Niszczyciele typu Wickes
| ||
| ||
| Kraj budowy |  Stany Zjednoczone
| |
| Użytkownicy | US Navy Royal Navy Royal Canadian Navy Norweska KMW MW ZSRR
| |
| Wejście do służby | 1918 | |
| Zbudowane okręty | 111 | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | standardowa: 1150 t pełna: 1240 t | |
| Długość | 95,8 m | |
| Szerokość | 9,43 m | |
| Zanurzenie | 2,7 m | |
| Napęd | 2 turbiny parowe o mocy 24 000 KM napędzające dwie śruby | |
| Prędkość | 35 węzłów | |
| Załoga | 100 | |
| Uzbrojenie | 4 działa 102 mm 12 wyrzutni torped 533 mm | |
Niszczyciele typu Wickes – amerykańskie niszczyciele z okresu I i II wojny światowej. Budowa okrętów serii rozpoczęła się podczas I wojny światowej, jednak większość z nich weszła do służby tuż po jej zakończeniu. Łącznie zbudowano 111 okrętów. Liczne jednostki tego typu po wycofaniu ze służby w US Navy były przekazywane do marynarek wojennych państw sojuszników Stanów Zjednoczonych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W związku z wybuchem I wojny światowej Stany Zjednoczone były zmuszone do wzmocnienia swojej marynarki wojennej. 29 sierpnia 1916 Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdził program rozbudowy US Navy tak, aby mogła ona w pełni zabezpieczyć zarówno zachodnie, jak i wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Program zakładał m.in. budowę 50 niszczycieli nowego typu, które miały osiągać prędkość 35 węzłów. Z powodu wzrostu zagrożenia ze strony niemieckich okrętów podwodnych, ostatecznie podjęto decyzję o budowie 111 okrętów tego typu.
Budowa pierwszego okrętu typu USS "Wickes" rozpoczęła się 26 czerwca 1917 w stoczni Bath Iron Works. Wodowanie okrętu miało miejsce 25 czerwca 1918, wejście do służby 31 lipca 1918.
Po wybuchu II wojny światowej niszczyciele typu Wickes były przekazywane sojuszniczym marynarkom wojennym. W 1940 część z nich zostało przekazanych Royal Navy w ramach porozumienia "niszczyciele za bazy".
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- www.microworks.net (ang.)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
