Przejdź do zawartości

Paweł Łuczak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Łuczak
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1892
Łuck

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

15 Pułk Piechoty „Wilków”
54 Pułk Piechoty
24 Pułk Piechoty

Stanowiska

kwatermistrz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Paweł Łuczak (ur. 11 stycznia 1892 w Łucku, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 stycznia 1892 w Łucku, w rodzinie Piotra i Emilii z Rusaków[1]. Absolwent gimnazjum w Łucku. W 1913 r. ukończył Szkołę Żeglugi Rzecznej i został zastępcą kapitana statku na Dnieprze. Powołany do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Odessie wysłany na front austriacki. Po wyjściu z niewoli, w 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 15 pułku piechoty. Walczył na froncie ukraińskim.

Po zakończeniu wojny do 1929 r. służył w 15 pp. 2 kwietnia 1929 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu na stanowisko dowódcy batalionu[3]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku na stanowisko kwatermistrza[4]. Na tym stanowisku pozostawał do 1939 roku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Figuruje na liście wywózkowej 017/2 z kwietnia 1940, poz. 9[5]. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Był żonaty z Julią z Fabiańczuków, miał dwoje dzieci[1].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 364.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 338.
  5. Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 182.
  6. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  7. M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]