Zofia Lindorfówna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
m ilustracja |
||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
|www = |
|www = |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:Zofia Lindorfówna - grób.jpg|mały|Grób Zofii Lindorfówny na Cmentarzu Powązkowskim]] |
|||
'''Zofia Lindorfówna''' (ur. [[12 lutego]] [[1905]] w [[Lublin]]ie, zm. [[3 stycznia]] [[1975]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska aktorka. |
'''Zofia Lindorfówna''' (ur. [[12 lutego]] [[1905]] w [[Lublin]]ie, zm. [[3 stycznia]] [[1975]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska aktorka. |
||
Wersja z 01:29, 29 gru 2019
 Zofia Lindorfówna | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Józef Węgrzyn, Aleksander Dziewiałtowski-Gintowt, Stefan Martyka |
Zofia Lindorfówna (ur. 12 lutego 1905 w Lublinie, zm. 3 stycznia 1975 w Warszawie) – polska aktorka.
Życiorys
Od roku 1913 mieszkała w Warszawie. Uczęszczała do Gimnazjum im. Marii Konopnickiej. W roku 1922 ukończyła Kursy Wokalno-Dramatyczne H.J. Hryniewieckiej i po popisie szkolnym została zaangażowana przez Ludwika Solskiego do Teatru Rozmaitości (późniejszy Narodowy), gdzie debiutowała rolą Janiny w "Sublokatorce" Adama Grzymały-Siedleckiego.
Wkrótce zagrała Biankę w "Poskromieniu złośnicy" Williama Szekspira, Infantkę w "Cydzie" Pierre Corneille’a, Zosię w "Dziadach" Adama Mickiewicza. W roli Księżniczki Eboli w "Don Carlosie" Friedricha Schillera wystąpiła u boku swego męża Józefa Węgrzyna, który grał Carlosa. W roku 1932 na scenie Teatru Narodowego zagrała Rachel w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego.
Wystąpiła w rolach filmowych: w "Panu Twardowskim" zagrała Barbarę Radziwiłłównę, w "Halce" Zofię, a w "Trędowatej" i w "Ordynacie Michorowskim" Ritę Szeliżankę.
W czasie okupacji niemieckiej pracowała jako kelnerka w "Cafe Bodo" i "U Aktorek". Po Powstaniu Warszawskim do września 1945 przebywała w Radomiu, Zakopanem, Nałęczowie, Podkowie Leśnej.
Po II wojnie światowej występowała w Teatrze Polskim w Warszawie kierowanym przez Arnolda Szyfmana. W roku 1957 przeszła do Teatru Narodowego. W roku 1968 wystąpiła w ostatniej roli scenicznej, Pani Dobrójskiej w „Ślubach Panieńskich” Aleksandra Fredry.
W maju 1973 otrzymała tytuł członka zasłużonego SPATiF-ZASP. 14 lipca 1973 odbył się jubileusz jej pięćdziesięciolecia jej pracy artystycznej.
Była zamężna trzykrotnie: z Józef Węgrzynem zawarła ślub w obrządku prawosławnym, po rozwodzie z nim powtórnie z prawnikiem Aleksandrem Dziewiałtowskim-Gintowtem, po raz trzeci z aktorem Stefanem Martyką, zastrzelonym 9 września 1951.
Została pochowana w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 53-IV-16)[1].
Przypisy
- ↑ Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne. Cmentarz Stare Powązki. Lindorf. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-08-24].
Bibliografia
- Witold Sadowy: Wspomnienie: Zofia Lindorfówna "Gazeta Wyborcza - Stołeczna" nr 23, 28 stycznia 2005
- Zofia Lindorf w bazie filmpolski.pl