Siodło Bończy
49°34′28″N 19°32′15″E/49,574444 19,537500 Widok z Diablaka na Siodło Bończy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 1718 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty |
Diablak, Mały Garb Wyżni |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°34′28″N 19°32′15″E/49,574444 19,537500
| |
Siodło Bończy (ok. 1718 m) – płytka przełęcz w masywie Babiej Góry (Pasmo Babiogórskie) w Beskidzie Żywieckim. Znajduje się w północno-wschodniej grani Diablaka, pomiędzy jego szczytem (1723 m) a Małym Garbem Wyżnim (1675 m)[1]. Nazwę przełęczy nadano dla uczczenia pamięci ks. Joviusa Fryderyka Bystrzyckiego, herbu Bończa, który był astronomem i matematykiem na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jeszcze do niedawna uważano, że był on pierwszym znanym z nazwiska zdobywcą Babiej Góry i że przez lunetę oglądał z niej Kraków oraz Sanktuarium na Świętym Krzyżu. Swoje rzekome wejście na szczyt 8 lipca 1782 r. opisał w Gazecie Warszawskiej z 26 października 1813 r. Współcześni badacze podważają jednak wiarygodność jego opisu[2],[3].
Siodło Bończy to w istocie tylko bardzo płytka przełęcz, cała zawalona stosami kamieni. Jest to tzw. rumowisko Babiej Góry[4]. Przez Siodło Bończy prowadzi czerwony szlak turystyczny na Diablak (jest to fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego). Na szlaku tym pomiędzy Gówniakiem a Siodłem Bończy znajdują się jeszcze dwa wypłaszczenia: Mały Garb Niżni (1660 m) oraz Mały Garb Wyżni (1675 m), również pokryte rumowiskiem skalnym[3]. Wiosną na całym obszarze masowo zakwita sasanka alpejska[5].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2020-10-01].
- ↑ Aleksy Siemionow: Kto pierwszy zdobył Babią Górę?, w: Stroka Jacek (red.): „Gdy do tej Babiej Góry przyjdziesz... (2)”, wyd. Oddział PTTK „Ziemia Babiogórska” w Suchej Beskidzkiej, Bielsko-Biała – Sucha Beskidzka 1986, s. 53–65, ISBN 83-00-02290-2
- ↑ a b Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
- ↑ Mieczysław Klimaszewski. Osobliwości skalne w Beskidach Zachodnich. „Wierchy”, 1947.
- ↑ Zbior. (red. Władysław Szafer): Babiogórski Park Narodowy (Zakład Ochrony Przyrody PAN, Wydawnictwa popularnonaukowe nr 22), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków 1963