47°13′N 7°32′E/47,216667 7,533333Solura (miasto)
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Kanton | |||
| SFOS |
2601 | ||
| Zarządzający |
Kurt Fluri↗ | ||
| Powierzchnia |
6,29 km² | ||
| Wysokość |
430 m n.p.m. | ||
| Populacja (2008) • liczba ludności • gęstość |
| ||
| Nr kierunkowy |
032 | ||
| Kod pocztowy |
4500 | ||
| Tablice rejestracyjne |
SO | ||
Położenie na mapie Solury  | |||
Położenie na mapie Szwajcarii  | |||
| 47°13′N 7°32′E/47,216667 7,533333
| |||
| Strona internetowa | |||
Solura[1] (niem. Solothurn, fr. Soleure, ret. Soloturn, wł. Soletta)[1] – miasto w północno-zachodniej Szwajcarii, w kantonie Solura, nad rzeką Aare, liczące ok. 15,5 tys. mieszkańców (2008).
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- katedra świętego Ursusa
- kościół Jezuitów
- Muzeum Starego Arsenału w zabytkowym barokowym budynku z początku XVII wieku[2].
Liczba 11[edytuj | edytuj kod]
W historii miasta szczególne znaczenie ma liczba 11. Kanton Solury był jedenastym, który wstąpił do Konfederacji Szwajcarskiej. W mieście jest jedenaście kościołów i kaplic, a także jedenaście historycznych fontann. Kościół św. Ursusa ma jedenaście ołtarzy i dzwonów, a schody zewnętrzne prowadzące do głównego wejścia mają podest co jedenaście stopni. W centrum miasta znajduje się grający melodię zegar, na tarczy którego jest jedenaście godzin. Lokalny browar o nazwie Öufi, co w lokalnej gwarze znaczy 11, produkuje piwo o tej samej nazwie.
Pobyt Tadeusza Kościuszki (1815–1817)[edytuj | edytuj kod]
Przez ostatnie dwa lata swojego życia w Solurze mieszkał Tadeusz Kościuszko, który wynajął mieszkanie u Franciszka Ksawerego Zeltnera, gdy Kościuszko musiał wyjechać z Francji po restytucji monarchii Bourbonów. W czasie pobytu towarzyszył mu jego sekretarz Franciszek Paszkowski. Kościuszko miał przy domu Zeltnerów niewielki warsztat tokarski, gdzie hobbistycznie wykonywał drobne przedmioty oraz sztalugi malarskie. Z Solury prowadził korespondencję m.in. z Thomasem Jeffersonem. Kościuszko zajmował się w Solurze także działalnością filantropijną, wspierając miejscowych ubogich. Po śmierci Kościuszkę pochowano po skromnej ceremonii w pobliskim kościele Jezuitów, skąd jego ciało przewieziono na Wawel w 1818 roku.
W miejscu zamieszkiwania Tadeusza Kościuszki przy Gurzelngasse 12 od 1936 roku istnieje muzeum i tablica pamiątkowa na fasadzie domu, w którym zmarł.
W 1817 roku na dawnym cmentarzu w Zuchwil koło Solury wzniesiono pomnik Kościuszki, a znajdującą się tam kaplicę poświęcono pamięci poległych żołnierzy polskich 2. Dywizji Strzelców Pieszych.
W 2004 roku w holu hotelu Krone odsłonięto tablicę upamiętniającą przyjazd Tadeusza Kościuszki do Solury[3].
Transport[edytuj | edytuj kod]
W mieście znajduje się stacja kolejowa Solothurn.
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b praca zbiorowa: Nazewnictwo Geograficzne Świata. Zeszyt 12. Europa, część 2. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2010. ISBN 978-83-254-0825-1. [dostęp 2012-09-04].
- ↑ * Adrianna Czupryn, Małgorzata Omilanowska, Ulrich Schwendimann: Eyewitness Travel: Switzerland. Londyn: Dorling Kindersley Limited, 2010, s. 72. ISBN 978-0-7566-6145-8. (ang.).
- ↑ Ostatnie lata życia Tadeusza Kościuszki w Solothurn, www.oil.org.pl [dostęp 2017-10-09].
|
