionu – kpt. int. Władysław Grzymkowski
  • lekarz batalionu – por. lek. Stefan Leszek Marciniak
  • dowódca 4 kompanii – kpt. Tadeusz Dębski
  • dowódca plutonu – ppor. Jerzy Jan Godorowski
  • dowódca 5 kompanii – kpt. Aleksander Zawada
  • dowódca plutonu – ppor. Robert Sawicki
  • dowódca 6 kompanii – kpt. Mieczysław Malinowski
  • dowódca plutonu – por. Józef Pawlak
  • dowódca plutonu – ppor. Jozef Krężel
  • dowódca 2 kompanii km – kpt. Zygmunt Jędryszek
  • dowódca plutonu – por. Paweł Górski
III batalion
  • dowódca batalionu – mjr Feliks Miklas
  • dowódca 7 kompanii – kpt. Stanisław Krawczyk
  • dowódca plutonu – por. Mieczysław Jan Dziurzyński
  • dowódca plutonu – por. Antoni Szczurowski
  • dowódca 8 kompanii – kpt. Stanisław Sosnowski
  • dowódca plutonu – ppor. Michał Zieliński
  • dowódca plutonu – ppor. Władysław Żebrowski
  • dowódca 9 kompanii – por. Zbigniew Tadeusz Dubicki
  • dowódca plutonu – ppor. Stanisław Cioch
  • dowódca 3 kompanii km – p.o. por. Wilhelm Jurago
  • dowódca plutonu – por. Kazimierz Kowalewski
  • dowódca plutonu – ppor. Klemens Puzynowski
  • na kursie – por. Władysław Mazur
  • odkomenderowany – por. Tadeusz Bryłka

Obsada personalna we wrześniu 1939 roku[edytuj | edytuj kod]

Obsada personalna we wrześniu 1939 roku[29]

Dowództwo
  • dowódca - ppłk Franciszek Kubicki (do 30 IX 1939 – w Warszawie)
  • ppłk Władysław Warchoł w 13 Brygadzie Piechoty (13 IX 1939 Chełm – 25 IX 1939 koło Suchowoli)
  • I adiutant - kpt. Stanisław Piotrowski
  • II adiutant - ppor. Władysław Żebrowski
  • oficer informacyjny - ppor. rez. Kazimierz Wójcik „I"
  • oficer łączności - kpt. Stanisław Krawczyk „V"
  • zastępca oficera łączności - sierż. Bolesław Żukowski
  • kwatermistrz - kpt. Antoni Ptasznik
  • oficer płatnik- por. int. Stanisław Garbarczyk
  • oficer żywnościowy - kpt. Antoni Alojzy Ptasznik
  • naczelny lekarz - kpt. lek. dr Bolesław Kamiński
  • kapelan - st. kap. ks. Longin Wiśniewski
  • dowódca kompanii gospodarczej - kpt. adm. Juliusz Muller
I batalion
  • dowódca I batalionu - mjr Zygmunt Rylski
  • adiutant batalionu - ppor. rez. Nikodem Józef Jaruga
  • dowódca 1 kompanii strzeleckiej - por. Mieczysław Dziurzyński
  • dowódca 2 kompanii strzeleckiej - kpt. Stanisław Borczyk
  • dowódca 3 kompanii strzeleckiej - por. rez. Czesław Bogdanowicz
  • dowódca 1 kompanii cekaemów - kpt. Jan Radzik
II batalion
  • dowódca II batalionu - kpt. Antoni Eugeniusz Kłopotowski (kpt. Antoni Eugeniusz Kłosowski)
  • adiutant batalionu - NN
  • dowódca 4 kompanii strzeleckiej - por. Jan Wojtowicz
  • dowódca 5 kompanii strzeleckiej - por. Bolesław Bylczyński
  • dowódca 6 kompanii strzeleckiej - por. rez. Wacław Marian Kobusiewicz
  • dowódca 2 kompanii cekaemów - por. Wilhelm Jurago
III batalion
  • dowódca III batalionu - mjr Feliks Miklas
  • adiutant batalionu - NN
  • dowódca 7 kompanii strzeleckiej - kpt. Stanisław Krawczyk „II"
  • dowódca 8 kompanii strzeleckiej - kpt. Stanisław Sosnowski
  • dowódca 9 kompanii strzeleckiej - por. rez. Jerzy Iwiński
  • dowódca 3 kompanii cekaemów - por. Kazimierz Kowalewski
Pododdziały specjalne
  • dowódca kompanii przeciwpancernej - kpt. Franciszek Karwacki
  • dowódca plutonu artylerii piechoty - kpt. Józef Grzywacz
  • zastępca dowódcy plutonu artylerii pułku - st. sierż. Brunon Schreiber
  • dowódca kompanii zwiadowców - por. Franciszek Wiewiórka
  • dowódca plutonu pionierów - por. Feliks Bylczyński
  • dowódca plutonu przeciwgazowego - por. Kazimierz Woźniak

Kawalerowie Virtuti Militari[edytuj | edytuj kod]

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[30][31]

  1. kpr. Zygmunt Arend
  2. ś.p. ppor. Franciszek Bauer
  3. ś.p. Antoni Bartman
  4. strz. Jan Bekta
  5. sierż. Edward Białous
  6. sierż. Antoni Biedka
  7. ś.p. ppor. Ludwik Czerwonka
  8. ś.p. ppor. Henryk Czupreta
  9. ś.p. ppor. Lucjan Chwałkowski
  10. kpr. Wincenty Chmielewski
  11. strz. Stanisław Cichocki
  12. strz. Antoni Daniel
  13. sierż. Stefan Delikowski
  14. st. sierż. Filip Fonder
  15. kpr. Franciszek Fuśniak
  16. strz. Jan Gawroński
  17. strz. Piotr Gawryłowicz
  18. ppor. Franciszek Górecki
  19. mjr Stanisław Edward Grodzki
  20. mjr armii franc. Benedykt Haciski
  21. ś.p. sierż. Jan Inglod
  22. kpr. Stanisław Jarmusz
  23. płk Julian Jasieński
  24. ks. kpl. Józef Jaworski
  25. sierż. Stanisław Kaźmierczak
  26. ś.p. kpt. Jan Marian Krzywkowski-Woliński
  27. por. Antoni Kurcz
  28. por. Franciszek Klich
  29. sierż. Jan Kwiatkowski
  30. sierż. Stanisław Kosiński
  31. kpt. Jan Kozierowski
  32. sierż. Teofil Langowski
  33. ppor. Michał Lewandowski
  34. por. Jerzy Ledoux
  35. ppor. Stanisław Łączkowski
  36. strz. Antoni Matejek
  37. strz. Stanisław Mazurowski
  38. ś.p. ppor. Leonard Martynowicz
  39. ś.p. por. Jan Michniewicz
  40. kpt. armii franc. Moittier
  41. por. Zygmunt Nowak
  42. ppłk Wacław Piekarski
  43. kpt. Zygmunt Piątkowski
  44. ppor. Antoni Paszkowski
  45. sierż. Władysław Pawlaczek
  46. por. Nikodem Polak
  47. por. Jan Pela
  48. sierż. Józef Ordęga
  49. sierż. Kazimierz Reychman
  50. kpr. Wojciech Badek
  51. ś.p. mjr Mieczysław Rodzyński
  52. kpr. Sergiusz Siwek
  53. por. Bruno Rolke
  54. strz. Aleksander Sobotka
  55. st. sierż. Stefan Skrzetuski
  56. por. Antoni II Szymański
  57. strz. Ludwik Trojanowski
  58. kpr. Jan Trzejowski
  59. strz. Jan Urban
  60. ś.p. strz. Franciszek Walkowski
  61. strz. Józef Wilkowski
  62. st. sierż. Paweł Walczak
  63. ś.p. por. Walenty Walaszczyk
  64. sierż. Jan Wesołowski
  65. ks. proboszcz dr Jan Więckowski[c]
  66. ś.p. strz. Jan Więcek
  67. ś.p. strz. Michał Włodarski
  68. por. Franciszek Wójcik
  69. ś.p. ppor. Stanisław Wronowski
  70. kpt. Stefan Wyczółkowski
  71. strz. Albin Zawiła
  72. ś.p. ppor. Ignacy Zakrzewski
  73. ppor. Michał Zakrzewski
  74. strz. Stefan Zygadlewicz

Symbole pułkowe[edytuj | edytuj kod]

Sztandar z 1914
Sztandar z 1929
Sztandar
 Osobny artykuł: Polskie sztandary wojskowe.

Pułk posiadał trzy sztandary. Podczas ważnych uroczystości występowały w pułku trzy poczty sztandarowe: ze sztandarem z 1914 roku - poczet w mundurach żuawów, ze sztandarem z 1918 roku - poczet w błękitnych mundurach armii gen. Hallera i z przepisowym sztandarem z 1929 roku - poczet w ówczesnych mundurach Wojska Polskiego[5]. Sztandar bojowy Legionu Bajończyków, wręczono ochotnikom polskim jako dar miasta Bayonne we wrześniu 1914 roku. Sztandar z białym orłem bez korony na płacie, wykonano według projektu Xawerego Dunikowskiego i Jana Żyznowskiego[1]. Poległy podczas walk we Francji sierżant Szujski bronił sztandaru, przedziurawionego 40 razy przez kule nieprzyjaciela[1]. Po wojnie, w płacie sztandaru, doliczono się 43 przestrzelin[33]. Prezydent Republiki Francuskiej Raymond Poincaré udekorował chorągiew Krzyżem Wojennym z Palmą, a marszałek Polski Józef Piłsudski - Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Był to najstarszy sztandar odrodzonego Wojska Polskiego[1].

W czerwcu 1918 społeczeństwo Paryża ufundowało sztandar 1 Pułkowi Strzelców Polskich, do którego wcielono resztki Bajończyków. We wrześniu 1919 roku w Wojsku Polskim pułk przemianowano na 43 pp.

Przepisowy sztandar, jako dar Paryża[d], wręczył pułkowi gen. dyw. Jan Romer 25 lipca 1929[33]. Dopiero 8 października 1929 Prezydent RP zatwierdził wzór lewej strony płachty chorągwi 43 pp[34]. Na ofiarowanym przez Francuzów sztandarze zostały wymienione zwycięskie bitwy na polach ziem francuskiej i polskiej, herby Paryża i Wołynia oraz szarfa z napisem w języku francuskim Français et Polonais tout le temps Amis[1] (pol. dosł. Francja i Polska przez cały czas Przyjaciele).

Losy przepisowego sztandaru i sztandaru 1 psp we wrześniu 1939 i w czasie okupacji nie zostały wyjaśnione. 20 maja 1946 roku przepisowy sztandar został przekazany do Muzeum WP przez Główny Zarząd Polityczno-Wychowawczy Wojska Polskiego, który to otrzymał go od dowództwa Okręgu Wojskowego Łódź[33]. Sztandar Legionu Bajończyków zwrócono do Muzeum Wojska już 14 sierpnia 1939 roku i zachował się do dnia dzisiejszego. Losy sztandaru 1 psp nadal są nieznane[33]

Odznaka pamiątkowa

14 grudnia 1928 minister spraw wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 43 pp[35]. Odznakę o wymiarach 44 x 44 mm stanowi krzyż o ostro zakończonych ramionach z kulkami. Na każdym ramieniu symbole związane z tradycją pułku: orzeł jagielloński na tle krzyża i wstążki francuskiego orderu Croix de Guerre, herb miasta Paryża, miniatura Orderu Virtuti Militari, herb miasta Dubna na białym tle. Środek odznaki wypełnia tarcza w otoku wieńca laurowego, od którego odchodzą 4 grupy promieni. W centrum tarczy wpisano numer i inicjały 43 PSK. Jednoczęściowa - oficerska, wykonana w srebrze, emaliowana. Na rewersie próba srebra i imiennik grawera WG. Wykonawcą odznaki był Wiktor Gontarczyk z Warszawy[3].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Minister zastrzegł, że nazwa „43 pułk piechoty Legionu Bajończyków” nie obowiązywała w korespondencji służbowej kierowanej do pułku przez władze zwierzchnie, w pokojowym Ordre de Bataille, ani też w planach mobilizacyjnych.
  2. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[28].
  3. ↑ Ksiądz doktor Jan Więckowski urodził się 27 grudnia 1884 roku. Zweryfikowany w stopniu proboszcza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Od 20 października 1934 roku był proboszczem Parafii św. Marii Magdaleny i św. Kazimierza w Szydłowie. Zmarł 12 maja 1935 roku. Zobacz epitafium w Kościele parafialnym pw. św. Marii Magdaleny w Szydłowie[32].
  4. ↑ Według Księgi Chwały Piechoty sztandar ufundował Paryż, a według notatki mjr. S. Gepnera społeczeństwo Dubna. Natomiast dr Tadeusz Kryska-Karski w Kąciku historyczno-wojskowym, "Dziennik Polski" (Londyn) z 3 sierpnia 1937 r. wskazuje, że sztandar został ufundowany "wspólnie przez Polaków z USA oraz miasta Paryż i Dubno".

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i W 25-lecie pułku Strzelców Legjonu Bajończyków. „Światowid”. Nr 29, s. 5, 16 lipca 1939. 
  2. ↑ a b "Księga chwały piechoty" załącznik 43 pp
  3. ↑ a b Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 84.
  4. ↑ Almanach Oficerski 1923/24 ↓, s. 51.
  5. ↑ a b Satora 1990 ↓, s. 93.
  6. ↑ Wyczółkowski 1928 ↓, s. 29.
  7. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
  8. ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 63-65.
  9. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 11 z 5 kwietnia 1929 roku, poz. 104.
  10. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 9 z 1939 r., poz. 91.
  11. ↑ Zarządzenie gen. W Andersa z 11 listopada 1966 r. Instytut Polski i Muzeum im. gen Sikorskiego w Londynie, sygn. A XII 77.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 53 z 8 grudnia 1922 roku, s. 897.
  13. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 215, z dniem 30 września 1927 roku płk Edmund Koczorowski został przeniesiony w stan spoczynku.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 6 grudnia 1922 roku, s. 894 został przeniesiony z 16 pp.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 251, 397, 1480.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 127.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 382.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 10.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 listopada 1922 roku, s. 836.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 116.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 150.
  27. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 599-600.
  28. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
  29. ↑ Bieliński 2017 ↓, s. 38.
  30. ↑ Wyczółkowski 1928 ↓, s. 34-35.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 811.
  32. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 401.
  33. ↑ a b c d Satora 1990 ↓, s. 93-95.
  34. ↑ Dziennik Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych Nr 34 z 31 października 1929 r., poz. 332.
  35. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 35 z 14 grudnia 1928 r., poz. 379.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=43_Pułk_Strzelców_Legionu_Bajończyków&oldid=56568757”