Olimpiada Robotnicza
Olimpiada Robotnicza – impreza sportowa organizowana przez Socjalistyczną Międzynarodówkę Sportu Robotniczego. W zawodach (letnich i zimowych) brali udział sportowcy z 14 krajów Europy. Po II wojnie światowej zawieszono organizację wydarzenia. Na jej miejsce Międzynarodowy Komitet Sportu Robotniczego organizował zawody w niektórych dyscyplinach sportowych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Olimpiady Robotnicze powstały jako przeciwwaga dla Igrzysk Olimpijskich, które krytykowano za ograniczanie ich dostępności do wyższych klas społecznych i osób uprzywilejowanych. Międzynarodowy robotniczy ruch sportowy nie wierzył, że prawdziwy duch olimpijski może zostać osiągnięty w ruchu olimpijskim zdominowanym przez arystokratyczne przywództwo. Pierre de Coubertin, założyciel Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, zawsze sprzeciwiał się udziałowi kobiet i popierał kulturową wyższość białych Europejczyków nad innymi rasami. Jego następcy, Henri de Baillet-Latour i Avery Brundage, byli otwarcie antysemiccy i obaj współpracowali z nazistami. Olimpiada Robotnicza sprzeciwiała się wszelkim formom klasizmu, szowinizmu, seksizmu, rasizmu i wykluczenia społecznego. Igrzyska Olimpijskie opierały się na rywalizacji między narodami, ale Olimpiady Robotnicze kładły nacisk na internacjonalizm, przyjaźń, solidarność i pokój[1].
II Robotnicza Olimpiada w Wiedniu (19-26 lipca 1931) stanowiła największą ze wszystkich Olimpiad Robotniczych. W wydarzeniu brało udział ok. 25 tysięcy sportowców z 19 krajów, którzy startowali w 18 dyscyplinach sportowych na 11 obiektach, z których najważniejszym był wybudowany w 23 miesiące Prater Stadium (m.in. męska piłka ręczna, piłka nożna, piłka wodna, tenis, gimnastyka, podnoszenie ciężarów, pływanie, kajakarstwo, jiu-jitsu, kolarstwo, boks, lekkoatletyka, siatkówka). W dniach Olimpiady przybyło ponad 100 tysięcy gości. Olimpiada w Wiedniu była również ogromnym spotkaniem działaczy robotniczych klubów sportowych, polem wymiany myśli i doświadczeń nie tylko w zakresie sportu, ale również myśli politycznej, gdzie dominującym głosem były propozycje socjalistów z Austrii i Niemiec[2][3][4].
W dniach olimpiady miała przekształcić Wiedeń w miasto proletariackiej jedności i siły. Parada ponad 100 tysięcy działaczy, kibiców oraz sportowców przed otwarciem Igrzysk stanowiła wielkie widowisko. Samo otwarcie Olimpiady, to ogromny ponad godzinny pokaz ponad 4 tysięcy austriackich gimnastyków, śpiewaków, muzyków z robotniczych klubów ubranych w jasnoniebieskie koszulki i spodenki, który przedstawiał dzieje proletariatu od średniowiecza aż do kapitalizmu przemysłowego. Zwieńczeniem spektaklu było symboliczne przewrócenie złotego postumentu symbolizującego kapitalizm[2][3][4].
Na Olimpiadach Robotniczych używano tylko czerwonej flagi, zamiast flag narodowych[5]. Tak samo najlepsi sportowcy otrzymywali dyplomy, a nie medale jak na igrzyskach olimpijskich[4].
Letnie i zimowe Olimpiady Robotnicze[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Letnia Olimpiada Robotnicza | Zimowa Olimpiada Robotnicza | ||
|---|---|---|---|---|
| 1925 | 1 | Frankfurt nad Menem, Niemcy | 1 | Schreiberhau, Niemcy |
| 1931 | 2 | Wiedeń, Austria | 2 | Mürzzuschlag, Austria |
| 1937 | 3 | Antwerpia, Belgia | 3 | Jańskie Łaźnie, Czechosłowacja |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ James Riordan, Sport, Politics, and Communism, Manchester University Press, 1991, ISBN 978-0-7190-2850-2.
- ↑ a b Roni Gechtman, Socialist Sports in Yiddish: [online], vcn.bc.ca, 9 marca 2013 [dostęp 2023-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-09] (ang.).
- ↑ a b Wiener Praterstadion - Ernst-Happel-Stadion - Historische Sportstätte der Stadt Wien [online], win.at, 29 czerwca 2013 [dostęp 2023-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-29] (ang.).
- ↑ a b c Seppo Hentilä, Työväen Urheiluliitto ja kansainvälinen työläisurheilu [online], blogs.helsinki.fi (fiń.).
- ↑ A workers' Olympics? [online], Workers' Liberty [dostęp 2023-04-19] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała Encyklopedia Sportu, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1984