Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne redakcyjne |
SuperPower (dyskusja | edycje) drobne techniczne |
||
Linia 3: | Linia 3: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
[[Plik:Sanremo0005.jpg|thumb|Il Casinò di Sanremo |
[[Plik:Sanremo0005.jpg|thumb|Il Casinò di Sanremo – siedziba Festiwalu do 1977]] |
||
[[Plik:Sanremo0006.jpg|thumb|Il Teatro Ariston di Sanremo |
[[Plik:Sanremo0006.jpg|thumb|Il Teatro Ariston di Sanremo – siedziba Festiwalu od 1977]] |
||
Ideą, która towarzyszyła powstaniu Festiwalu Piosenki Włoskiej, była chęć przełamania dotychczasowych, obowiązujących od dziesięcioleci wzorców i zaproponowanie czegoś nowego. Na poprzedzający pierwszy festiwal ogólnokrajowy konkurs nadesłano 140 nowych utworów, z których 20 wykonano publicznie. Premierowe piosenki wykonali Nilla Pizzi, Achille Togliani i Duo Fasano, a do finału zakwalifikowało się 10 propozycji, spośród których najlepszą okazał się singiel Pizzi |
Ideą, która towarzyszyła powstaniu Festiwalu Piosenki Włoskiej, była chęć przełamania dotychczasowych, obowiązujących od dziesięcioleci wzorców i zaproponowanie czegoś nowego. Na poprzedzający pierwszy festiwal ogólnokrajowy konkurs nadesłano 140 nowych utworów, z których 20 wykonano publicznie. Premierowe piosenki wykonali Nilla Pizzi, Achille Togliani i Duo Fasano, a do finału zakwalifikowało się 10 propozycji, spośród których najlepszą okazał się singiel Pizzi – „Grazie dei fiori”. |
||
Przełom w organizacji oraz popularności festiwalu w San Remo nastąpił w 1958 roku, kiedy podczas konkursu wystąpił [[Domenico Modugno]], który zaprezentował swój utwór „[[Nel blu dipinto di blu]]”, napisany we współpracy z [[Franco Migliacci]]ego). Propozycja zajęła pierwsze miejsce w finale festiwalu, a po koncercie finałowym trafiła |
Przełom w organizacji oraz popularności festiwalu w San Remo nastąpił w 1958 roku, kiedy podczas konkursu wystąpił [[Domenico Modugno]], który zaprezentował swój utwór „[[Nel blu dipinto di blu]]”, napisany we współpracy z [[Franco Migliacci]]ego). Propozycja zajęła pierwsze miejsce w finale festiwalu, a po koncercie finałowym trafiła – pod skróconym tytułem („Volare”) – do repertuaru m.in. [[Al Martino|Ala Martino]], [[Dean Martin|Deana Martina]] i [[Ella Fitzgerald|Elli Fitzgerald]]. Dzięki międzynarodowym wykonaniom piosenka zyskała międzynarodową popularność i sprzedała się w ilości 22 milionów egzemplarzy, zapewniając Modugno trwałe miejsce w historii włoskiej piosenki. Wokalista trzykrotnie wygrywał jeszcze festiwal, a jego melodyjne i nastrojowe propozycje doprowadziły do zyskania przez artystę miana „ojca” nowoczesnej piosenki włoskiej. |
||
Dzięki Modugno i nowej fali utalentowanych kompozytorów ([[Bruno Zambrini]], [[Carlo Donida]]), autorów tekstów (Franco Migliacci, [[Mogol]]) czy piosenkarzy-kompozytorów ([[Pino Donaggio]], [[Umberto Bindi]], [[Tony Renis]]) piosenka włoska była coraz wyżej notowana na arenie międzynarodowej. |
Dzięki Modugno i nowej fali utalentowanych kompozytorów ([[Bruno Zambrini]], [[Carlo Donida]]), autorów tekstów (Franco Migliacci, [[Mogol]]) czy piosenkarzy-kompozytorów ([[Pino Donaggio]], [[Umberto Bindi]], [[Tony Renis]]) piosenka włoska była coraz wyżej notowana na arenie międzynarodowej. |
||
W 1964 roku organizatorzy festiwalu zdecydowali się dopuścić do udziału w nim renomowanych wykonawców zagranicznych, głównie anglosaskich. Dodało to bodźca konkurencji rodzimym wykonawcom, którzy musieli wykonywać teraz swoje piosenki w parze z zagranicznymi wykonawcami: Domenico Modugno – z [[Frankie Laine]]'em, [[Tony Dallara]] – z [[Ben E. King]]iem, czy [[Fausto Cigliano]] – z [[Gene Pitney]]'em. |
W 1964 roku organizatorzy festiwalu zdecydowali się dopuścić do udziału w nim renomowanych wykonawców zagranicznych, głównie anglosaskich. Dodało to bodźca konkurencji rodzimym wykonawcom, którzy musieli wykonywać teraz swoje piosenki w parze z zagranicznymi wykonawcami: Domenico Modugno – z [[Frankie Laine]]'em, [[Tony Dallara]] – z [[Ben E. King]]iem, czy [[Fausto Cigliano]] – z [[Gene Pitney]]'em. |
||
W latach 70. popularność festiwalu w San Remo znacznie spadła: organizatorzy konkursu zbyt pochopnie postawili na młodzież, a z drugiej strony nie potrafili dostrzec nowych trendów w światowej muzyce rozrywkowej. Przykładem tego był [[Drupi]], którego utwór „Vado via” przepadł w konkursie, za to zdobył powodzenie we Włoszech i za granicą. Podobna spadkowa tendencja, jeśli chodzi o prestiż i znaczenie Festiwalu Piosenki Włoskiej, utrzymała się i w kolejnych dekadach. Dopiero w 2010 roku festiwal odnotował najlepszą oglądalność od ponad dekady. Finałowy koncert oglądało 12,462 mln widzów, co stanowiło 53,21% całej włoskiej widowni telewizyjnej. Samo ogłoszenie zwycięzcy oglądało zaś 15,195 mln widzów, co stanowiło aż 77,34% widowni{{fakt|data=2010-04}}. |
W latach 70. popularność festiwalu w San Remo znacznie spadła: organizatorzy konkursu zbyt pochopnie postawili na młodzież, a z drugiej strony nie potrafili dostrzec nowych trendów w światowej muzyce rozrywkowej. Przykładem tego był [[Drupi]], którego utwór „Vado via” przepadł w konkursie, za to zdobył powodzenie we Włoszech i za granicą. Podobna spadkowa tendencja, jeśli chodzi o prestiż i znaczenie Festiwalu Piosenki Włoskiej, utrzymała się i w kolejnych dekadach. Dopiero w 2010 roku festiwal odnotował najlepszą oglądalność od ponad dekady. Finałowy koncert oglądało 12,462 mln widzów, co stanowiło 53,21% całej włoskiej widowni telewizyjnej. Samo ogłoszenie zwycięzcy oglądało zaś 15,195 mln widzów, co stanowiło aż 77,34% widowni{{fakt|data=2010-04}}. |
||
== Zwycięzcy == |
== Zwycięzcy == |
||
* |
* 1951: [[Nilla Pizzi]] – „Grazie dei fiori” |
||
* |
* 1952: [[Nilla Pizzi]] – „Vola colomba” |
||
* |
* 1953: [[Carla Boni]] / [[Flo Sandon's]] – „Viale d'autunno” |
||
* |
* 1954: [[Giorgio Consolini]] / [[Gino Latilla]] – „Tutte le mamme” |
||
* |
* 1955: [[Claudio Villa]] / [[Tullio Pane]] – „Buongiorno tristezza” |
||
* |
* 1956: [[Franca Raimondi]] – „Aprite le finestre” |
||
* |
* 1957: [[Claudio Villa]] / [[Nunzio Gallo]] – „Corde della mia chitarra” |
||
* |
* 1958: [[Domenico Modugno]] / [[Johnny Dorelli]] – „[[Nel blu dipinto di blu|Nel blu dipinto di blu (Volare)]]” |
||
* |
* 1959: [[Domenico Modugno]] / [[Johnny Dorelli]] – „Piove (Ciao ciao bambina)” |
||
* |
* 1960: [[Tony Dallara]] / [[Renato Rascel]] – „Romantica” |
||
* |
* 1961: [[Betty Curtis]] / [[Luciano Tajoli]] – „Al di là” |
||
* |
* 1962: [[Domenico Modugno]] / [[Claudio Villa]] – „Addio... addio...” |
||
* |
* 1963: [[Tony Renis]] / [[Emilio Pericoli]] – „Uno per tutte” |
||
* |
* 1964: [[Gigliola Cinquetti]] / [[Patricia Carli]] – „Non ho l'età (Per amarti)” |
||
* |
* 1965: [[Bobby Solo]] / [[New Christy Minstrels]] – „Se piangi se ridi” |
||
* |
* 1966: [[Domenico Modugno]] / [[Gigliola Cinquetti]] – „Dio come ti amo” |
||
* |
* 1967: [[Claudio Villa]] / [[Iva Zanicchi]] – „Non pensare a me” |
||
* |
* 1968: [[Sergio Endrigo]] / [[Roberto Carlos (piosenkarz)|Roberto Carlos]] – „Canzone per te” |
||
* |
* 1969: [[Bobby Solo]] / [[Iva Zanicchi]] – „Zingara” |
||
* |
* 1970: [[Adriano Celentano]] / [[Claudia Mori]] – „Chi non lavora non fa l'amore” |
||
* |
* 1971: [[Nada (piosenkarka)|Nada]] / [[Nicola Di Bari]] – „Il cuore è uno zingaro” |
||
* |
* 1972: [[Nicola Di Bari]] – „I giorni dell'arcobaleno” |
||
* |
* 1973: [[Peppino Di Capri]] – „Un grande amore e niente più” |
||
* |
* 1974: [[Iva Zanicchi]] – „Ciao cara come stai?” |
||
* |
* 1975: [[Gilda (włoska piosenkarka)|Gilda]] – „Ragazza del sud” |
||
* |
* 1976: [[Peppino Di Capri]] – „Non lo faccio più” |
||
* |
* 1977: [[Homo Sapiens]] – „Bella da morire” |
||
* |
* 1978: [[Matia Bazar]] – „...e dirsi ciao” |
||
* |
* 1979: [[Mino Vergnaghi]] – „Amare” |
||
* |
* 1980: [[Salvatore Cutugno|Toto Cutugno]] – „Solo noi” |
||
* |
* 1981: [[Alice (wokalistka)|Alice]] – „Per Elisa” |
||
* |
* 1982: [[Riccardo Fogli]] – „Storie di tutti i giorni” |
||
* |
* 1983: [[Tiziana Rivale]] – „Sarà quel che sarà” |
||
* |
* 1984: [[Albano Carrisi|Al Bano]] i [[Romina Power]] – „Ci sarà” |
||
* |
* 1985: [[Ricchi e Poveri]] – „Se mi innamoro” |
||
* |
* 1986: [[Eros Ramazzotti]] – „Adesso tu” |
||
* |
* 1987: [[Gianni Morandi]], [[Enrico Ruggeri]] i [[Umberto Tozzi]] – „Si può dare di più” |
||
* |
* 1988: [[Massimo Ranieri]] – „Perdere l'amore” |
||
* |
* 1989: [[Anna Oxa]] i [[Fausto Leali]] – „Ti lascerò” |
||
* |
* 1990: [[Pooh]] i [[Dee Dee Bridgewater]] – „Uomini soli” |
||
* |
* 1991: [[Riccardo Cocciante]] i [[Sarah Jane Morris]] – „Se stiamo insieme” |
||
* |
* 1992: [[Luca Barbarossa]] – „Portami a ballare” |
||
* |
* 1993: [[Enrico Ruggeri]] – „Mistero” |
||
* |
* 1994: [[Aleandro Baldi]] – „Passerà” |
||
* |
* 1995: [[Giorgia]] – „Come saprei” |
||
* |
* 1996: [[Ron]] i [[Tosca (piosenkarka)|Tosca]] – „Vorrei incontrarti fra cent'anni” |
||
* |
* 1997: [[Jalisse]] – „Fiumi di parole” |
||
* |
* 1998: [[Annalisa Minetti]] – „Senza te o con te” |
||
* |
* 1999: [[Anna Oxa]] – „Senza pietà” |
||
* |
* 2000: [[Piccola Orchestra Avion Travel]] – „Sentimento” |
||
* |
* 2001: [[Elisa]] – „Luce (Tramonti a nord est)” |
||
* |
* 2002: [[Matia Bazar]] – „Messaggio d'amore'' |
||
* |
* 2003: [[Alessia Aquilani|Alexia]] – „Per dire di no” |
||
* |
* 2004: [[Marco Masini]] – „L'uomo volante” |
||
* |
* 2005: [[Francesco Renga]] – „Angelo” |
||
* |
* 2006: [[Povia]] – „Vorrei avere il becco” |
||
* |
* 2007: [[Simone Cristicchi]] – „Ti regalerò una rosa” |
||
* |
* 2008: [[Gio Di Tonno]] i [[Lola Ponce]] – „Colpo di fulmine” |
||
* |
* 2009: [[Marco Carta]] – „La forza mia” |
||
* |
* 2010: [[Valerio Scanu]] – „Per tutte le volte che...” |
||
* |
* 2011: [[Roberto Vecchioni]] – „Chiamami ancora amore” |
||
* |
* 2012: [[Emma Marrone]] – „[[Non è l’inferno]]” |
||
* |
* 2013: [[Marco Mengoni]] – „L'essenziale” |
||
* |
* 2014: [[Arisa]] – „Controvento” |
||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
Wersja z 16:44, 12 mar 2014
Festiwal Piosenki Włoskiej (wł. Festival della canzone italiana) – jeden z najstarszych w Europie festiwali piosenki, odbywający się corocznie od 1951 w mieście San Remo. Na jego wzór powstały inne międzynarodowe konkursy: Konkurs Piosenki Eurowizji oraz Sopot Festival.
Historia
Ideą, która towarzyszyła powstaniu Festiwalu Piosenki Włoskiej, była chęć przełamania dotychczasowych, obowiązujących od dziesięcioleci wzorców i zaproponowanie czegoś nowego. Na poprzedzający pierwszy festiwal ogólnokrajowy konkurs nadesłano 140 nowych utworów, z których 20 wykonano publicznie. Premierowe piosenki wykonali Nilla Pizzi, Achille Togliani i Duo Fasano, a do finału zakwalifikowało się 10 propozycji, spośród których najlepszą okazał się singiel Pizzi – „Grazie dei fiori”.
Przełom w organizacji oraz popularności festiwalu w San Remo nastąpił w 1958 roku, kiedy podczas konkursu wystąpił Domenico Modugno, który zaprezentował swój utwór „Nel blu dipinto di blu”, napisany we współpracy z Franco Migliacciego). Propozycja zajęła pierwsze miejsce w finale festiwalu, a po koncercie finałowym trafiła – pod skróconym tytułem („Volare”) – do repertuaru m.in. Ala Martino, Deana Martina i Elli Fitzgerald. Dzięki międzynarodowym wykonaniom piosenka zyskała międzynarodową popularność i sprzedała się w ilości 22 milionów egzemplarzy, zapewniając Modugno trwałe miejsce w historii włoskiej piosenki. Wokalista trzykrotnie wygrywał jeszcze festiwal, a jego melodyjne i nastrojowe propozycje doprowadziły do zyskania przez artystę miana „ojca” nowoczesnej piosenki włoskiej.
Dzięki Modugno i nowej fali utalentowanych kompozytorów (Bruno Zambrini, Carlo Donida), autorów tekstów (Franco Migliacci, Mogol) czy piosenkarzy-kompozytorów (Pino Donaggio, Umberto Bindi, Tony Renis) piosenka włoska była coraz wyżej notowana na arenie międzynarodowej.
W 1964 roku organizatorzy festiwalu zdecydowali się dopuścić do udziału w nim renomowanych wykonawców zagranicznych, głównie anglosaskich. Dodało to bodźca konkurencji rodzimym wykonawcom, którzy musieli wykonywać teraz swoje piosenki w parze z zagranicznymi wykonawcami: Domenico Modugno – z Frankie Laine'em, Tony Dallara – z Ben E. Kingiem, czy Fausto Cigliano – z Gene Pitney'em.
W latach 70. popularność festiwalu w San Remo znacznie spadła: organizatorzy konkursu zbyt pochopnie postawili na młodzież, a z drugiej strony nie potrafili dostrzec nowych trendów w światowej muzyce rozrywkowej. Przykładem tego był Drupi, którego utwór „Vado via” przepadł w konkursie, za to zdobył powodzenie we Włoszech i za granicą. Podobna spadkowa tendencja, jeśli chodzi o prestiż i znaczenie Festiwalu Piosenki Włoskiej, utrzymała się i w kolejnych dekadach. Dopiero w 2010 roku festiwal odnotował najlepszą oglądalność od ponad dekady. Finałowy koncert oglądało 12,462 mln widzów, co stanowiło 53,21% całej włoskiej widowni telewizyjnej. Samo ogłoszenie zwycięzcy oglądało zaś 15,195 mln widzów, co stanowiło aż 77,34% widowni[potrzebny przypis].
Zwycięzcy
- 1951: Nilla Pizzi – „Grazie dei fiori”
- 1952: Nilla Pizzi – „Vola colomba”
- 1953: Carla Boni / Flo Sandon's – „Viale d'autunno”
- 1954: Giorgio Consolini / Gino Latilla – „Tutte le mamme”
- 1955: Claudio Villa / Tullio Pane – „Buongiorno tristezza”
- 1956: Franca Raimondi – „Aprite le finestre”
- 1957: Claudio Villa / Nunzio Gallo – „Corde della mia chitarra”
- 1958: Domenico Modugno / Johnny Dorelli – „Nel blu dipinto di blu (Volare)”
- 1959: Domenico Modugno / Johnny Dorelli – „Piove (Ciao ciao bambina)”
- 1960: Tony Dallara / Renato Rascel – „Romantica”
- 1961: Betty Curtis / Luciano Tajoli – „Al di là”
- 1962: Domenico Modugno / Claudio Villa – „Addio... addio...”
- 1963: Tony Renis / Emilio Pericoli – „Uno per tutte”
- 1964: Gigliola Cinquetti / Patricia Carli – „Non ho l'età (Per amarti)”
- 1965: Bobby Solo / New Christy Minstrels – „Se piangi se ridi”
- 1966: Domenico Modugno / Gigliola Cinquetti – „Dio come ti amo”
- 1967: Claudio Villa / Iva Zanicchi – „Non pensare a me”
- 1968: Sergio Endrigo / Roberto Carlos – „Canzone per te”
- 1969: Bobby Solo / Iva Zanicchi – „Zingara”
- 1970: Adriano Celentano / Claudia Mori – „Chi non lavora non fa l'amore”
- 1971: Nada / Nicola Di Bari – „Il cuore è uno zingaro”
- 1972: Nicola Di Bari – „I giorni dell'arcobaleno”
- 1973: Peppino Di Capri – „Un grande amore e niente più”
- 1974: Iva Zanicchi – „Ciao cara come stai?”
- 1975: Gilda – „Ragazza del sud”
- 1976: Peppino Di Capri – „Non lo faccio più”
- 1977: Homo Sapiens – „Bella da morire”
- 1978: Matia Bazar – „...e dirsi ciao”
- 1979: Mino Vergnaghi – „Amare”
- 1980: Toto Cutugno – „Solo noi”
- 1981: Alice – „Per Elisa”
- 1982: Riccardo Fogli – „Storie di tutti i giorni”
- 1983: Tiziana Rivale – „Sarà quel che sarà”
- 1984: Al Bano i Romina Power – „Ci sarà”
- 1985: Ricchi e Poveri – „Se mi innamoro”
- 1986: Eros Ramazzotti – „Adesso tu”
- 1987: Gianni Morandi, Enrico Ruggeri i Umberto Tozzi – „Si può dare di più”
- 1988: Massimo Ranieri – „Perdere l'amore”
- 1989: Anna Oxa i Fausto Leali – „Ti lascerò”
- 1990: Pooh i Dee Dee Bridgewater – „Uomini soli”
- 1991: Riccardo Cocciante i Sarah Jane Morris – „Se stiamo insieme”
- 1992: Luca Barbarossa – „Portami a ballare”
- 1993: Enrico Ruggeri – „Mistero”
- 1994: Aleandro Baldi – „Passerà”
- 1995: Giorgia – „Come saprei”
- 1996: Ron i Tosca – „Vorrei incontrarti fra cent'anni”
- 1997: Jalisse – „Fiumi di parole”
- 1998: Annalisa Minetti – „Senza te o con te”
- 1999: Anna Oxa – „Senza pietà”
- 2000: Piccola Orchestra Avion Travel – „Sentimento”
- 2001: Elisa – „Luce (Tramonti a nord est)”
- 2002: Matia Bazar – „Messaggio d'amore
- 2003: Alexia – „Per dire di no”
- 2004: Marco Masini – „L'uomo volante”
- 2005: Francesco Renga – „Angelo”
- 2006: Povia – „Vorrei avere il becco”
- 2007: Simone Cristicchi – „Ti regalerò una rosa”
- 2008: Gio Di Tonno i Lola Ponce – „Colpo di fulmine”
- 2009: Marco Carta – „La forza mia”
- 2010: Valerio Scanu – „Per tutte le volte che...”
- 2011: Roberto Vecchioni – „Chiamami ancora amore”
- 2012: Emma Marrone – „Non è l’inferno”
- 2013: Marco Mengoni – „L'essenziale”
- 2014: Arisa – „Controvento”
Bibliografia
- Dariusz Michalski, Z piosenką dookoła świata, wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa, 1990, ISBN 83-214-0671-8