Rudolf Klimek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rudolf Klimek
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

12 grudnia 1932
Kraków

Profesor zwyczajny nauk medycznych
Specjalność: onkologia, endokrynologia, położnictwo i ginekologia
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

wrzesień 1955
Uniwersytet Jagielloński

Habilitacja

czerwiec 1964
Uniwersytet Jagielloński

Profesura

1972 (prof. nadzwyczajny)
1980 (prof. zwyczajny)

Nauczyciel akademicki
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Rudolf Marian Klimek (ur. 12 grudnia 1932 w Krakowie) – polski onkolog, endokrynolog, położnik i ginekolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Syn Sylwestra i Józefy Klimków[1]. Po maturze studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie został asystentem profesora Bolesława Skarżyńskiego. Pod jego kierunkiem uzyskał we wrześniu 1955 promocję doktorską (dr med.). W kwietniu 1960 specjalizował się jako lekarz położnik i ginekolog. W czerwcu 1964 został aspirantem. Specjalizację lekarza endokrynologa uzyskał w roku 1965.

W 1972 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk medycznych[2]. W 1976 był promotorem Andrzeja Schally’ego, który został w 1977 roku laureatem Nagrody Nobla. Od 1992 do 1995 był prezesem International Society for pre- and perinatal Psychology and Medicine, ISPPM (Internationale Gesellschaft für prä- und perinatale Psychologie und Medizin) w Wiedniu.

Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

Od 1969 do 1992 był kierownikiem Kliniki Endokrynologii Instytutu Ginekologii i Położnictwa, zaś w okresach 1969–1974 oraz 1982–1992 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Ginekologii i Położnictwa w Krakowie. Był propagatorem we wprowadzaniu nowoczesnych metod diagnostycznych do ginekologii i położnictwa m.in. rezonansu magnetycznego. Od 1972 wykładał jako profesor zwyczajny, od 1992 był kierownikiem Katedry i Kliniki Endokrynologii i Płodności oraz dyrektorem Zespołu Katedr i Klinik Ginekologii i Położnictwa Akademii Medycznej w Krakowie (obecnie Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego).

Od 1969 był ekspertem ginekologii i położnictwa przy Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Przedmiotem jego badań była etiologia nowotworów szyjki macicy. Wdrożył w położnictwie leczenie hormonami podwzgórzowymi oraz adrenokortykotropowymi (ACTH).

Od 1977 roku był współautorem i redaktorem czasopisma „Ginekologia”. Jest autorem, współautorem, tłumaczem i redaktorem około 480 publikacji, w tym około 50 książek, z zakresu ginekologii, położnictwa, onkologii, endokrynologii, medycyny wewnętrznej, seksuologii oraz fizjologii.

Ojciec Marka Klimka.

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Wybór publikacji i tłumaczeń[edytuj | edytuj kod]

Tłumaczenia
  • Włodzimierz M. Dilman: Dlaczego człowiek umiera. Zarys biologiczny. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1974.
  • William Howell Masters: Niedobór seksualny człowieka. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1975.
  • z Andrzejem Barczem: William Howell Masters, Robert J. Levin, Virginia Eshelman Johnson: Szczęśliwy związek. Nowe spojrzenie na seks i zaangażowanie uczuciowe. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1980, ISBN 978-83-200-0205-8.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Katalog osób „rozpracowywanych” przez organa bezpieczeństwa państwa komunistycznego [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2016-03-18].
  2. Prof. zw. dr hab. Rudolf Klimek, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2015-08-31].[martwy link]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]