Ryszard Włodzimierz Zyms
 podpułkownik dyplomowany saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szefa wydziału |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Ryszard Włodzimierz Zyms (ur. 2 listopada 1891 w Nurcu, pow. Jędrzejów, zm. 28 grudnia 1954 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 2 listopada 1891 w Nurcu, w rodzinie Karola, absolwent szkoły średniej z maturą. Służył w armii rosyjskiej, gdzie ukończył kurs szkoły oficerskiej saperów. Uczestnik I wojny światowej. W Wojsku Polskim od października 1918. Walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920. Służył w 8 pułku saperów jako oficer nadetatowy, odkomenderowany do Oddziału II Sztabu Generalnego[1], a w 1923 powołany na kurs doszkolenia oficerów saperów w Kościuszkowskim Obozie Szkolnym Saperów[2]. Z dniem 15 grudnia 1924 został przydzielony z 1 pułku saperów do KOSSap. na stanowisko dowódcy kompanii[3]. W latach 1927–1929 był słuchaczem Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu Szkoły został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Głównego – na stanowisko referenta[4]. Przeniesiony z Oddziału IV Sztabu Głównego na 3-tygodniowy kurs informacyjny broni pancernych dla oficerów sztabowych i dyplomowanych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie[5]. Po ukończeniu kursu powrócił do Oddziału IV SG. W grudniu 1932 przeniesiony z Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko dowódcy 1 dywizjonu pociągów pancernych w Jabłonnie[6], dywizjonem dowodził w okresie XI 1932 – XII 1933. W grudniu 1933 objął stanowisko szefa Wydziału Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu[7]. W okresie 11 czerwca 1937 do września 1939 dowodził batalionem elektrotechnicznym. W kampanii wrześniowej 1939 brał udział na stanowisku dowódcy batalionu elektrotechnicznego, potem od 5 września 1939 dowodził Ośrodkiem Zapasowym Saperów typu specjalnego Nr 1 z Modlina, który 6 września 1939 został ewakuowany z Modlina do m. Domaczewo – Sławatycze nad Bugiem, później w rejon Kowla. Następnie dowodził oddziałami zmotoryzowanymi w Grupie „Dubno”
Po zakończeniu kampanii wrześniowej powrócił do Warszawy i podjął działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej/AK pod ps. „Szczerba”. Początkowo do 1942 oficer w Wydziale Saperów KG ZWZ/K, potem w okresie października 1942 do października 1943 pełnił funkcję szefa Wydziału Saperów KG AK. Od listopada 1943 pełnił funkcję szefa sztabu Grupy Operacyjnej „Prusy Wschodnie” AK, uczestniczył w powstaniu warszawskim.
Po wojnie mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł w 1954, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A19-4-14)[8].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik[9]
- porucznik – 1 IV 1920[10]
- kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[11]
- major – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[12]
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938[13]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości – 17 marca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14][15]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu podniesienia stanu sanitarno-porządkowego”[16]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”[17][18]
- Odznaka „Znak Pancerny” – 11 listopada 1933[19]
- Medal Zwycięstwa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 75 z 6 grudnia 1923.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 35 z 2 czerwca 1923, s. 868.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925 roku, s. 14.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 288.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 252.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 424.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 12.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Spis oficerów służących czynnie na dzień 1 czerwca 1921, s. 203.
- ↑ Łaszczewski 2011 ↓.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922, s. 231.
- ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 583, 593.
- ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 243, 811.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 8 z 4 lipca 1932, s. 332.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 24.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 6 z 19 marca 1928, s. 58.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933 roku, s. 295.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923, s. 888, 907.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 797, 830.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 583, 593.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 249, 739.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Tadeusz Łaszczewski: Lubelszczyzna - 1939 r. nazwiska T – Ż. Janusz Stankiewicz, 2011. [dostęp 2019-07-02].
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni odznaką „Znak Pancerny”
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 8 Pułku (batalionu) Saperów (II RP)
- Oficerowie batalionu elektrotechnicznego
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Podpułkownicy saperów II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1954