Pieniński Potok: Różnice pomiędzy wersjami

{{{nazwa}}}
	[[Plik:{{{zdjęcie}}}\|240x240px\|alt=Ilustracja\|{{{opis zdjęcia}}}]]; {{{opis zdjęcia}}}
Kontynent	Europa
Państwo	Polska
Lokalizacja	{{{lokalizacja}}}
	{{{rodzaj cieku}}}
Długość	2,5 km
Spadek	{{{spadek}}}
Powierzchnia zlewni	{{{powierzchnia zlewni}}} km²
Średni przepływ	{{{średni przepływ}}} m³/s {{{miejsce przepływu}}}
	Źródło
Miejsce	{{{źródło: miejsce}}}
Wysokość	{{{źródło: wysokość}}}
Współrzędne	Nieprawidłowe parametry: {{{{źródło: współrzędne}}}\|type:landmark}
	Ujście
Recypient	{{{ujście: recypient}}}
Miejsce	{{{ujście: miejsce}}}
Wysokość	{{{ujście: wysokość}}}
Współrzędne	Nieprawidłowe parametry: {{{{ujście: współrzędne}}}\|type:landmark}
	Położenie na mapie Europy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{źródło: współrzędne}}}} Nieprawidłowe parametry: {{{{ujście: współrzędne}}}}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 08:42, 24 sie 2013

Pieniński Potok^[1] – potok w Pieninach, będący lewobrzeżnym dopływem Dunajca. Powszechnie nazywany jest Pieńskim Potokiem. Spływa głęboką doliną oddzielająca Masyw Trzech Koron od Pieninek. Jednym z dwu jego większych dopływów jest Huliński Potok. Źródła Pieńskiego Potoku znajdują się pod przełęczą Szopka, do Dunajca uchodzi na wysokości ok. 440 m n.p.m. tworząc w miejscu ujścia wysoki stożek napływowy. Po orograficznie prawej stronie ujścia znajdują się wysokie wapienne skały zwane Fujarkami, po lewej stronie Ślimakowa Skała.

Pieński Potok ma długość 2,5 km i średni spadek 120 m/km. Dolina, którą płynie, to jedno z najbardziej dzikich miejsc w Pieninach. Stanowi obszar ochrony ścisłej i z wyjątkiem górnego odcinka w pobliżu Bajkowego Gronia jest niedostępna turystycznie. Porasta ją bujny las mieszany, w stromych zboczach znajdują się białe ściany wapienne porośnięte bogatą florą roślin wapieniolubnych. W korycie potoku oprócz pospolitego lepiężnika białego zdarza się rzadki litwor arcydzięgiel. W dolinie stwierdzono występowanie 30 gatunków ptaków, w tym pliszki górskiej i rzadkiego pluszcza.

Tradycyjna nazwa Pieńskiego Potoku pochodzi z gwary ludowej i jest przez miejscową ludność używana do dzisiaj. W dokumentach pisanych znana jest już z 1626. W literaturze jednak ostatnio coraz częściej wprowadza się nazwę Pieniński Potok. Jego doliną chodzono ok. 1860 do Zamku Pienińskiego, w 1907 wyznakowano nawet wzdłuż potoku szlak turystyczny. W 1930 teren ten został wykupiony od prywatnych właścicieli, a cały obszar doliny włączony do Pienińskiego Parku Narodowego. W 1948 uznany został za matecznik dzikiej zwierzyny. Co ciekawe, już w 1626 w dokumencie przy nazwie Pieńskiego Potoku znajdujemy zapis: „zostawić go w pokoju dla zamrożenia zwierza na potrzebę zamkową”.

Górną część Pienińskiego Potoku, na odcinku pomiędzy Bajkowym Groniem a polaną Wyrobek, na wysokości 678 m przekracza żółty szlak turystyczny z Krościenka na przełęcz Szopka. Znajdują się tutaj ławki dla turystów, tablica Pienińskiego Parku Narodowego i drewniana rynna, która płynie woda z Pienińskiego Potoku. Tworzy on tutaj niewielkie rozlewisko z młaką eutroficzną, na której dominują takie gatunki roślin, jak: kozłek całolistny, knieć błotna i turzyca prosowa^[2]. U ujścia Pienińskiego Potoku natomiast występuje rzadki w Polsce gatunek rośliny – oset klapowany^[3].

↑ Urzędowa nazwa potoku według GUGiK brzmi Pieniński Potok: Wykaz nazw wód płynących. [dostęp 2009-03-18].
↑ Tablica Pienińskiego Parku Narodowego
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

BŁĄD PRZYPISÓW

Bibliografia

Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.
Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, 1:15 000. Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006/07. ISBN 83-87873-07-1.

[1] Urzędowa nazwa potoku według GUGiK brzmi Pieniński Potok: Wykaz nazw wód płynących. [dostęp 2009-03-18].

[2] Tablica Pienińskiego Parku Narodowego

[3] Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 29: / Linia 29: @@
 }}
 [[Plik:Pieński Potok a1.jpg|thumb|240px|Pieński Potok wpływający do Dunajca]]
-'''Pieniński Potok'''<ref>Urzędowa nazwa potoku według [[Główny Urząd Geodezji i Kartografii|GUGiK]] brzmi Pieniński Potok: {{cytuj stronę|url=http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/hydronimy1.pdf|tytuł=Wykaz nazw wód płynących|data dostępu=2009-03-18}}</ref> – potok w [[Pieniny|Pieninach]], będący lewobrzeżnym dopływem [[Dunajec|Dunajca]]. Dawniej nazywany był '''Pieńskim Potokiem'''. Spływa głęboką doliną oddzielająca [[Masyw Trzech Koron]] od [[Pieninki|Pieninek]]. Jednym z dwu jego większych dopływów jest [[Huliński Potok]]. Źródła Pieńskiego Potoku znajdują się pod [[przełęcz Szopka|przełęczą Szopka]], do Dunajca uchodzi na wysokości ok. 440 m n.p.m. tworząc w miejscu ujścia wysoki [[stożek napływowy]]. Po [[orografia|orograficznie]] prawej stronie ujścia znajdują się wysokie wapienne skały zwane Fujarkami, po lewej stronie [[Ślimakowa Skała]].
+'''Pieniński Potok'''<ref>Urzędowa nazwa potoku według [[Główny Urząd Geodezji i Kartografii|GUGiK]] brzmi Pieniński Potok: {{cytuj stronę|url=http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/hydronimy1.pdf|tytuł=Wykaz nazw wód płynących|data dostępu=2009-03-18}}</ref> – potok w [[Pieniny|Pieninach]], będący lewobrzeżnym dopływem [[Dunajec|Dunajca]]. Powszechnie nazywany jest '''Pieńskim Potokiem'''. Spływa głęboką doliną oddzielająca [[Masyw Trzech Koron]] od [[Pieninki|Pieninek]]. Jednym z dwu jego większych dopływów jest [[Huliński Potok]]. Źródła Pieńskiego Potoku znajdują się pod [[przełęcz Szopka|przełęczą Szopka]], do Dunajca uchodzi na wysokości ok. 440 m n.p.m. tworząc w miejscu ujścia wysoki [[stożek napływowy]]. Po [[orografia|orograficznie]] prawej stronie ujścia znajdują się wysokie wapienne skały zwane Fujarkami, po lewej stronie [[Ślimakowa Skała]].
 Pieński Potok ma długość 2,5 km i średni spadek 120 m/km. Dolina, którą płynie, to jedno z najbardziej dzikich miejsc w Pieninach. Stanowi [[obszar ochrony ścisłej]] i z wyjątkiem górnego odcinka w pobliżu [[Bajków Groń|Bajkowego Gronia]] jest niedostępna turystycznie. Porasta ją bujny las mieszany, w stromych zboczach znajdują się białe ściany wapienne porośnięte bogatą florą [[Roślina wapieniolubna|roślin wapieniolubnych]]. W korycie potoku oprócz pospolitego [[lepiężnik biały|lepiężnika białego]] zdarza się rzadki [[dzięgiel litwor|litwor arcydzięgiel]]. W dolinie stwierdzono występowanie 30 gatunków ptaków, w tym [[pliszka górska|pliszki górskiej]] i rzadkiego [[Pluszcz zwyczajny|pluszcza]].