Katastrofa kolejowa pod Pomereczem: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
+
dr
Linia 19: Linia 19:
|wikinews =
|wikinews =
}}
}}
[[Plik:Narcyz Witczak-Witaczyński - 7 Pułk Ułanów Lubelskich (107-738-67).jpg|thumb|240px|Pociąg pancerny [[Danuta (pociąg pancerny)|„Danuta”]]]]
[[Plik:Narcyz Witczak-Witaczyński – 7 Pułk Ułanów Lubelskich (107-738-67).JPG|thumb|240px|Pociąg pancerny [[Danuta (pociąg pancerny)|„Danuta”]]]]
'''Katastrofa kolejowa pod Pomereczem''' – [[Wypadek kolejowy|ciężki wypadek kolejowy]] pod wsią [[Pomerecz]] (obecnie na [[Litwa|Litwie]]), w ówczesnym [[Województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]], z udziałem dwóch [[Polskie pociągi pancerne|pociągów pancernych]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]].
'''Katastrofa kolejowa pod Pomereczem''' – [[Wypadek kolejowy|ciężki wypadek kolejowy]] pod wsią [[Pomerecz]] (obecnie na [[Litwa|Litwie]]), w ówczesnym [[Województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwie wileńskim]] [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]], z udziałem dwóch [[Polskie pociągi pancerne|pociągów pancernych]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]].


Linia 25: Linia 25:
We wtorek 9 września 1924 roku o godz. 1:00 pociągi pancerne [[Danuta (pociąg pancerny)|Nr 5 „Danuta”]] i [[Generał Sosnkowski (pociąg pancerny)|Nr 12 „Generał Sosnkowski”]] wyjechały z [[Wilno|Wilna]], a o godz. 3:55 ze stacji kolejowej [[Olkieniki]]. Oba pociągi poruszały się jako jeden [[Skład pociągu|skład]] z dwoma [[Pojazd trakcyjny|pojazdami trakcyjnymi]] – prowadził pociąg „Danuta”.
We wtorek 9 września 1924 roku o godz. 1:00 pociągi pancerne [[Danuta (pociąg pancerny)|Nr 5 „Danuta”]] i [[Generał Sosnkowski (pociąg pancerny)|Nr 12 „Generał Sosnkowski”]] wyjechały z [[Wilno|Wilna]], a o godz. 3:55 ze stacji kolejowej [[Olkieniki]]. Oba pociągi poruszały się jako jeden [[Skład pociągu|skład]] z dwoma [[Pojazd trakcyjny|pojazdami trakcyjnymi]] – prowadził pociąg „Danuta”.


O godz. 4:07 na 351 kilometrze [[Linia kolejowa|linii kolejowej]] Warszawa — Wilno przed mostem na [[Mereczanka|Mereczance]] doszło do [[wykolejenie|wykolejenia]] obu pociągów. Już pierwszego dnia przyjęto, że bezpośrednią przyczyną katastrofy była „karygodna nieostrożność” i „nieoględna jazda” [[Maszynista (kolej)|maszynisty]] pociągu pancernego, który „w zbyt szybkim biegu minął znaki ostrzegawcze i nie zważając na zamknięty [[Semafor (kolejnictwo)|semafor]], wjechał na ślepy [[Tor kolejowy|tor]], powodując wykolejenie i częściowe rozbicie się pociągu”.
O godz. 4:07 na 351 kilometrze [[Linia kolejowa|linii kolejowej]] Warszawa — Wilno, przed mostem na [[Mereczanka|Mereczance]] doszło do [[wykolejenie|wykolejenia]] obu pociągów. Już pierwszego dnia przyjęto, że bezpośrednią przyczyną katastrofy była „karygodna nieostrożność” i „nieoględna jazda” [[Maszynista (kolej)|maszynisty]] pociągu pancernego, który „w zbyt szybkim biegu minął znaki ostrzegawcze i nie zważając na zamknięty [[Semafor (kolejnictwo)|semafor]], wjechał na ślepy [[Tor kolejowy|tor]], powodując wykolejenie i częściowe rozbicie się pociągu”.


W katastrofie zginął jeden oficer i jeden żołnierz. Trzech oficerów i jeden żołnierz zostali ciężko ranni, a kolejnych trzech oficerów i siedemnastu żołnierzy – lekko rannych. Uszkodzone zostały dwa parowozy oraz zniszczone dwa wagony osobowe i sześć wagonów towarowych. Na miejsce wypadku udali się: delegat rządu [[Walery Roman]], inspektor armii generał dywizji [[Edward Śmigły-Rydz]], prezes dyrekcji wileńskiej PKP Staszewski, komendant Policji Państwowej Okręgu XVI Wileńskiego [[Bronisław Praszałowicz]], starosta [[Powiat wileńsko-trocki|powiatu wileńsko-trockiego]] Grabowski oraz prokurator wojskowy i cywilny sędzia śledczy<ref>''Katastrofa Danuty'', „Polska Zbrojna” Nr 248 z 10 września 1924 roku, s. 6. ''Katastrofa Danuty'', „Żołnierz Polski” Nr 38 z 21 września 1924 roku, s. 17. ''Straszna katastrofa kolejowa pod Wilnem'', „Gazeta Bydgoska” Nr 211 z 11 września 1924 roku, s. 1. ''Dwa pociągi pancerne zamieniły się w stos gruzów'', „Ilustrowany Kurier Codzienny”, Nr 248 z 11 września 1924 roku, s. 10. ''Katastrofa kolejowa pod Wilnem'', „[[Dziennik Poznański]]” Nr 210 z 11 września 1924 roku, s. 1.</ref>.
W katastrofie zginął jeden oficer i jeden żołnierz. Trzech oficerów i jeden żołnierz zostali ciężko ranni, a kolejnych trzech oficerów i siedemnastu żołnierzy – lekko rannych. Uszkodzone zostały dwa [[Lokomotywa parowa|parowozy]] oraz zniszczone dwa wagony osobowe i sześć wagonów towarowych. Na miejsce wypadku udali się: delegat rządu [[Walery Roman]], inspektor armii generał dywizji [[Edward Śmigły-Rydz]], prezes dyrekcji wileńskiej PKP Staszewski, komendant Policji Państwowej Okręgu XVI Wileńskiego [[Bronisław Praszałowicz]], starosta [[Powiat wileńsko-trocki|powiatu wileńsko-trockiego]] Grabowski oraz prokurator wojskowy i cywilny sędzia śledczy<ref>''Katastrofa Danuty'', „Polska Zbrojna” Nr 248 z 10 września 1924 roku, s. 6. ''Katastrofa Danuty'', „Żołnierz Polski” Nr 38 z 21 września 1924 roku, s. 17. ''Straszna katastrofa kolejowa pod Wilnem'', „Gazeta Bydgoska” Nr 211 z 11 września 1924 roku, s. 1. ''Dwa pociągi pancerne zamieniły się w stos gruzów'', „Ilustrowany Kurier Codzienny”, Nr 248 z 11 września 1924 roku, s. 10. ''Katastrofa kolejowa pod Wilnem'', „[[Dziennik Poznański]]” Nr 210 z 11 września 1924 roku, s. 1.</ref>.


Oficjalne czynniki państwowe wykluczyły by katastrofa spowodowana była działaniem przestępczym. „[[Polska Zbrojna]]”, organ prasowy Wojska Polskiego informował o katastrofie wyłącznie jednego pociągu pancernego – „Danuty”, natomiast z ustaleń dziennikarzy wileńskiego [[Słowo (dziennik wileński)|„Słowa”]] wynikało, że w katastrofie uczestniczył również pociąg „Generał Sosnkowski”. Dziennikarze „Słowa” informowali, że „idące w kierunku Warszawy składy dwóch [[Pociąg pancerny|pancerek]], z szybkością 60&nbsp;km/h najechały, prawdopodobnie wskutek złej sygnalizacji, na ślepy tor koło mostu na Mereczance. Katastrofa była tym straszniejsza, że pancerki prowadzone były przez dwie [[Lokomotywa|lokomotywy]], jedną z przodu, drugą z tyłu. Maszynista czołowego [[Lokomotywa parowa|parowozu]] w chwili, gdy ujrzał, że znajduje się na ślepym torze dał kontrparę, lecz lokomotywa z tyłu pracowała normalnie i wskutek tego zderzenie wewnętrzne było jeszcze bardziej spotęgowane. Środkowe wagony składu pociągu spiętrzyły się jeden na drugim. Wskutek zderzenia [[amunicja]], znajdująca się w wagonach, wybuchła i to jeszcze bardziej zwiększyło rozmiary katastrofy”. Ponadto gazeta informowała, że we wtorek o godz. 13:20 na stację Wilno przyjechał pierwszy pociąg sanitarny, w którym znajdowało się 14 rannych żołnierzy. Część lekko rannych, po opatrzeniu, pozostała na miejscu katastrofy<ref>''Katastrofa kolejowa'', „Słowo” nr 205 z 10 września 1924 roku, s. 1.</ref>.
Oficjalne czynniki państwowe wykluczyły, by katastrofa spowodowana była działaniem przestępczym. „[[Polska Zbrojna]]”, organ prasowy Wojska Polskiego informował o katastrofie wyłącznie jednego pociągu pancernego – „Danuty”, natomiast z ustaleń dziennikarzy wileńskiego [[Słowo (dziennik wileński)|„Słowa”]] wynikało, że w katastrofie uczestniczył również pociąg „Generał Sosnkowski”. Dziennikarze „Słowa” informowali, że „idące w kierunku Warszawy składy dwóch [[Pociąg pancerny|pancerek]], z szybkością 60&nbsp;km/h najechały, prawdopodobnie wskutek złej sygnalizacji, na ślepy tor koło mostu na Mereczance. Katastrofa była tym straszniejsza, że pancerki prowadzone były przez dwie [[Lokomotywa|lokomotywy]], jedną z przodu, drugą z tyłu. Maszynista czołowego parowozu w chwili, gdy ujrzał, że znajduje się na ślepym torze dał kontrparę, lecz lokomotywa z tyłu pracowała normalnie i wskutek tego zderzenie wewnętrzne było jeszcze bardziej spotęgowane. Środkowe wagony składu pociągu spiętrzyły się jeden na drugim. Wskutek zderzenia [[amunicja]], znajdująca się w wagonach, wybuchła i to jeszcze bardziej zwiększyło rozmiary katastrofy”. Ponadto gazeta informowała, że we wtorek o godz. 13:20 na stację Wilno przyjechał pierwszy pociąg sanitarny, w którym znajdowało się 14 rannych żołnierzy. Część lekko rannych, po opatrzeniu, pozostała na miejscu katastrofy<ref>''Katastrofa kolejowa'', „Słowo” nr 205 z 10 września 1924 roku, s. 1.</ref>.


Udział drugiego pociągu pancernego potwierdził „Dziennik Białostocki”, a ponadto precyzował, że to pociąg „Danuta” uderzył w zaporę ustawioną na końcu ślepego toru. Nie doszło do eksplozji materiałów wybuchowych i amunicji, ale znaczne jej ilości miały utrudniać akcję ratunkową. Na miejsce katastrofy o godz. 8:00 wyjechały z Wilna dwa pociągi ratunkowe z lekarzami wojskowymi. Dziennik informował swoich czytelników także o tym, że oba pociągi wracały z [[Kresy Wschodnie|Kresów Wschodnich]] po zakończeniu „akcji oczyszczania tych okolic od band dywersyjnych sowieckich i litewskich”<ref>''Straszna katastrofa dwóch pociągów pancernych'', „Dziennik Białostocki” Nr 250 z 10 września 1924 roku, s. 1. ''Katastrofa pociągów pancernych nastąpiła z powodu niedostrzeżenia sygnału. Z 25 rannych zmarł w Wilnie por. Stefański'', „Dziennik Białostocki” Nr 251 z 11 września 1924 roku, s. 1.</ref>. Oba pociągi wchodziły w skład [[Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych|Dywizjonu Ćwiczebnego Pociągów Pancernych]], stacjonującego w garnizonie Jabłonna.
Udział drugiego pociągu pancernego potwierdził „Dziennik Białostocki”, a ponadto precyzował, że to pociąg „Danuta” uderzył w zaporę ustawioną na końcu ślepego toru. Nie doszło do eksplozji materiałów wybuchowych i amunicji, ale znaczne jej ilości miały utrudniać akcję ratunkową. Na miejsce katastrofy o godz. 8:00 wyjechały z Wilna dwa pociągi ratunkowe z lekarzami wojskowymi. Dziennik informował swoich czytelników także o tym, że oba pociągi wracały z [[Kresy Wschodnie|Kresów Wschodnich]] po zakończeniu „akcji oczyszczania tych okolic od band dywersyjnych sowieckich i litewskich”<ref>''Straszna katastrofa dwóch pociągów pancernych'', „Dziennik Białostocki” Nr 250 z 10 września 1924 roku, s. 1. ''Katastrofa pociągów pancernych nastąpiła z powodu niedostrzeżenia sygnału. Z 25 rannych zmarł w Wilnie por. Stefański'', „Dziennik Białostocki” Nr 251 z 11 września 1924 roku, s. 1.</ref>. Oba pociągi wchodziły w skład [[Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych|Dywizjonu Ćwiczebnego Pociągów Pancernych]], stacjonującego w garnizonie Jabłonna.
Linia 39: Linia 39:
== Ofiary ==
== Ofiary ==
Zginęli:
Zginęli:
* porucznik Aleksander Stanisław Mieszczankowski urodzony 21 października 1898 roku w Skierniewicach, wnuk powstańca styczniowego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, absolwent Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, po ukończeniu której został przydzielony do [[8 Dywizjon Artylerii Konnej|8 Dywizjonu Artylerii Konnej]] w Białymstoku na stanowisko komendanta Oddziału Rekrutów<ref>''Ś.p. por. Aleksander Mieszczankowski'', „Polska Zbrojna” Nr 257 z 19 września 1924 roku, s. 5. ''Katastrofa Danuty'', „[[Żołnierz Polski]]” Nr 39 z 28 września 1924 roku, s. 17. „Dziennik Białostocki” Nr 251 z 11 września 1924 roku, s. 4 tu jako por. Aleksander Mieszczanowski.</ref>; 9 maja 1924 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1924 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=808, 830}}, a 3 lipca 1924 roku otrzymał przeniesienie do [[12 Dywizjon Artylerii Konnej|12 Dywizjonu Artylerii Konnej]] w Ostrołęce<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 62 z 3 lipca 1924 roku, s. 367.</ref>,
* porucznik Aleksander Stanisław Mieszczankowski urodzony 21 października 1898 roku w [[Skierniewice|Skierniewicach]], wnuk [[Powstanie styczniowe|powstańca styczniowego]], uczestnik [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]], absolwent Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, po ukończeniu której został przydzielony do [[8 Dywizjon Artylerii Konnej|8 Dywizjonu Artylerii Konnej]] w Białymstoku na stanowisko komendanta Oddziału Rekrutów<ref>''Ś.p. por. Aleksander Mieszczankowski'', „Polska Zbrojna” Nr 257 z 19 września 1924 roku, s. 5. ''Katastrofa Danuty'', „[[Żołnierz Polski]]” Nr 39 z 28 września 1924 roku, s. 17. „Dziennik Białostocki” Nr 251 z 11 września 1924 roku, s. 4 tu jako por. Aleksander Mieszczanowski.</ref>; 9 maja 1924 roku został awansowany na porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1924 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=808, 830}}, a 3 lipca 1924 roku otrzymał przeniesienie do [[12 Dywizjon Artylerii Konnej|12 Dywizjonu Artylerii Konnej]] w Ostrołęce<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 62 z 3 lipca 1924 roku, s. 367.</ref>,
* plutonowy Morajda (Morejda<ref>''Ofiary katastrofy pociągów pancernych'', „[[Ilustrowany Kurier Codzienny]]”, Nr 250 z 13 września 1924 roku, s. 12.</ref>).
* plutonowy Morajda (Morejda<ref>''Ofiary katastrofy pociągów pancernych'', „[[Ilustrowany Kurier Codzienny]]”, Nr 250 z 13 września 1924 roku, s. 12.</ref>).
Zmarli w następstwie obrażeń ciała doznanych w katastrofie:
Zmarli w następstwie obrażeń ciała doznanych w katastrofie:

Wersja z 23:44, 23 maj 2020

Katastrofa kolejowa pod Pomereczem
Państwo

 Polska

Miejsce

Pomerecz (województwo wileńskie

Rodzaj zdarzenia

wykolejenie

Data

9 września 1924

Godzina

4:07

Ofiary śmiertelne

4 osoby

Ranni

22 osoby

Położenie na mapie Polski w latach 1924–1939
Mapa konturowa Polski w latach 1924–1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
Ziemia54°18′37,0″N 24°42′14,2″E/54,310278 24,703944
Pociąg pancerny „Danuta”

Katastrofa kolejowa pod Pomereczem – ciężki wypadek kolejowy pod wsią Pomerecz (obecnie na Litwie), w ówczesnym województwie wileńskim II Rzeczypospolitej, z udziałem dwóch pociągów pancernych Wojska Polskiego.

Okoliczności i przyczyny katastrofy

We wtorek 9 września 1924 roku o godz. 1:00 pociągi pancerne Nr 5 „Danuta” i Nr 12 „Generał Sosnkowski” wyjechały z Wilna, a o godz. 3:55 ze stacji kolejowej Olkieniki. Oba pociągi poruszały się jako jeden skład z dwoma pojazdami trakcyjnymi – prowadził pociąg „Danuta”.

O godz. 4:07 na 351 kilometrze linii kolejowej Warszawa — Wilno, przed mostem na Mereczance doszło do wykolejenia obu pociągów. Już pierwszego dnia przyjęto, że bezpośrednią przyczyną katastrofy była „karygodna nieostrożność” i „nieoględna jazda” maszynisty pociągu pancernego, który „w zbyt szybkim biegu minął znaki ostrzegawcze i nie zważając na zamknięty semafor, wjechał na ślepy tor, powodując wykolejenie i częściowe rozbicie się pociągu”.

W katastrofie zginął jeden oficer i jeden żołnierz. Trzech oficerów i jeden żołnierz zostali ciężko ranni, a kolejnych trzech oficerów i siedemnastu żołnierzy – lekko rannych. Uszkodzone zostały dwa parowozy oraz zniszczone dwa wagony osobowe i sześć wagonów towarowych. Na miejsce wypadku udali się: delegat rządu Walery Roman, inspektor armii generał dywizji Edward Śmigły-Rydz, prezes dyrekcji wileńskiej PKP Staszewski, komendant Policji Państwowej Okręgu XVI Wileńskiego Bronisław Praszałowicz, starosta powiatu wileńsko-trockiego Grabowski oraz prokurator wojskowy i cywilny sędzia śledczy[1].

Oficjalne czynniki państwowe wykluczyły, by katastrofa spowodowana była działaniem przestępczym. „Polska Zbrojna”, organ prasowy Wojska Polskiego informował o katastrofie wyłącznie jednego pociągu pancernego – „Danuty”, natomiast z ustaleń dziennikarzy wileńskiego „Słowa” wynikało, że w katastrofie uczestniczył również pociąg „Generał Sosnkowski”. Dziennikarze „Słowa” informowali, że „idące w kierunku Warszawy składy dwóch pancerek, z szybkością 60 km/h najechały, prawdopodobnie wskutek złej sygnalizacji, na ślepy tor koło mostu na Mereczance. Katastrofa była tym straszniejsza, że pancerki prowadzone były przez dwie lokomotywy, jedną z przodu, drugą z tyłu. Maszynista czołowego parowozu w chwili, gdy ujrzał, że znajduje się na ślepym torze dał kontrparę, lecz lokomotywa z tyłu pracowała normalnie i wskutek tego zderzenie wewnętrzne było jeszcze bardziej spotęgowane. Środkowe wagony składu pociągu spiętrzyły się jeden na drugim. Wskutek zderzenia amunicja, znajdująca się w wagonach, wybuchła i to jeszcze bardziej zwiększyło rozmiary katastrofy”. Ponadto gazeta informowała, że we wtorek o godz. 13:20 na stację Wilno przyjechał pierwszy pociąg sanitarny, w którym znajdowało się 14 rannych żołnierzy. Część lekko rannych, po opatrzeniu, pozostała na miejscu katastrofy[2].

Udział drugiego pociągu pancernego potwierdził „Dziennik Białostocki”, a ponadto precyzował, że to pociąg „Danuta” uderzył w zaporę ustawioną na końcu ślepego toru. Nie doszło do eksplozji materiałów wybuchowych i amunicji, ale znaczne jej ilości miały utrudniać akcję ratunkową. Na miejsce katastrofy o godz. 8:00 wyjechały z Wilna dwa pociągi ratunkowe z lekarzami wojskowymi. Dziennik informował swoich czytelników także o tym, że oba pociągi wracały z Kresów Wschodnich po zakończeniu „akcji oczyszczania tych okolic od band dywersyjnych sowieckich i litewskich”[3]. Oba pociągi wchodziły w skład Dywizjonu Ćwiczebnego Pociągów Pancernych, stacjonującego w garnizonie Jabłonna.

13 września 1924 roku Inspektorat Armii Nr 2 w Wilnie na łamach prasy dementował krążące pogłoski jakoby maszynista Jaworski oraz pomocnik maszynisty Matuszewski byli pijani oraz informował, że obaj żołnierze przed wstąpieniem do służby wojskowej pracowali w tym samym charakterze na kolei[4].

W dniach 27 i 28 lutego 1925 roku przed Wojskowym Sądem Okręgowym Nr 3 w Wilnie odbyła się rozprawa przeciwko starszemu pionierowi-maszyniście Feliksowi Jaworskiemu, maszyniście Matuszewskiemu i maszyniście Porczykowi oraz nadkonduktorowi Kaczyńskiemu. 1 marca 1925 roku sąd uniewinnił wszystkich oskarżonych od odpowiedzialności za spowodowanie katastrofy. Odwołanie od wyroku wniósł prokurator. W czerwcu 1925 roku Najwyższy Sąd Wojskowy w Warszawie „pozostawił skargę prokuratora bez skutku i wyrok sądu pierwszej instancji zatwierdził[5]. W czasie przewodu sądowego ustalono, że oskarżeni pełnili służbę bez zarzutu, w bardzo ciężkich warunkach, gdyż nie znali szlaku, nie mieli zegarków i jechali w nocy, w całkowitej ciemności i mgle. Ponadto sygnał wjazdowy ustawiony w pozycji „stój” nie był oświetlony. Właściwą przyczyną katastrofy było tzw. „żeberko”, czyli ślepy tor, na który kierowano pociągi, gdy sygnał wjazdowy był ustawiony w pozycji „stój”. To „żeberko” było zbyt krótkie i ułożone spadziście tak, że stało się istną pułapką dla pociągu pancernego[6].

Ofiary

Zginęli:

Zmarli w następstwie obrażeń ciała doznanych w katastrofie:

  • porucznik Eugeniusz Konstanty Sas-Jaworski (ur. 1901), porucznik ze starszeństwem z 1 sierpnia 1921 roku w korpusie oficerów artylerii, w 1923 roku służył w 8 Dywizjonie Artylerii Konnej w Białymstoku[8]; zmarł 19 września 1924 w Wilnie[11],
  • porucznik Stefan II Stefański z 30 Pułku Strzelców Kaniowskich zmarł 9 września 1924 roku w szpitalu kolejowym w Wilnie, został pochowany w poniedziałek 15 września 1924 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[12].

Ciężko ranni:

  • szeregowiec Sidorowicz,
  • szeregowiec Lapodnik.

Lekko ranni:

  • porucznik Danilewski (?)

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Katastrofa Danuty, „Polska Zbrojna” Nr 248 z 10 września 1924 roku, s. 6. Katastrofa Danuty, „Żołnierz Polski” Nr 38 z 21 września 1924 roku, s. 17. Straszna katastrofa kolejowa pod Wilnem, „Gazeta Bydgoska” Nr 211 z 11 września 1924 roku, s. 1. Dwa pociągi pancerne zamieniły się w stos gruzów, „Ilustrowany Kurier Codzienny”, Nr 248 z 11 września 1924 roku, s. 10. Katastrofa kolejowa pod Wilnem, „Dziennik Poznański” Nr 210 z 11 września 1924 roku, s. 1.
  2. ↑ Katastrofa kolejowa, „Słowo” nr 205 z 10 września 1924 roku, s. 1.
  3. ↑ Straszna katastrofa dwóch pociągów pancernych, „Dziennik Białostocki” Nr 250 z 10 września 1924 roku, s. 1. Katastrofa pociągów pancernych nastąpiła z powodu niedostrzeżenia sygnału. Z 25 rannych zmarł w Wilnie por. Stefański, „Dziennik Białostocki” Nr 251 z 11 września 1924 roku, s. 1.
  4. ↑ Echa katastrofy „Danuty”, „Polska Zbrojna” Nr 251 z 13 września 1924 roku, s. 4, 5. „Gazeta Bydgoska” Nr 214 z 14 września 1924 roku, s. 2.
  5. ↑ Echa katastrofy pociągu pancernego „Danuty”, „Polska Zbrojna” Nr 173 z 25 czerwca 1925 roku, s. 5.
  6. ↑ ”Maszynista” Organ Zawodowego Związku Maszynistów Kolejowych Nr 5 z maja 1925 roku, s. 10-11.
  7. ↑ Ś.p. por. Aleksander Mieszczankowski, „Polska Zbrojna” Nr 257 z 19 września 1924 roku, s. 5. Katastrofa Danuty, „Żołnierz Polski” Nr 39 z 28 września 1924 roku, s. 17. „Dziennik Białostocki” Nr 251 z 11 września 1924 roku, s. 4 tu jako por. Aleksander Mieszczanowski.
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 808, 830.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 62 z 3 lipca 1924 roku, s. 367.
  10. ↑ Ofiary katastrofy pociągów pancernych, „Ilustrowany Kurier Codzienny”, Nr 250 z 13 września 1924 roku, s. 12.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 651.
  12. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 252 z 14 września 1924 roku, s. 5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 118 z 5 listopada 1924 roku, s. 660.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katastrofa_kolejowa_pod_Pomereczem&oldid=59880714”