Mieczysław Koliński
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Mieczysław Koliński (ur. 5 września 1901 w Warszawie[1][2][3], zm. 7 maja 1981 w Toronto[2][3]) – muzykolog i kompozytor pochodzenia polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Uczył się gry na fortepianie oraz kompozycji w Hamburgu[1][2], a następnie u Leonida Kreutzera i Paula Juona[3] w Hochschule für Musik w Berlinie[1][3]. W latach 1923–1926 studiował muzykologię na Uniwersytecie Berlińskim, gdzie jego wykładowcami byli Erich Moritz von Hornbostel, Hermann Abert, Arnold Schering i Curt Sachs[3]. W 1930 roku uzyskał stopień doktora[1] na podstawie dysertacji Die Musik der Primitivstämme auf Malaka und ihre Beziehungen zur samoanischen Musik (opublikowana w „Anthropos”, XXV, 1930)[2]. Od 1926 do 1933 roku pracował w berlińskim Statisches Phonogramm-Archiv[1][2][3]. Po objęciu władzy przez nazistów w 1933 roku wyjechał do Pragi, skąd w 1938 roku emigrował do Brukseli[1][2][3]. Ukrywał się podczas II wojny światowej[2][3]. W 1951 roku osiadł w Nowym Jorku[2][3], gdzie został współzałożycielem powołanego w 1955 roku Society for Ethnomusicology i w latach 1958–1959 pełnił funkcję jego prezesa[1][2]. Pracował jako terapeuta muzyczny w nowojorskich szpitalach[3]. Od 1966 do 1976 roku wykładał na uniwersytecie w Toronto[1][2][3]. Uczestniczył w programie badawczym Canadian Centre for Folk Culture Studies National Museum of Man w Ottawie[1]. W 1974 roku uzyskał obywatelstwo kanadyjskie[2].
Opublikował pracę Konsonanz als Grundlage einer neuen Akkordlehre (Praga 1936)[1][2]. Głosił istnienie w muzyce pewnego zestawu uniwersaliów, wspólnych dla wszystkich kultur muzycznych niezależne od ich specyfiki lokalnej[1]. Uważał, że przy badaniu tradycji muzycznych Europy należy wykorzystywać metody etnomuzykologii[1]. W swoich analizach badał współzależności między elementami danego utworu muzycznego, m.in. proporcje między interwałami, przeciętne tempo czy stosunki czasowe pomiędzy wartościami rytmicznymi melodii[1]. Dokonał transkrypcji około 2000 melodii z obszaru m.in. Afryki, Oceanii i Ameryki[1][2].
Wybrane kompozycje
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiałów źródłowych[2])
- 2 sonaty fortepianowe (I 1919, II 1946 zrewid. 1966)
- Sonata skrzypcowa (1924)
- Sonata wiolonczelowa (1926)
- Sekstet liryczny na sopran, flet i kwartet smyczkowy (1929)
- 4 suity na fortepian (1929–1946)
- Kwartet smyczkowy (1931)
- balet Expresszug-Phantasie (wyst. Salzburg 1935)
- Concertina na sopran, kwartet smyczkowy i fortepian (1951)
- Dahomey Suite na flet lub obój i fortepian lub kwartet smyczkowy (1951)
- Hatikvah Variations na kwartet smyczkowy (1960)
- Dance Fantasy na smyczki (1968)
- Encounterpoint na organy i kwartet smyczkowy (1973)
- Concertina na sopran, klarnet i fortepian (1974)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 151. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1925. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g h i j k Leon Tadeusz Błaszczyk: Żydzi w kulturze muzycznej ziem polskich w XIX i XX wieku. Słownik biograficzny. Warszawa: Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny w Polsce, 2014, s. 137. ISBN 978-83-939735-1-4.