Santiago Bernabéu
| |||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Santiago Bernabéu de Yeste | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1895 | ||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci |
2 czerwca 1978 | ||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Santiago Bernabéu de Yeste (ur. 8 czerwca 1895 w Almansie, zm. 2 czerwca 1978 w Madrycie) – były hiszpański piłkarz i działacz sportowy. Wieloletni prezes Realu Madryt.
Od stycznia 1955 roku stadion Realu Madryt nazwany jest jego imieniem[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w mieszczańskiej rodzinie nieopodal Albacete[2].
Jego ojciec, José Bernabéu Ibánez był walenckim prawnikiem, który jednak porzucił zawód, na rzecz bycia zarządcą lokalnego majątku, a matka Antonia De Yeste Nunez pochodziła z Kuby[2]. Do stolicy wraz z rodziną przeniósł się w wieku pięciu lat[2]. Wykształcenie odebrał w Kolegium Augustynów i już wtedy deklarował się kibicem Realu. Pomimo fascynacji medycyną, ukończył studia prawnicze, głównie po to, żeby nie sprawić zawodu ojcu – również prawnikowi[2].
Kariera piłkarska
[edytuj | edytuj kod]W 1909 roku, jako czternastolatek, trafił do młodzieżowej drużyny Realu[3]. Jego pierwszym zespołem był juniorski Madrid CF. Pierwotnie Bernabéu chciał grać na bramce, ale odwiódł go od tego jego brat. W wieku 17 lat awansował do drużyny seniorów, grając już na pozycji napastnika. W czasach juniorskiej gry Bernabéu, Królewscy zbudowali swój własny stadion – O’Donnell. Młody Santiago od początku budowy pomagał przy malowaniu linii, wykańczaniu elementów czy malowaniu ogrodzenia, nie pobierając za to żadnych pieniędzy, czym zyskał uznanie lokalnych kibiców. W barwach stołecznego klubu grał przez szesnaście lat, w trakcie których zdobył z klubem jeden Puchar Króla oraz dziesięć mistrzostw Wspólnoty Autonomicznej Madrytu.
Po zakończeniu kariery został sekretarzem klubu w 1929 roku[3]. W trakcie swojej pracy był odpowiedzialny za sprowadzenie do klubu m.in. Ciriaco Errastiego, Josepa Samitiera, Ricardo Zamory czy Jacinto Quincocesa, którzy później przysłużyli się do zdobycia dwóch mistrzostw Hiszpanii.
Wojna domowa
[edytuj | edytuj kod]Był sympatykiem frankizmu. Podczas wojny domowej z lat 1936–1939 walczył w oddziałach generała Franco, będąc członkiem 150. dywizji pod komendą Muñoza Grandesa[4].
Prezesura
[edytuj | edytuj kod]Po zakończeniu wojny domowej Real Madryt znajdował się w stanie agonalnym. Znaczna część pracowników administracji została zamordowana, a część trofeów skradziona. Dzięki ogromnym staraniom Bernabéu klubowi dało się przetrwać. Przebudowę klubu zaczął od wdrażania zmian strukturalnych, dzieląc działanie klubu na obszary i poziomy, nad którymi pieczę sprawowały niezależne zespoły techniczne[3].
Santiago Bernabéu często podkreślał w czasie swojej prezesury, że wbrew powszechnej opinii to Atlético Aviación (dziś Atlético Madryt) było klubem rządowym.
- Ekipą reżimu zawsze było Atlético Aviación, poprzednik Atlético Madryt – zapewnia Don Santiago. – Kiedy skończyła się wojna, zamknęli nam w więzieniu pół drużyny, a dyrektorzy Atlético wszyscy byli pułkownikami[2].
Sympatie reżimu Królewscy zyskali głównie ze względu na uzyskiwane sukcesy, które promowały Hiszpanię na świecie, ale również jako przeciwwagę dla zespołów baskijskich i katalońskiej Barcelony, z którymi walczył federalistyczny rząd[2]. Krytycy wytykali Bernabéu próby przypodobania się władzy przy uzyskaniu pozwolenia na budowę stadionu, ale nie ma zbyt wielu poszlak dla potwierdzenia tego zarzutu[2].
Chcąc zwiększyć atrakcyjność klubu, prezydent Bernabéu wydał w 1944 roku decyzję o budowie nowego, dużego stadionu, który pozwoliłby na zwiększenie dochodów klubu[5]. Aby tego dokonać, wypuścił obligacje dla członków klubu i kibiców[5]. Budowana przez trzy lata arena mogła pomieścić 75 145 widzów. W 1954 roku zwiększono liczbę miejsc do 120 000, a w maju 1957 zamontowano sztuczne oświetlenie. Kilka lat po stadionie wybudowano nowoczesny ośrodek treningowy Ciudad Deportiva, który otwarto w 1963 roku[6]. Kompleks ten służył zarówno piłkarzom pierwszego zespołu, jak i młodzieży, dzięki czemu wszyscy piłkarze Los Blancos mogli korzystać z tego samego zaplecza treningowego. Nowo powstały stadion szybko zaczął przynosić wpływy, które zostały spożytkowane do sprowadzenia gwiazd światowego futbolu. Pierwszym z nich był Argentyńczyk Alfredo Di Stefano. Po nim do klubu trafili: Raymond Kopa, Hector Rial, Ferenc Puskás, Didi, Evaristo, Lucien Miller, Günter Netzer i Paul Breitner[7]. Bernabéu opracował system, w którym opłacał swoich najlepszych zawodników ze sprzedaży biletów meczowych oraz honorariów za mecze zagraniczne[3]. Równocześnie prężnie działała klubowa akademia, której młodzi wychowankowie – Pirri, Manuel Velázquez, Manuel Sanchís – zagrali w ostatnim finale za jego prezesury w 1966 roku.
Santiago Bernabéu uważany jest za jednego z inicjatorów powstania Pucharu Mistrzów. W kwietniu 1955 roku uczestniczył w zorganizowanym przez dziennikarzy L’Équipe spotkaniu, które miało na celu powołanie międzynarodowych, europejskich rozgrywek piłkarskich[8]. Premierowa edycja rozpoczęła się we wrześniu 1955 roku, a Real Madryt okazał się ich pierwszym zwycięzcą.
W trakcie swoich trzydziestu czterech lat prezesury nie pobierał wynagrodzenia za swoją pracę[8].
Śmierć
[edytuj | edytuj kod]W ostatnich latach życia Santiago Bernabéu walczył z nowotworem, na który zmarł 2 czerwca 1978 roku w Madrycie. Jego śmierć miała miejsce tuż przed Mistrzostwami Świata w Argentynie. FIFA w geście uznania dla wkładu Bernabéu w rozwój piłki nożnej zarządziła trzydniową żałobę, a każdy mecz pierwszej kolejki turnieju rozpoczynał się od minuty ciszy[9].
Pośmiertnie został odznaczony Orderem Zasługi FIFA w 2002 roku.
Sukcesy
[edytuj | edytuj kod]Zawodnik[10]
- Puchar Jego Wysokości Króla Alfonsa XIII: 1917
- Mistrzostwa Wspólnoty Autonomicznej Madrytu: 1912, 1915, 1916, 1917, 1919, 1921, 1922, 1923, 1925, 1926
Prezes[11]
- Mistrzostwo Hiszpanii: 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978
- Puchar Króla: 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975
- Puchar Mistrzów: 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966
- Puchar Interkontynentalny: 1966
- Mały Puchar Świata: 1952, 1956
- Puchar Łaciński: 1955, 1957
- Copa Eva Duarte: 1947
- Trofeo Teresa Herrera: 1949, 1953, 1966, 1976, 1978
- Trofeo Ramón de Carranza: 1958, 1959, 1960, 1966, 1970
- Trofeo Colombino: 1970
- Trofeo Benito Villamarín: 1960
- Trofeo Ciudad de Palma: 1975
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Samuel Marsden, The History of Real Madrid’s Santiago Bernabeu: The Games, the Players, the Fans [online], Bleacher Report [dostęp 2021-06-19] (ang.).
- ↑ a b c d e f g ¡Olé! Magazyn | Felietony | Santiago Bernabéu – święty i grzesznik [online], olemagazyn.pl, 24 maja 2015 [dostęp 2021-05-22] (pol.).
- ↑ a b c d Steven G. Mandis, Real Madryt – Strategia sukcesu, s. 101, 2017.
- ↑ Igor Rakowski-Kłos, 15 września. Pierwszy kanclerz powojennych Niemiec wybrany przewagą jednego głosu [KALENDARIUM] [online], wyborcza.pl, 15 września 2020 [dostęp 2020-09-15].
- ↑ a b Steven G. Mandis, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 102, 2017.
- ↑ Steven G. Mandis, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 107, 2017.
- ↑ Steven G. Mandis, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 103, 2017.
- ↑ a b Steven G. Manids, Real Madryt – strategia sukcesu, s. 108, 2017.
- ↑ 37th Anniversary of Santiago Bernabéus death | Real Madrid CF [online], Real Madrid C.F. – Web Oficial [dostęp 2021-06-19] (ang.).
- ↑ Bernabéu | Real Madrid CF [online], Real Madrid C.F. - Web Oficial [dostęp 2021-11-11] (ang.).
- ↑ Santiago Bernabéu - Sukcesy [online], www.transfermarkt.pl [dostęp 2021-11-11] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Santiago Bernabéu [online], RealMadrid.com (ang.).
- Santiago Bernabéu Chairman [online], RealMadrid.com (ang.).
- Steven G. Mandis, Real Madryt – Strategia sukcesu, Wydawnictwo REBIS, Poznań 2017