Okręty podwodne typu Biber
| Biber | |
| |
| Opis typu | |
|---|---|
| Kraj budowy | .svg){kind=small} Niemcy
|
| Użytkownicy |  Kriegsmarine
|
| Stocznia | Lübecker Flenderwerken |
| Wejście do służby | 1944 |
| Wycofanie | 1945 |
| Zbudowane okręty | 324 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 6,5 t |
| Długość | 9,0 m |
| Szerokość | 1,6 m |
| Zanurzenie | 1,37 m |
| Napęd | Nawodny: 1 silnik gaźnikowy Opel Blitz o mocy 32 KM Podwodny: 1 silnik elektryczny o mocy 13 KM |
| Prędkość | Nawodna: 5,5 w Podwodna: 6,5 w |
| Zasięg | Nawodny: 130 Mm Podwodny: 8,6 Mm |
| Załoga | 1 osoba |
| Uzbrojenie | 2 torpedy elektryczne typu G7e |
Biber - typ niemieckich miniaturowych okrętów podwodnych z okresu II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
22 listopada 1943 roku Niemcy zdobyli w Bergen brytyjski miniaturowy okręt podwodny typu Welman. Stał się on wzorcem do opracowania pierwszego niemieckiego okrętu tej klasy. Jego konstruktorem był kmdr ppor. Hans Bartels. Już 4 lutego 1944 roku przystąpiono w zakładach Lübecker Flenderwerken w Lubece do prac montażowych nad prototypem jednostki określanym kryptonimem "Adam". Zakończono je 15 marca 1944 roku a prototyp został przejęty przez Kriegsmarine. Próby eksploatacyjne były prowadzone na rzece Trave. 29 marca 1944 roku jednostka została zaakceptowana przez dowództwo. Pozwoliło to rozpocząć w maju produkcję seryjną okrętu podwodnego, któremu nadano nazwę "Biber" (pol.: Bóbr). W okresie między majem a listopadem 1944 w zakładach Lübecker Flenderwerken wyprodukowano łącznie 324 okręty.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Kadłub spawany z blach stalowych o grubości 3 mm, co pozwalało na bezpieczne zanurzenie do głębokości 20 m. Na pokładzie znajdował się niewielki kiosk wyposażony w iluminatory, peryskop oraz chrapy. Na dziobie i rufie zamontowane były zaczepy umożliwiające podnoszenie jednostki przy pomocy dźwigu. Na dziobie znajdował się główny zbiornik balastowy, za nim pomieszczenie sternika i oddzielony grodzią przedział silnikowy, z drugim zbiornikiem balastowym; zawierał baterie akumulatorów, zbiorniki paliwa oraz butle ze sprężonym powietrzem do obsługi zbiorników zanurzania.
Napęd na powierzchni zapewniał silnik gaźnikowy od samochodu ciężarowego Opel Blitz. Pod wodą okręt napędzany był silnikiem elektrycznym, zasilanym przez trzy baterie akumulatorów typu 13 T 210. Pochodziły one ze standardowych niemieckich torped elektrycznych typu G7e. Sternik przełączał napęd za pomocą sprzęgła. Rura wydechowa wyprowadzona była na zewnątrz kadłuba przez przedział załogowy, co powodowało podczas eksploatacji wiele wypadków zatruć sterników przez spaliny.
Uzbrojeniem były, umieszczone w specjalnych wyprofilowaniach na zewnątrz kadłuba, dwie torpedy elektryczne TIIIc, których neutralną wyporność osiągnięto przez zmniejszenie liczby baterii, co skróciło ich zasięg. Zła widoczność z pokładu Bibera sprawiała, że ataki musiały i tak być wykonywane z niewielkiej odległości. Uzbrojeniem alternatywnym były miny.
Załogę okrętu stanowił jeden człowiek. W czasie rejsu bojowego musiał on wykonywać równocześnie wiele czynności. Z tego powodu obsługa jednostki była skomplikowana i męcząca.
Zastosowanie bojowe[edytuj | edytuj kod]
Zachowane jednostki[edytuj | edytuj kod]
Do czasów obecnych zachowało się kilka egzemplarzy Biberów, w tym jeden w pełni sprawny (po renowacji) w Royal Navy Submarine Museum w Gosport (południowa Anglia).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lawrence Paterson: Desperaci Dönitza : niemieckie żywe torpedy i bezzałogowe łodzie podwodne. Warszawa: Wyd. Bellona, [2008]. ISBN 9788311110514.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
