Przejdź do zawartości

Ołeksandr Bielawski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ołeksandr Bielawski
Ilustracja
Ołeksandr Bielawski, Porto Carras 2011
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1953
Lwów

Obywatelstwo

ZSRR
Ukraina
Słowenia (od 1996)

Tytuł szachowy

arcymistrz (1975)

Ranking FIDE

2505 (01.05.2022)

Ranking krajowy FIDE

6[1]

Odznaczenia
Order Przyjaźni Narodów

Ołeksandr Bielawski, ukr. Олександр Бєлявський (ur. 17 grudnia 1953 we Lwowie) – ukraiński szachista i trener szachowy (FIDE Senior Trainer od 2004), reprezentant Słowenii od 1996, arcymistrz od 1975 roku.

Kariera szachowa

[edytuj | edytuj kod]
Ołeksandr Bielawski, Tilburg 1986

W 1971 r. został w Groningen wicemistrzem Europy juniorów do lat 20, a w 1973 r. w Teessidemistrzem świata juniorów w tej samej kategorii wiekowej. Czterokrotnie zdobył tytuł mistrza Związku Radzieckiego (1974, 1980, 1987, 1990). W latach 80. i 90. należał do ścisłej światowej czołówki. Od 1982 r. regularnie uczestniczył w rozgrywkach o tytuł mistrza świata, dwukrotnie awansując do grona pretendentów: w 1983 r. w ćwierćfinale meczu pretendentów uległ Garriemu Kasparowowi 3 – 6[2], natomiast w 1985 r. w turnieju pretendentów w Montpellier zajął VI-VII m[3]. Był również pięciokrotnym uczestnikiem pucharowych turniejów o tytuł mistrza świata, dwukrotnie awansując do IV rundy (najlepszej szesnastki): w 1997 r. przegrał w tej fazie rozgrywek z Nigelem Shortem[4], a w 2004 – z Aleksandrem Griszczukiem[5]. W 1996 r. zdobył w Grize tytuł indywidualnego mistrza Słowenii.

Wielokrotnie reprezentował ZSRR, Ukrainę i Słowenię w rozgrywkach drużynowych, m.in.:

  • piętnastokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1982, 1984, 1988, 1990, 1992, 1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2014); siedmiokrotny medalista: wspólnie z drużyną – czterokrotnie złoty (1982, 1984, 1988, 1990) oraz indywidualnie – srebrny (1984 – za wynik rankingowy) i dwukrotnie brązowy (1982 – na IV szachownicy, 1984 – na I szachownicy)[6],
  • dwukrotnie na drużynowych mistrzostwach świata (w latach 1985, 1989); czterokrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie złoty (1985, 1989) oraz indywidualnie – złoty (1989 – na II szachownicy) i srebrny (1985 – na V szachownicy)[7],
  • jedenastokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1983, 1989, 1992, 1997, 1999, 2001, 2003, 2005, 2007, 2009, 2011); czterokrotny medalista: wspólnie z drużyną – dwukrotnie złoty (1983, 1989) i srebrny (1992) oraz indywidualnie – srebrny (1983 – na V szachownicy)[8].

Oprócz tego, w 1984 r. był najlepszym zawodnikiem drugiego meczu ZSRR – Reszta świata, zdobywając 3½ pkt w 4 partiach.

Na swoim koncie posiada wiele samodzielnych bądź dzielonych zwycięstw w turniejach międzynarodowych, m.in.:

W latach 80. i 90. Bielawski był wielokrotnie notowany w pierwszej dziesiątce listy rankingowej FIDE[10] (najwyższy osiągnięty ranking: 2710 punktów 1 lipca 1997 r., co wówczas odpowiadało ósmej pozycji na świecie[11]).

W 1985 został odznaczony Orderem Przyjaźni Narodów.

Jest autorem bądź współautorem kilku książek o tematyce szachowej.

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]