Ludwik Solski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ludwik Solski
Ilustracja
Ludwik Solski jako Mickiewicz w sztuce "Legion"
Imię i nazwisko Ludwik Napoleon Sosnowski
Data i miejsce urodzenia 20 stycznia 1855
Gdów
Data i miejsce śmierci 19 grudnia 1954
Kraków
Zawód aktor, reżyser
Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej (1949–1960) Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Wawrzyn Akademicki Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Ludwik Solski
Irena i Ludwik Solscy przed Teatrem Słowackiego (1916)
Ludwik Solski w roli Wielkiego Fryderyka, 1925 r.
Ludwik Solski (po lewej) z Aleksandrem Zelwerowiczem w siedzibie Polskiego Radia
Ludwik Solski jako Stary Wiarus
Ludwik Solski (jako lichwiarz Łatka) i Stanisława Angel-Engelówna w sztuce "Dożywocie".
Ludwik Solski (jako lichwiarz Łatka) i Kazimiera Szyszko-Bohusz (jako Rózia) w sztuce "Dożywocie". Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, reżyseria Zygmunt Nowakowski.
Ludwik Solski (jako król Fryderyk II) i Wojciech Brydziński w sztuce "Wielki Fryderyk" Adolfa Nowaczyńskiego
Ludwik Solski jako Dyndalski i Jerzy Leszczyński w sztuce "Zemsta"
Ludwik Solski jako Lechowicz w sztuce "Dusze w niewoli"
Ludwik Solski jako profesor Słapiński w sztuce "U mety"
Ludwik Solski z aktorami z filmu Tajemnica lekarza
Pomnik Ludwika Solskiego przed teatrem w Tarnowie

Ludwik Solski, właśc. Ludwik Napoleon Sosnowski (ur. 20 stycznia 1855 w Gdowie, zm. 19 grudnia 1954 w Krakowie) – polski aktor, reżyser, dyrektor teatru. Mąż Ireny Solskiej.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Rodzina Sosnowskich pieczętowała się herbem Nałęcz. Ludwik Solski (Ludwik Napoleon Sosnowski) pochodził z długowiecznej rodziny. Ojciec Ludwika, Franciszek Sosnowski (1812–1902) był uczestnikiem powstania listopadowego. Dziadek, rotmistrz kawalerii za czasów powstania kościuszkowskiego, dożył 112 lat. Matka Ludwika, Stanisława Wojciechowska (1826–1863), pochodziła z rodu pieczętującego się herbem Lubicz, była prawnuczką barona Michała Mateusza Lewartowskiego (1747–1805). Ludwik Napoleon Sosnowski miał przyrodniego brata Kazimierza Ignacego, polonistę, pedagoga i krajoznawcę polskiego. Trzykrotnie żonaty. Druga żona, Irena Solska, była córką znanej polskiej malarki Bronisławy Poświkowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Debiutował w Krakowie w 1876, następne lata spędził w teatrzykach wędrownych. Do Krakowa powrócił w 1883 i pozostał do 1900. Przez kolejne 4 lata występował w Teatrze Wielkim we Lwowie. W latach 1905–1913 był dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie (który od 1909 nosi imię Juliusza Słowackiego). Od 1918 do 1939 roku pracował (w tym reżyserował) w różnych teatrach Polski. Od 1944 ponownie przebywał w Krakowie.

Ludwik Solski był jednym z pionierów w realizacji repertuaru rosyjskiego na polskich scenach: Tołstoja, Czechowa, Gorkiego oraz adaptacji z Dostojewskiego[1].

Publiczność zapamiętała go szczególnie jako Starego Wiarusa w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego.

Honorowy dyrektor Teatru Miejskiego w Łodzi. Tytuł ten został mu nadany przez władze Łodzi w styczniu 1937 roku[2].

W trakcie bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 zniszczeniu uległo całe mieszkanie Solskiego w kamienicy przy Alejach Jerozolimskich 31; w mieszkaniu znajdowały się liczne dzieła sztuki, w tym obrazy Józefa Mehoffera, Juliana Fałata i Piotra Stachiewicza oraz 12 obrazów Stanisława Wyspiańskiego[3][4].

W marcu 1954 został uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Na scenie występował do końca – ostatni raz 5 czerwca 1954 jako Dyndalski w Zemście Aleksandra Fredry. Został pochowany na Skałce. Pośmiertnie, w 1955 i 1956 opublikowano dwa tomy jego Wspomnień[5].

Jego imię otrzymały Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie (do września 2017) oraz Tarnowski Teatr.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Solski wystąpił też w czterech filmach.

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ S.W. Balicki, W. Borysow, W. Frołow, Na scenach polskich i radzieckich, Warszawa 1977
  2. ↑ "Łódź w Ilustracji", 31 I 1937, nr 4, s. 3 (w gronie aktorów Teatru Miejskiego w Łodzi i przedstawicieli władz miasta, z okazji nadania mu tytułu honorowego dyrektora Teatru Miejskiego w Łodzi).
  3. ↑ Kurjer Poranny, nr 271, 5 października 1939, s. 2; Internetowa Baza Filmu Polskiego, http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/21894
  4. ↑ Artyści, ofiary wojny. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 265, s. 2, 5 października 1939. 
  5. ↑ Ludwik Solski: Wspomnienia 1893-1954 (pol.). Teatralny.pl. [dostęp 2015-03-22].
  6. ↑ 28 grudnia 1945 „w uznaniu wybitnej i długoletniej działalności na polu sztuki scenicznej” M.P. z 1946 r. Nr 28, poz. 46
  7. ↑ 18 kwietnia 1951 „w związku z jubileuszem 75-lecia pracy artystycznej, za wybitne zasługi położone dla sceny polskiej” M.P. z 1951 r. Nr 38, poz. 457
  8. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
  9. ↑ 13 listopada 1953 „w związku z 40-leciem pracy Państwowego Teatru Polskiego w Warszawie” M.P. z 1953 r. Nr 106, poz. 1422
  10. ↑ 21 grudnia 1954 M.P. z 1955 r. Nr 10, poz. 110
  11. ↑ Rocznik Polskiej Akademii Literatury, Warszawa 1937, s. 256.
  12. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 203.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Solski&oldid=53689067”