Néstor Gonçalves

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Néstor Gonçalves
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Néstor Gonçalvez Martinicorena

Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1936
Cabellos, Urugwaj

Data i miejsce śmierci

29 grudnia 2016
Urugwaj

Wzrost

178 cm

Pozycja

defensywny pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1956–1970 CA Peñarol 574 (30)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1957–1968  Urugwaj 50 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Néstor Gonçalves (ur. 27 kwietnia 1936, zm. 29 grudnia 2016) – urugwajski piłkarz noszący przydomek Tito. Początkowo pomocnik, potem obrońca, stoper.

Jako piłkarz klubu CA Peñarol wraz z reprezentacją Urugwaju wziął udział w dwóch turniejach Copa América – w 1957 i 1959 roku. W Copa América 1957 Urugwaj zajął 4. miejsce – za Argentyną, Brazylią i Peru. Gonçalves zagrał w trzech ostatnich spośród sześciu meczów Urugwaju – z Peru, Brazylią i Chile. W każdym z tych spotkań był graczem środka pola. Następnie wziął udział w nieudanym turnieju Copa América 1959, gdzie Urugwaj zajął przedostatnie, szóste miejsce. Zagrał w pierwszych czterech meczach – z Boliwią, Peru, Paragwajem i Brazylią. W 32 minucie meczu z Brazylią razem z Davoinem wyrzucony został przez sędziego z boiska. Na ekwadorskim Copa América w 1959 Gonçalves nie znalazł się w kadrze.

Wziął udział w finałach mistrzostw świata w 1962 roku, gdzie Urugwaj odpadł już w fazie grupowej. Gonçalves wystąpił we wszystkich trzech meczach – z Kolumbią, Jugosławią i ZSRR.

Był również w kadrze reprezentacji Urugwaju na finały mistrzostw świata w 1966 roku, podczas których Urugwaj dotarł do ćwierćfinału. Gonçalves zagrał we wszystkich czterech spotkaniach – z Anglią, Francją, Meksykiem i Niemcami.

Był główną postacią obrony reprezentacji Urugwaju w latach 60. Przez cały okres gry w reprezentacji reprezentował barwy Peñarolu, z którym sięgał po liczne sukcesy – zarówno na arenie krajowej, jak i międzynarodowej. Dwukrotnie przyczynił się do zdobycia przez Peñarol klubowego Pucharu Świata – w 1961 po pokonaniu Benfiki LIzbona i w 1966 po zwycięstwie nad madryckim Realem. Trzykrotnie zdobył Copa Libertadores – w 1960, 1961 (nie zagrał w finale) i 1966. Ostatni raz w Pucharze Wyzwolicieli zagrał 27 maja 1970 na Estadio Centenario w drugim meczu finałowym z Estudiantes La Plata.

W reprezentacji Urugwaju od 23 marca 1957 do 8 lutego 1971 rozegrał 50 meczów[1].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej był trenerem – przez pewien okres prowadził również reprezentację narodową.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]