Piotrowo (Poznań, Głuszyna)
Piotrowo (niem. Adlig[1]) – część Poznania, w osiedlu samorządowym Głuszyna. Położona pomiędzy Sypniewem na wschodzie i Głuszyną na zachodzie. Rozciąga się zasadniczo wzdłuż ulicy Głuszyna.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Była wsią szlachecką. Piotrowscy sprzedali ją w 1482 Janowi Ciołkowi z Czacza, który był burgrabim poznańskim. W 1502 wieś zakupił Jakub Goryński. W 1510 występuje jako Pyotrowo – należące do Jana Goryńskiego, syna Jakuba (trzy łany osiadłe i siedem opustoszałych). Istniał tu wówczas folwark i karczma[2].
W latach 40. XIX wieku wieś liczyła 17 dymów (chałup) i 178 mieszkańców. W 1881 powierzchnia całkowita majątku piotrowskiego wynosiła 639,11 ha (w skład majątku wchodził też Kopylnik i Kubalin). W 1894 majątek częściowo rozparcelowano, tak że w początku XX wieku liczył już tylko 374 ha. W połowie XIX wieku właścicielem Piotrowa był Felicjan Sypniewski, twórca polskiej algologii. W 1926 zarejestrowano tutaj stadninę koni półkrwi. Właścicielem całości był Antoni Unrug. W 1923 odbył się na terenie Piotrowa pierwszy w Polsce konkurs wyżłów. W 1942 wieś włączono do Poznania. Podczas II wojny światowej majątek przejęli okupanci, a w 1945 został on zdewastowany, po wkroczeniu Armii Czerwonej – wycięto na opał część drzew w parku i podpalono dwór (pożar został szybko ugaszony). W okresie PRL nie ustawała wycinka starych drzew, m.in. wycięto dęby czerwone i tulipanowiec amerykański. W 1992 dwór wyremontowano, jednak poważnie naruszając jego stan pierwotny[1].
W okresie powojennym wzniesiono tutaj bloki dla pracowników 31 Bazy Lotniczej.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Na południowy zachód od Piotrowa znajduje się ujście Pietrzynki do Kopla[3].
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
Do Piotrowa dojeżdża ze Starołęki autobus MPK Poznań linii 158 (kierunek: Sypniewo), oraz nocny linii 247 z Ronda Rataje.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zenon Pałat, Dwór w Piotrowie, w: Kronika Miasta Poznania, nr 4/2009, s.161-167, ISSN 0137-3552
- ↑ Jacek Wiesiołowski, Wsie parafii głuszyńskiej w świetle Liber beneficiorum z 1510 roku, w: Kronika Miasta Poznania, nr 4/2009, s.81,84, ISSN 0137-3552
- ↑ Helena Szafran, Miasto Poznań i okolica, Poznań, PTPN, 1959 (seria "Wielkopolska w Oczach Przyrodnika", nr 3), mapa przy s.96
- ↑ Włodzimierz Łęcki, Poznań od A do Z, wyd. 1, Poznań: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 105-106, ISBN 83-03-01260-6, OCLC 20697590 [dostęp 2022-06-05].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 287, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
- Poznań - atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8