Repaglinid
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
C27H36N2O4 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
452,59 g/mol | ||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||
| DrugBank | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Repaglinid – organiczny związek chemiczny, lek przeciwcukrzycowy i hipoglikemizujący.
Jest krótkodziałającym lekiem hipoglikemizującym zaliczanym do pochodnych kwasu karbamoilobenzoesowego z grupy leków znanych jako meglitynidy, który został wynaleziony w 1983. Udowodnionym mechanizmem jego działania jest stymulowanie uwalniania insuliny z komórek ß trzustki poprzez hamowanie kanałów potasowych ATP-zależnych. Głównym problemem ubocznym jest możliwość wystąpienia hipoglikemii[2].
W cukrzycy typu 2 lek ten szybko koryguje zaburzenie wydzielania insuliny stymulowane posiłkiem, bez zwiększania wydzielania hormonu pomiędzy posiłkami i w nocy. Pozwala to choremu leczonemu repaglinidem na przyjmowanie posiłków w rytmie dostosowanym do indywidualnych potrzeb przy równoczesnym zmniejszeniu ryzyka hipoglikemii.
Budowa chemiczna[edytuj | edytuj kod]
Repaglinid jest pochodną kwasu karbamoilometylobenzoesowego. Aktywność antyhiperglikemiczna leku jest stereoselektywna, enancjomer (S) wykazuje 100 razy większą siłę działania niż enancjomer (R).
Wskazania[edytuj | edytuj kod]
Wskazaniem do leczenia repaglinidem jest cukrzyca typu 2. Lek podaje się chorym, u których zawiodło postępowanie niefarmakologiczne (dieta, zmniejszanie masy ciała i ćwiczenia fizyczne). Repaglinid spełnia szczególną rolę u chorych z wysokim poposiłkowym stężeniem cukru we krwi lub/i u chorych z nieregularnymi czasami posiłków. Preparat można stosować w terapii skojarzonej u pacjentów leczonych nieskutecznie metforminą lub insuliną. Połączenie repaglinidu z metforminą lub insuliną ułatwia utrzymanie glikemii na prawidłowym poziomie[2].
Dawkowanie[edytuj | edytuj kod]
Lek powinien być przyjmowany przed każdym głównym posiłkiem. Zaleca się, aby wstępna jednorazowa dawka wynosiła 0,5 mg u chorych wcześniej nie leczonych oraz 1 mg u osób przyjmujących uprzednio inne leki hipoglikemizujące. W przypadku nie uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego dawkę można zwiększać co 1–2 tygodnie, przy czym najwyższa dawka jednorazowa wynosi 4 mg. Dobowa dawka maksymalna nie powinna przekraczać 16 mg.
W 2010 lek wycofano z rynku europejskiego.
Interakcje[edytuj | edytuj kod]
Repaglinid metabolizowany jest w wątrobie przez izoenzym 3A4 cytochromu P450, dlatego też wszystkie substancje wpływające na aktywność tego izoenzymu mogą zmieniać metabolizm leku. Wykazano, że ketokonazol i erytromycyna mogą hamować, a ryfampicyna, karbamazepina oraz barbiturany przyspieszać metabolizm repaglinidu.
U chorych leczonych repaglinidem nie stwierdzono wpływu diazepamu, glikenklamidu i nikardypiny na stopień jego wiązania z białkami osocza. Wykazano natomiast, że warfaryna, furosemid i tolbutamid zwiększają o 20–30% stężenie wolnego repaglinidu w surowicy krwi. U zdrowych ochotników repaglinid nie zmieniał parametrów farmakokinetycznych digoksyny, warfaryny, teofiliny i cymetydyny.
Przeciwwskazania[edytuj | edytuj kod]
- u chorych kawsicą ketonową ze śpiączką lub bez z cukrzycą typu 1
- jednoczesne podawanie z gemfibrozylem
- znana nadwrażliwość na lek lub składniki nieaktywne
Grupy specjalne[edytuj | edytuj kod]
Bezpieczeństwo u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Dane są ograniczone i istnieje tylko jeden opis przypadku, w którym odnotowuje się brak komplikacji związanych ze stosowaniem repaglinidu w czasie ciąży[3].
Agencja FDA umieściła Repaglinid w klasie C do stosowania w ciąży. Ta klasa obejmuje leki, których badania reprodukcyjne na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na płód (teratogenny, śmiertelny lub inny) lub te leki, dla których kontrolowane badania nie są dostępne na ludziach, a czasami ani na ludziach, ani na zwierzętach[4].
Podczas stosowania tego leku należy zachować ostrożność u osób z chorobami wątroby i zaburzeniami czynności nerek[2].
Objawy niepożądane[edytuj | edytuj kod]
Hipoglikemia jest najczęstszym i najpoważniejszym objawem niepożądanym mogącym wystąpić w czasie terapii lekami pobudzającymi sekrecję insuliny. Sugeruje się, że charakterystyczne dla repaglinidu parametry farmakokinetyczne: krótki okres, w którym lek osiąga maksymalne stężenie w osoczu i krótki okres półtrwania, w połączeniu z zalecanym sposobem przyjmowania wraz z posiłkiem, znacznie zmniejsza ryzyko hipoglikemii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Repaglinide, [w:] DrugBank, University of Alberta, DB00912 (ang.).
- ↑ a b c DRUG LABEL INFORMATION. dailymed.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-03-11].
- ↑ M. A. Mollar-Puchades, A. Martin-Cortes, A. Perez-Calvo, C. Diaz-Garcia: Drugs during pregnancy: an issue of risk classification and information to prescribers. Diabetes Obes Matab, 2007, 9:146-147. dom-pubs.onlinelibrary.wiley.com. [dostęp 2022-03-11].
- ↑ R Sannerstedt, P Lundborg, B R Danielsson, I Kihlström, G Alván, B Prame, E Ridley: Use of repaglinide on a pregnant woman during embryogenesis. Drug Saf, 1996, 14: 69-76. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-03-11].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Halina Adamska-Dyniewska, Leki współczesne które warto znać, Łódź: Wydawnictwo TTM, 2000, s. 76–82, ISBN 83-900967-7-3.