Karol Małcużyński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m ilustracja |
kategoria |
||
| Linia 54: | Linia 54: | ||
[[Kategoria:Urodzeni w 1922]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1922]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1984]] |
[[Kategoria:Zmarli w 1984]] |
||
[[Kategoria:Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie]] |
|||
Wersja z 21:12, 4 sty 2020
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1922(dts) |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 czerwca 1984(dts) |
| Poseł VIII kadencji Sejmu PRL | |
| Okres |
od 23 marca 1980 |
| Przynależność polityczna |
poseł bezpartyjny |
| Odznaczenia | |
  
| |
Karol Małcużyński (ur. 20 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 13 czerwca 1984 tamże) – polski dziennikarz i publicysta, bezpartyjny poseł na Sejm PRL PRL VII i VIII kadencji.
Życiorys
Posiadał wykształcenie wyższe niepełne. Był m.in. korespondentem polskim na procesach norymberskich. Od 1946 do 1948 był korespondentem „Robotnika” w Paryżu. Od 1949 publikował w „Trybunie Ludu”. W latach 50. XX wieku redagował teksty dla Polskiej Kroniki Filmowej, od 1956 do 1960 był też radcą prasowym polskiej ambasady w Londynie. W latach 70. prowadził popularny telewizyjny program publicystyczny Monitor. Od 1971 był również prezesem ZAiKS. W 1974 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Od 1976 do końca życia pełnił mandat poselski w Sejmie VII i VIII kadencji. W 1982 wstrzymał się od głosu przy głosowaniu w Sejmie nad ustawą o szczególnej regulacji prawnej w okresie stanu wojennego. Później miał słynne wystąpienie krytykujące chwalenie stanu wojennego przez innych posłów.
W 1949 wraz z Bronisławem Wiernikiem napisał książkę Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, w której udowadniał, że kardynał József Mindszenty był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy[1]. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.
Był pierwowzorem Krzysztofa Glebowicza, bohatera powieści Ludzie w akwarium Stefana Kisielewskiego.
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 171-5-24)[2].
Życie prywatne
Syn dyrektora warszawskiej giełdy, brat pianisty Witolda Małcużyńskiego. Ojciec Karola Małcużyńskiego, również dziennikarza.
Odznaczenia
Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964)[4] i Złotym Krzyżem Zasługi.
Przypisy
- ↑ Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, Książka i Wiedza 1949
- ↑ Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne. cmentarze.um.warszawa.pl. [dostęp 2019-12-18].
- ↑ Zmarł Karol Małcużyński, „Kurier Polski”, nr 117 z 14 czerwca 1984, s. 2
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
Bibliografia
- Działacze Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Pierwowzory postaci literackich
- Polscy dziennikarze telewizyjni
- Polscy pisarze współcześni
- Polscy publicyści
- Posłowie z okręgu Biała Podlaska (PRL)
- Posłowie z okręgu Wałbrzych (PRL)
- Urodzeni w 1922
- Zmarli w 1984
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie