Owczarek z Bergamo
 Bergamasco w Alpach Włoskich | |
| Inne nazwy |
Owczarek z Bergamo, |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
58 - 62 cm (psy), |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa I, Sekcja 1, |
| AKC |
FSS (Foundation Stock Service) |
| ANKC |
Grupa 5 - Working Dogs |
| KC(UK) |
Pastoral |
| UKC |
Grupa 6 - Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Owczarek z Bergamo, Bergamasco – rasa psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających. Włoska nazwa tej rasy Cane da Pastore Bergamasco, oznacza w dosłownym tłumaczeniu „psa pasterza bergamskiego”. Typ wilkowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Bergamasco to rasa psów, które wykorzystywano do pilnowania stad zwierząt hodowlanych. Zasięg w jakim pierwotnie występował Bergamasco dotyczył regionu Alp Włoskich, zwłaszcza dolin rejonu Bergamo, gdzie hodowano głównie owce, a gdzie, jak podaje Hans Räber[3], istniały długoletnie tradycje pasterskie, które znalazły potwierdzenie w dokumentach z początków XVI wieku. W surowych warunkach górskich na zasadzie doboru tylko użytkowego, uzyskano typ psa pasterskiego średniej wielkości, pracującego w porze dziennej jak i nocnej, o wysokiej odporności i wytrzymałości.
Pochodzenie owczarka z Bergamo jest jednym z najsłabiej udokumentowanych. Hans Räber przytacza opis szkicu wykonanego przez neapolitańskiego malarza zwierząt Palizziego, który uwiecznił łaciate psy z Abruzzów i Maremmy, posiadające długi i kudłaty włos. Na podstawie tego wizerunku istnieje przypuszczenie, że psy te (choć obecnie różnią się wyglądem) są ze sobą spokrewnione.
Pierwszy owczarek z Bergamo został zarejestrowany w księdze rodowodowej Włoskiego Związku Kynologicznego w roku 1898.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Bergamasco jest psem silnym, zwinnym i odpornym.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Obfita szata powoduje, że pies ten wydaje się potężniejszy, niż jest w rzeczywistości. W miarę wzrostu, szata zaczyna formować się w dredy, które u kilkuletniego psa mogą osiągać znaczną długość. Dotyczy to głównie psów wystawowych, gdyż u psów pracujących sierść często się niszczy, tworząc poszarpane kołtuny. W przeciwieństwie do szaty komondora czy puli, u Bergamasco włos jest gruby, płaski i szeroki, a także nie powinien się filcować[4].
Sierść może miewać różne odcienie szarości i koloru płowego. Dopuszczalny jest także kolor matowej czerni, który w słońcu mieni się na rudo. U rasy tej włos z wiekiem się rozjaśnia, w zależności od pory roku zmienia także odcień. Popularna jest maść marmurkowa, która z wiekiem może zmieniać się w jasnopopielatą. Przy maści marmurkowej, tęczówka oka może być częściowo lub nawet całkowicie niebieska.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Są nieufne wobec obcych. Nie okazują jednak bezpodstawnej agresji. Inteligentne, przyzwyczajone do dużej samodzielności, nie są całkowicie podporządkowane i posłuszne.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Współcześnie najczęściej są hodowane jako psy rodzinne oraz pilnujące domostw.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Charakterystyczny włos u Bergamasco wymaga znajomości jego odpowiedniej pielęgnacji. Bergamasco nie linieje, jeśli pies nie jest przeznaczony do celów wystawowych korzystne jest odpowiednie przycinanie sierści, co jednocześnie pozwala zachować większą higienę.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
W Polsce rasa ta jest słabo znana, także w rodzimych Włoszech w niektórych rejonach kraju wiedza o tych psach jest znikoma.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 54.
- ↑ a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 39.
- ↑ Hans Räber: Encyklopedia Psów Rasowych. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1999, s. 332-333. ISBN 83-7073-158-9.
- ↑ Hans Räber: Encyklopedia Psów Rasowych. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1999, s. 338. ISBN 83-7073-158-9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003, ISBN 83-7073-372-7
- Hans Räber "Encyklopedia psów rasowych" tom I, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 1999, ISBN 83-7073-158-9
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.