Przejdź do zawartości

Solura (miasto)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Solura
Solothurn
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Szwajcaria

Kanton

Solura

Okręg

Solura

BFS Nummer

2601

Zarządzający

Kurt Fluri

Powierzchnia

6,28 km²

Wysokość

435 m n.p.m.

Populacja (31 grudnia 2021)
• liczba ludności
• gęstość


16 807[1]
2676 os./km²

Nr kierunkowy

032

Kod pocztowy

4500

Tablice rejestracyjne

SO

Plan Solury
Położenie na mapie Szwajcarii
Mapa konturowa Szwajcarii, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Solura”
Ziemia47°12′N 7°32′E/47,200000 7,533333
Strona internetowa

Solura[2] (niem. Solothurn, gsw. Soledurn, fr. Soleure, rm. Soloturn, wł. Soletta, lat. Salodurum)[2] – miasto i gmina w północno-zachodniej Szwajcarii, siedziba administracyjna kantonu Solura, w jednostce administracyjnej (Amtei) Solura-Lebern, również siedziba okręgu Solura. Leży nad rzeką Aare.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

W Solurze mieszka 16 807 osób[1]. W 2021 roku 21,7% populacji gminy stanowiły osoby urodzone poza Szwajcarią[1].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Transport

[edytuj | edytuj kod]

Przez teren miasta przebiegają drogi główne nr 5, nr 12 i nr 22.

W mieście znajduje się również stacja kolejowa Solothurn.

Liczba 11

[edytuj | edytuj kod]

W historii miasta szczególne znaczenie ma liczba 11. Kanton Solury był jedenastym, który wstąpił do Konfederacji Szwajcarskiej. W mieście jest jedenaście kościołów i kaplic, a także jedenaście historycznych fontann. Kościół św. Ursusa (St. Ursen) ma jedenaście ołtarzy i dzwonów, a schody zewnętrzne prowadzące do głównego wejścia mają podest co jedenaście stopni. W centrum miasta znajduje się grający melodię zegar, na tarczy którego jest jedenaście godzin. Lokalny browar o nazwie Öufi, co w lokalnej gwarze znaczy 11, produkuje piwo o tej samej nazwie.

Pobyt Tadeusza Kościuszki (1815–1817)

[edytuj | edytuj kod]
Dom Kościuszki

Przez ostatnie dwa lata swojego życia w Solurze mieszkał Tadeusz Kościuszko, który wynajął mieszkanie u Franciszka Ksawerego Zeltnera, gdy Kościuszko musiał wyjechać z Francji po restytucji monarchii Bourbonów. W czasie pobytu towarzyszył mu jego sekretarz Franciszek Paszkowski. Kościuszko miał przy domu Zeltnerów niewielki warsztat tokarski, gdzie hobbistycznie wykonywał drobne przedmioty oraz sztalugi malarskie. Z Solury prowadził korespondencję m.in. z Thomasem Jeffersonem. Kościuszko zajmował się w Solurze także działalnością filantropijną, wspierając miejscowych ubogich. Po śmierci Kościuszkę pochowano po skromnej ceremonii w pobliskim kościele Jezuitów, skąd jego ciało przewieziono na Wawel w 1818 roku.

Przy Gurzelngasse 12, w domu, w którym Tadeusz Kościuszko spędził ostatnie dwa lata życia i w którym zmarł, od 1936 roku istnieje skromne, poświęcone mu muzeum[4]. Na fasadzie domu znajduje się tablica pamiątkowa.

W 1817 roku na dawnym cmentarzu w Zuchwil koło Solury wzniesiono pomnik Kościuszki, a znajdującą się tam kaplicę poświęcono pamięci poległych żołnierzy polskich 2 Dywizji Strzelców Pieszych.

W 2004 roku w holu hotelu „Krone” odsłonięto tablicę upamiętniającą przyjazd Tadeusza Kościuszki do Solury[5].

Współpraca

[edytuj | edytuj kod]

Miejscowości partnerskie:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Bundesamt für Statistik, Ständige Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeitskategorie, Geschlecht und Gemeinde, definitive Jahresergebnisse, 2020 – 2020 | Tabelle [online], Bundesamt für Statistik, 1 września 2021 [dostęp 2022-05-16] (niem.).
  2. a b praca zbiorowa: Nazewnictwo Geograficzne Świata. Zeszyt 12. Europa, część 2. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2010. ISBN 978-83-254-0825-1. [dostęp 2012-09-04].
  3. Adrianna Czupryn, Małgorzata Omilanowska, Ulrich Schwendimann: Eyewitness Travel: Switzerland. Londyn: Dorling Kindersley Limited, 2010, s. 72. ISBN 978-0-7566-6145-8. (ang.).
  4. Muzeum Tadeusza Kościuszki w Solurze. [dostęp 2024-02-18]. (pol.).
  5. Ostatnie lata życia Tadeusza Kościuszki w Solothurn [online], www.oil.org.pl [dostęp 2017-10-09].