Gustaw Dobrucki: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m kat.
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
Boty
392 495 edycji
m Prawidłowe cudzysłowy „” przy użyciu AWB
Linia 25: Linia 25:
W okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w wojsku jako lekarz w Karpatach, Tyrolu i we Włoszech. Był także lekarzem [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]] i kierownikiem starostwa w Stanisławowie. W czasie [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]] w [[Galicja Wschodnia|Galicji Wschodniej]] więziony przez Ukraińców.
W okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w wojsku jako lekarz w Karpatach, Tyrolu i we Włoszech. Był także lekarzem [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]] i kierownikiem starostwa w Stanisławowie. W czasie [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]] w [[Galicja Wschodnia|Galicji Wschodniej]] więziony przez Ukraińców.


Po wojnie ponownie osiadł w [[Iwano-Frankiwsk|Stanisławowie]] gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem szpitala powszechnego. W latach 1922–1927 był senatorem. Wybrany został z listy [[Polskie Stronnictwo Ludowe "Wyzwolenie"|PSL „Wyzwolenie”]], jednak w trakcie kadencji znalazł się wśród założycieli [[Partia Pracy (Polska)|Klubu Pracy]]. Od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928 był ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w [[Pierwszy rząd Józefa Piłsudskiego|rządzie Józefa Piłsudskiego]]. Jako minister wprowadził m.in. obowiązek nauczania języka białoruskiego w gimnazjach na terenach zamieszkanych w większości przez [[Białorusini|Białorusinów]].
Po wojnie ponownie osiadł w [[Iwano-Frankiwsk|Stanisławowie]] gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem szpitala powszechnego. W latach 1922–1927 był senatorem. Wybrany został z listy [[Polskie Stronnictwo Ludowe „Wyzwolenie”|PSL „Wyzwolenie”]], jednak w trakcie kadencji znalazł się wśród założycieli [[Partia Pracy (Polska)|Klubu Pracy]]. Od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928 był ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w [[Pierwszy rząd Józefa Piłsudskiego|rządzie Józefa Piłsudskiego]]. Jako minister wprowadził m.in. obowiązek nauczania języka białoruskiego w gimnazjach na terenach zamieszkanych w większości przez [[Białorusini|Białorusinów]].


Od 1928 mieszkał w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie prowadził prywatną praktykę lekarską.
Od 1928 mieszkał w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie prowadził prywatną praktykę lekarską.
Linia 46: Linia 46:
{{Ministrowie wyznań religijnych i oświecenia publicznego}}
{{Ministrowie wyznań religijnych i oświecenia publicznego}}


{{DEFAULTSORT:Dobrucki, Gustaw}}
{{SORTUJ:Dobrucki, Gustaw}}
[[Kategoria:Absolwenci Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego]]
[[Kategoria:Absolwenci Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Niepodległości]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Niepodległości]]
Linia 52: Linia 52:
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych]]
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie]]
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie]]
[[Kategoria:Politycy PSL "Wyzwolenie"]]
[[Kategoria:Politycy PSL „Wyzwolenie”]]
[[Kategoria:Polscy chirurdzy]]
[[Kategoria:Polscy chirurdzy]]
[[Kategoria:Polscy ginekolodzy]]
[[Kategoria:Polscy ginekolodzy]]

Wersja z 22:51, 7 lis 2015

Gustaw Dobrucki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 października 1885
Mizuń, powiat doliński, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 1943
Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy

Minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego
Okres

od 9 stycznia 1927
do 27 czerwca 1928

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

Kazimierz Bartel

Następca

Kazimierz Świtalski

Multimedia w Wikimedia Commons

Gustaw Karol Dobrucki (ur. 4 kwietnia 1873 we wsi Mizuń w powiecie dolińskim, zm. 12 czerwca 1943 w Warszawie) – polski chirurg, ginekolog, polityk, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, senator I kadencji w II RP.

Życiorys

Był synem inspektora leśnictwa Wiktora Dobruckiego i Matyldy Lettner. Naukę gimnazjalną odbył w Stanisławowie. W 1896 ukończył wydział lekarski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zakończeniu studiów powrócił do Stanisławowa i zając się praktyką lekarską. W Stanisławowie był także prezesem Związku Strzeleckiego.

W okresie I wojny światowej służył w wojsku jako lekarz w Karpatach, Tyrolu i we Włoszech. Był także lekarzem Polskiej Organizacji Wojskowej i kierownikiem starostwa w Stanisławowie. W czasie wojny polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej więziony przez Ukraińców.

Po wojnie ponownie osiadł w Stanisławowie gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem szpitala powszechnego. W latach 1922–1927 był senatorem. Wybrany został z listy PSL „Wyzwolenie”, jednak w trakcie kadencji znalazł się wśród założycieli Klubu Pracy. Od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928 był ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Józefa Piłsudskiego. Jako minister wprowadził m.in. obowiązek nauczania języka białoruskiego w gimnazjach na terenach zamieszkanych w większości przez Białorusinów.

Od 1928 mieszkał w Warszawie, gdzie prowadził prywatną praktykę lekarską.

Gustaw Dobrucki zmarł 12 czerwca 1943 i został pochowany na warszawskich Powązkach.

Jego małżonką była Janina Berezowska, z którą miał córkę i syna.

Odznaczenia

Bibliografia

Pierwszy rząd Józefa Piłsudskiego (1926–1928)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

Ministrowie wyznań religijnych i oświecenia publicznego

Godło Polski

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gustaw_Dobrucki&oldid=44023908”