Lew Halicki: Różnice pomiędzy wersjami

Lew Halicki
	książę halicko-włodzimierski
Okres	od 1264; do 1300
Poprzednik	Szwarno
Następca	Jerzy Lwowic
	Dane biograficzne
Ojciec	Daniel Halicki

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:54, 29 kwi 2020

Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245-1264).

Był synem króla Daniela I Halickiego. Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską^{[potrzebny przypis]}.

W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą, po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsk. W 1299 roku Lew Halicki spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 roku Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 roku zdobyło Lublin. Synem Lwa Halickiego był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.

Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.

Wywód przodków

Mścisław Izjasławicz (książę kijowski)

Roman Halicki

Agnieszka Bolesławówna

Daniel Halicki

ojciec związany z rodem Angelosów

Anna z Bizancjum

matka związana z rodem Angelosów

Lew Halicki

Mścisław książę Smoleńska

osoba nieznana

@@ Linia 41: / Linia 41: @@
 W [[1272]] przeniósł stolicę królestwa z [[Chełm]]a do założonego przez ojca [[Lwów|Lwowa]] (nazwanego tak na jego cześć).
-W [[1280]] na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na [[Leszek Czarny|Leszka II Czarnego]], lecz został pobity w [[Bitwa pod Goźlicami|bitwie pod Goźlicami]] i pod [[Koprzywnica|Koprzywnicą]], po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. [[Przeworsk]]. W 1299 roku Lew Halicko spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary i z tym spotkaniem można łączyć najazd Lwa w 1300 roku na sprzyjające Łokietkowi ziemie rycerstwa sandomierskiego. Sprowokowało to wyprawę odwetową rycerstwa sandomierskiego, które w 1302 roku zdobyły [[Lublin]].
+W [[1280]] na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na [[Leszek Czarny|Leszka II Czarnego]], lecz został pobity w [[Bitwa pod Goźlicami|bitwie pod Goźlicami]] i pod [[Koprzywnica|Koprzywnicą]], po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. [[Przeworsk]]. W 1299 roku Lew Halicki spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 roku Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 roku zdobyło [[Lublin]].
-Jego synem był [[Jerzy Lwowic|Jerzy I]] (1252-1308), książę halicki.
+Synem Lwa Halickiego był [[Jerzy Lwowic|Jerzy I]] (1252-1308), książę halicki.
 [[Księstwo halicko-wołyńskie|Rusią Halicko-Wołyńską]] rządził ze swej stolicy i rezydencji w [[Chełm]]ie.