Bolesław Miklaszewski
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 9 maja 1871 Ocieść, Królestwo Polskie | |
Data i miejsce śmierci | 1 września 1941 Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy | |
Minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego | ||
Okres | od 19 grudnia 1923 do 11 grudnia 1924 | |
Poprzednik | Stanisław Grabski | |
Następca | Jan Zawidzki (p.o.) | |
Odznaczenia | ||
![]() |

Bolesław Ostoja Miklaszewski (ur. 9 maja 1871 w Ocieści k. Radomia, zm. 1 września 1941 w Warszawie) – chemik, ekonomista. Polski działacz polityczny i społeczny. Minister w rządach II Rzeczypospolitej. Współtwórca i rektor Wyższej Szkoły Handlowej w Warszawie. Senator Rzeczypospolitej Polskiej IV i V kadencji.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1890 ukończył V Gimnazjum w Warszawie. W 1891 został skazany przez władze carskie na 8 miesięcy więzienia oraz na dwuletni zakaz pobytu na terenie Kongresówki za przynależność do II Proletariatu. W latach 1892–1897 studiował chemię na Politechnice Związkowej w Zurychu, i uzyskał doktorat na uniwersytecie w Zurychu. Od 1895 był studentem Wyższego Instytutu Handlowego w Antwerpii, w 1899 przeniósł się na Politechnikę Lwowską na której uzyskał doktorat i był asystentem na Wydziale Chemicznym. Przebywał krótko w Anglii i Stanach Zjednoczonych. Na emigracji kontynuował współpracę z ruchem socjalistycznym (od 1892 do 1906 członek Polskiej Partii Socjalistycznej). Po powrocie do Królestwa Polskiego został uwięziony, a następnie zesłany do Wołogdy. Pobyt na zesłaniu, w znacznej mierze wypełniły mu własne studia w zakresie nauk społeczno-ekonomicznych. Został uwolniony w konsekwencji amnestii w czasie rewolucji w 1905.
W 1907 związał się z Prywatnymi Kursami Handlowymi Męskimi Augusta Zielińskiego, jedną z prywatnych szkół polskich, których otwarcie było możliwe po rewolucji 1905. Wykładał tam chemię nieorganiczną, od 1909 brał udział w pracach Komisji Programowej Wyższych Kursów Handlowych im. Augusta Zielińskiego, zaś w 1912 został ich dyrektorem. W oparciu o doświadczenia zebrane podczas pobytu w Europie Zachodniej dążył do szybkiego przekształcenia Kursów w wyższą uczelnię ekonomiczną.
W czasie I wojny światowej po rozpoczęciu okupacji Warszawy przez Niemców i akcie 5 listopada (1916) kursy zostały przekształcone w Wyższą Szkołę Handlową, a Bolesław Miklaszewski został jej dyrektorem.
W 1918 roku był członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej[1]. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w listopadzie 1918, Bolesław Miklaszewski łącząc kierowanie WSH z obowiązkami urzędnika państwowego w Ministerstwie Oświecenia Publicznego (w tym – od 19 grudnia 1923 do 11 grudnia 1924 – był ministrem tegoż resortu w rządzie Władysława Grabskiego) przyczynił się do nadania WSH pełnych praw akademickich. W 1925, zgodnie z nową ustawą o szkołach wyższych mianowano profesorów i docentów uczelni oraz sformowano senat, który wybrał prof. Bolesława Miklaszewskiego pierwszym rektorem Wyższej Szkoły Handlowej (przekształconej w 1932 w Szkołę Główną Handlową).
Miklaszewski przystąpił do stworzenia nowoczesnej infrastruktury uczelni. Z jego inicjatywy zbudowano istniejący do dziś gmach SGH przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Rektor kierował jednocześnie Katedrą Chemii i Technologii. W dziedzinie chemii uzyskał liczące się osiągnięcia, m.in. w zakresie metod wytwarzania nawozów fosforowych. Przy osobistym wkładzie Miklaszewskiego uporządkowano kryteria przyznawania tytułu magistra i stopnia doktora nauk ekonomicznych. Funkcję rektora sprawował do 1937[2] W latach 1929–1940 był równolegle dyrektorem administracyjnym Szkoły. W 1937 Bolesław Miklaszewski złożył rezygnację z funkcji rektora. Motywem rezygnacji był stan zdrowia, a ponadto systematyczne ataki ze strony organizacji młodzieżowych obozu narodowego (Obóz Wielkiej Polski, ONR-Falanga) na wieloletniego rektora sprzeciwiającego się nasilającym się w latach 30. wystąpieniom antysemickim na terenie SGH wywoływanym przez te organizacje.
W latach 1935–1939 senator RP z nominacji Prezydenta RP.
Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 członek Komitetu Obywatelskiego przy Dowództwie Obrony Warszawy (Rady Obrony Stolicy). Po kapitulacji pozostał w okupowanej Warszawie. Uczestniczył w tajnym nauczaniu konspiracyjnej SGH, pod szyldem Miejskiej Szkoły Handlowej. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Józef Stemler, Dzieło samopomocy narodowej. Polska Macierz Szkolna 1905-1935, Warszawa 1935, s. 173.
- ↑ Z przerwą w latach 1928–1932.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Warszawy, Warszawa 1994.
- Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994.
|
- Absolwenci V Rządowego Gimnazjum Filologicznego w Warszawie
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Członkowie Polskiej Macierzy Szkolnej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Wykładowcy Politechniki Lwowskiej
- Polscy chemicy
- Polscy ekonomiści
- Ministrowie wyznań religijnych i oświecenia publicznego
- Politycy Polskiej Partii Socjalistycznej (1892–1906)
- Polscy zesłańcy do Wołogdy
- Rektorzy Szkoły Głównej Handlowej
- Senatorowie II Rzeczypospolitej (nominacja prezydenta)
- Senatorowie IV kadencji (1935–1938)
- Senatorowie V kadencji (1938–1939)
- Urodzeni w 1871
- Zmarli w 1941
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Wykładowcy Szkoły Głównej Handlowej