Przejdź do zawartości

Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Film Polski
Państwo

 Rzeczpospolita Polska

Siedziba

Warszawa

Data powstania

13 listopada 1945

Forma prawna

przedsiębiorstwo państwowe

Dyrektor

Aleksander Ford (1945–1947)
Stanisław Albrecht (1947–1952)

brak współrzędnych
Aleksander Ford – pierwszy dyrektor Przedsiębiorstwa Państwowego Film Polski
Kadr z filmu Zakazane piosenki (1945)

Przedsiębiorstwo Państwowe „Film Polski” – polskie przedsiębiorstwo państwowe, istniejące od 1945 roku. Jego zadaniem była promocja, produkcja i dystrybucja filmów w Polsce i za granicą, organizacja życia kulturalnego.

Historia i zadania

[edytuj | edytuj kod]

Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski powstało na mocy dekretu Krajowej Rady Narodowej z 13 listopada 1945 O utworzeniu przedsiębiorstwa państwowego „Film Polski” (Dz.U. z 1945 r. nr 55, poz. 308). Jego siedzibą była Warszawa. Zgodnie z zapisami dekretu do zadań przedsiębiorstwa należały: zakładanie i prowadzenie wytwórni taśmy filmowej, błon i papierów fotograficznych, sprzętu kinotechnicznego, oraz sprzedaż i wynajem filmów polskich w kraju i za granicą, oraz zakup i wynajem filmów zagranicznych na terenie Polski, zakładanie i prowadzenie teatrów świetlnych (kin), oraz publiczne wyświetlanie filmów. Ponadto Film Polski zajmował się działalnością propagandową i kulturotwórczą, szkoleniem kadr oraz współpracą zagraniczną. W zakresie zakładania i prowadzenia wytwórni taśmy filmowej i papierów fotograficznych oraz sprzedaży i wynajmu filmów w kraju i za granicą oraz zakupu i wynajmu filmów zagranicznych przedsiębiorstwo było monopolistą (art. 4 ust 1 dekretu)[1].

W 1945 podjęto decyzję o przejęciu na potrzeby przedsiębiorstwa hali sportowej przy ul. Łąkowej 29 w Łodzi i jej adaptacji na halę zdjęciową. W pomieszczeniach tych zrealizowano pierwszy polski powojenny film fabularnyZakazane piosenki (reż. Leonard Buczkowski)[2].

W 1952 obowiązki przedsiebiorstwa przejęło Centralny Urząd Kinematografii, a w 1957 w Naczelny Zarząd Kinematografii Ministerstwa Kultury i Sztuki[3]. „Film Polski” został przekształcony w przedsiębiorstwo zajmujące się sprzedażą filmów polskich za granicę i kupowaniu zagranicznych tytułów w celu dystrybucji na terenie Polski poprzez Centralę Dystrybucji Filmów. W wyniku ustawy z 1987 roku o demonopolizacji rynku kinematografii, rozpoczęto przekształcanie przedsiębiorstwa. W latach 1988-1991 spółka zajmowała się dystrybucją kinową w Polsce i za granicą, ostatecznie ustępując ze względu na złe wyniki finansowe oraz wysoką konkurencję ze strony prywatnych dystrybutorów. Przedsiębiorstwo skupiło się na promocji rodzimych filmów poza Polską a od stycznia 2000 posiadało 2 kina studyjne w Toruniu i Gdańsku[4].

Dyrektorzy

[edytuj | edytuj kod]

Produkcja filmowa

[edytuj | edytuj kod]

Podczas swojego funkcjonowania Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski wyprodukowało 110 filmów: dokumentalnych, fabularnych oraz animowanych. Pierwszym wyprodukowanym filmem był dokument pt. Wieś i miasto z 1945 (realizacja: Eugeniusz Jaryczewski, zdjęcia: Seweryn Kruszyński)[5].

Filmy fabularne wyprodukowane przez Film Polski

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dekret Krajowej Rady Narodowej z dnia 13 listopada 1945 roku o utworzeniu przedsiębiorstwa państwowego „Film Polski” (Dz.U. z 1945 r. nr 55, poz. 308).
  2. Wiesław Stempel: Przemysł filmowy w Polsce Ludowej. [w:] „Kino” 1970, nr 7, s. 29–35 [on-line]. www.akademiapolskiegofilmu.pl. [dostęp 2015-02-16]. (pol.).
  3. Film Polski, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-08-14].
  4. Krzysztof Kucharski: Kino Plus. Film i dystrybucja kinowa w Polsce 1990-2000. s. 381.
  5. Przedsiębiorstwo Państwowe Film Polski. www.filmpolski.pl. [dostęp 2015-03-06].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]