Wilhelm Kubsz: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 05:46, 15 cze 2016

Wilhelm Franciszek Kubsz (ur. 29 marca 1911 w Gliwicach, zm. 24 lipca 1978 w Jeleniej Górze) – kapelan Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodził z wieloletniej rodziny górnośląskiej. Ojciec pracował jako kolejarz, brał udział w powstaniach śląskich. W 1914 rodzina przeprowadziła się do Wodzisławia Śląskiego, gdzie ukończył szkołę podstawową. Następnie studiował w seminarium duchownym oo. oblatów w Lublińcu, po czym wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Oblatów Misjonarzy Maryi Niepokalanej w Markowicach.

Studiował filozofię w Krobi oraz teologię w Obrze, podczas studiów zdobył uprawnienia technika dentystycznego. W czerwcu 1936 przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako ekonom w Seminarium Duchownym w Obrze, był wikarym w Łuninie na Polesiu.

Po 17 września 1939 został wikariuszem przy dziekanie Poczobucie-Odlanickim, sprawował dozór nad parafią Puzicze koło Baranowicz. Po 1941 zagrożony aresztowaniem ze strony Niemców przystąpił do oddziału partyzantów radzieckich płk. Wasiliewa. Po utworzeniu w ZSRR 1 Dywizji Piechoty im. Generała Tadeusza Kościuszki został jej kapelanem, później płk dypl. Zygmunt Berling mianował go majorem. Otrzymał uprawnienia delegata apostolskiego na terytorium ZSRR. Po sformowaniu 1 Korpusu został jego dziekanem. Redagował katolicki dodatek do pisma "Żołnierz Wolności" pod nazwą "Bóg i Ojczyzna". Po przejściu frontu wschodniego pod koniec 1943, w Katyniu 30 stycznia 1944 podczas uroczystości żałobnych upamiętniających ofiary zbrodni katyńskiej, w których uczestniczyli żołnierze 1 Korpusu PSZ w ZSRR, w wygłoszonym kazaniu potwierdził sprawstwo Niemców pomordowania polskich oficerów, tym samym artykułując tzw. „kłamstwo katyńskie”^[1].

W 1944 został dziekanem Armii Polskiej w ZSRR. Brał udział w walkach na terytorium Polski, w styczniu 1945 zwolniono go jednak ze służby w wyniku konfliktu z generałem Rolą-Żymierskim.

Przed armią radziecką i polskim wojskiem ukrywał się w Górach Świętokrzyskich, gdzie ponownie wstąpił na ścieżki życia zakonnego, tym razem w klasztorze oo. oblatów w Świętym Krzyżu pod nazwiskiem pokrywkowym Franciszek Kopiec^[2]. Przebywał także w Poznaniu, a następnie był misjonarzem ludowym w Gdańsku. W latach 1957–1964 był proboszczem w Laskowicach (gmina Jeżewo) w województwie kujawsko-pomorskim. W 1964 został kapelanem, a następnie proboszczem kościoła garnizonowego św. Elżbiety we Wrocławiu. Od 1969 do 1972 pełnił funkcję proboszcza parafii garnizonowej św. Kazimierza Królewicza w Katowicach. Natomiast w latach 1972–1978 był proboszczem garnizonu i parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze.

Zmarł w Jeleniej Górze, gdzie został pochowany na cmentarzu komunalnym. 18 lutego 1993 Rada Miejska Jeleniej Góry nadała imię kapelana jednej z ulic okalających były jeleniogórski kościół garnizonowy. Odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Grunwaldu i Walecznych^[3], a także (pośmiertnie) Krzyżem Virtuti Militari IV klasy.

↑ Gustaw Butlow: W lesie katyńskim. Nad mogiłą ofiar zbrodni niemieckiej. W: Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka. Warszawa: Alfa, 1989, s. 224-225. ISBN 83-7001-296-5.
↑ Jan Wiesław Wysocki. Duszpasterstwo wojskowe w Armii Polskiej w ZSRR i w I Armii Wojska Polskiego. „Saeculum Christianum”. 2013 (20), s. 230. http://bazhum.muzhp.pl.+Muzeum Historii Polski.
↑ „Życie Warszawy”, nr 175 z 26 lipca 1978, s. 11 (nekrolog)

Zobacz też

Ulica Księdza Pułkownika Wilhelma Kubsza w Wodzisławiu Śląskim

Bibliografia

Ze Wschodu z kapelanem: rzecz o księdzu - kapelanie 1 Polskiej Dywizji Piechoty imienia Tadeusza Kościuszki Pułkowniku Wilhelmie Franciszku Kubszu, Nadarzyn 1998
Piotr Hojka, Wodzisław Śląski i ziemia wodzisławska w czasie II wojny światowej, Wodzisław Śląski 2011
Andrzej Topol, Wilhelm Kubsz, Katowice 1983

[1] Gustaw Butlow: W lesie katyńskim. Nad mogiłą ofiar zbrodni niemieckiej. W: Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka. Warszawa: Alfa, 1989, s. 224-225. ISBN 83-7001-296-5.

[2] Jan Wiesław Wysocki. Duszpasterstwo wojskowe w Armii Polskiej w ZSRR i w I Armii Wojska Polskiego. „Saeculum Christianum”. 2013 (20), s. 230. http://bazhum.muzhp.pl.+Muzeum Historii Polski.

[3] „Życie Warszawy”, nr 175 z 26 lipca 1978, s. 11 (nekrolog)

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 8: / Linia 8: @@
 Po 17 września 1939 został wikariuszem przy dziekanie Poczobucie-Odlanickim, sprawował dozór nad parafią Puzicze koło [[Baranowicze|Baranowicz]]. Po 1941 zagrożony aresztowaniem ze strony Niemców przystąpił do oddziału partyzantów radzieckich płk. Wasiliewa. Po utworzeniu w ZSRR [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 Dywizji Piechoty im. Generała Tadeusza Kościuszki]] został jej kapelanem, później płk dypl. [[Zygmunt Berling]] mianował go majorem. Otrzymał uprawnienia delegata apostolskiego na terytorium ZSRR. Po sformowaniu [[1 Korpus Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR|1 Korpusu]] został jego dziekanem. Redagował katolicki dodatek do pisma "[[Żołnierz Wolności]]" pod nazwą "Bóg i Ojczyzna". Po przejściu [[Front wschodni (II wojna światowa)|frontu wschodniego]] pod koniec 1943, w [[Katyń|Katyniu]] 30 stycznia 1944 podczas uroczystości żałobnych upamiętniających ofiary [[Zbrodnia katyńska|zbrodni katyńskiej]], w których uczestniczyli żołnierze 1 Korpusu PSZ w ZSRR, w wygłoszonym [[Kazanie|kazaniu]] potwierdził sprawstwo Niemców pomordowania polskich oficerów, tym samym artykułując tzw. [[Zbrodnia katyńska#Fałszowanie i zatajanie zbrodni – kłamstwo katyńskie|„kłamstwo katyńskie”]]<ref>{{Cytuj książkę | autor = [[Andrzej Leszek Szcześniak]] | tytuł = Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka | wydawca = Alfa | miejsce = Warszawa | data = 1989 | strony = 224-225 | isbn = 83-7001-296-5 | rozdział = W lesie katyńskim. Nad mogiłą ofiar zbrodni niemieckiej | nazwisko r = Gustaw Butlow}}</ref>.
-W 1944 został dziekanem [[Ordre de Bataille 1 Armii Polskiej w ZSRR|Armii Polskiej w ZSRR]]. Brał udział w walkach na terytorium Polski, w styczniu 1944 zwolniono go jednak ze służby w wyniku konfliktu z [[Michał Rola-Żymierski|generałem Rolą-Żymierskim]].
+W 1944 został dziekanem [[Ordre de Bataille 1 Armii Polskiej w ZSRR|Armii Polskiej w ZSRR]]. Brał udział w walkach na terytorium Polski, w styczniu 1945 zwolniono go jednak ze służby w wyniku konfliktu z [[Michał Rola-Żymierski|generałem Rolą-Żymierskim]].
 Przed armią radziecką i polskim wojskiem ukrywał się w [[Góry Świętokrzyskie|Górach Świętokrzyskich]], gdzie ponownie wstąpił na ścieżki życia zakonnego, tym razem w klasztorze oo. oblatów w [[Łysa Góra (Góry Świętokrzyskie)#Sanktuarium na Świętym Krzyżu|Świętym Krzyżu]] pod nazwiskiem pokrywkowym Franciszek Kopiec<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Wysocki | imię = Jan Wiesław | autor = Jan Wiesław Wysocki | tytuł = Duszpasterstwo wojskowe w Armii Polskiej w ZSRR i w I Armii Wojska Polskiego | czasopismo = Saeculum Christianum | wydawca = Muzeum Historii Polski | odpowiedzialność = http://bazhum.muzhp.pl | wydanie = 20 | wolumin = 2013 | strony = 230|url = http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Saeculum_Christianum_pismo_historyczne/Saeculum_Christianum_pismo_historyczne-r2013-t20/Saeculum_Christianum_pismo_historyczne-r2013-t20-s217-232/Saeculum_Christianum_pismo_historyczne-r2013-t20-s217-232.pdf}}</ref>. Przebywał także w [[Poznań|Poznaniu]], a następnie był misjonarzem ludowym w Gdańsku. W latach 1957–1964 był proboszczem w Laskowicach (gmina Jeżewo) w [[Województwo kujawsko-pomorskie|województwie kujawsko-pomorskim]]. W 1964 został kapelanem, a następnie proboszczem [[Bazylika św. Elżbiety Węgierskiej we Wrocławiu|kościoła garnizonowego św. Elżbiety]] we Wrocławiu. Od 1969 do 1972 pełnił funkcję proboszcza [[Parafia wojskowa św. Kazimierza Królewicza w Katowicach|parafii garnizonowej św. Kazimierza Królewicza]] w [[Katowice|Katowicach]]. Natomiast w latach 1972–1978 był proboszczem garnizonu i [[Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze|parafii Podwyższenia Krzyża Świętego]] w Jeleniej Górze.