Stanisław Bukowiecki

Stanisław Bukowiecki

Stanisław Bukowiecki (ur. 27 kwietnia 1867 r., zm. 9 lutego 1944 r. w Warszawie) – adwokat, ekonomista, publicysta, działacz polityczny i społeczny, współzałożyciel Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, minister sprawiedliwości w latach 1917-1919, prezes Prokuratorii Generalnej RP w latach 1919 -1939, współzałożyciel Związku "Wolność i Lud" (późniejszego Związku Syndykalistów Polskich) w okresie okupacji niemieckiej

Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie na Uniwersytecie w Heidelbergu, uzyskując tytuł doktora praw. W 1887 r. był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Powrócił do Warszawy, gdzie odbył aplikację sądową i adwokacką. Wkrótce z powodu choroby oczu stracił wzrok. Pomimo tego dostał pracę syndyka zakładów przemysłowych w Starachowicach. W 1916 r. został dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, a – po powołaniu w 1917 r. Rady Regencyjnej – ministrem sprawiedliwości w rządzie Jana Kucharzewskiego (w okresie od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego 1918 r.). Był to wyraz uznania dla jego zdolności i zaangażowania w sprawę odzyskania niepodległości Polski. Reprezentował pogląd, że konieczne jest wyszkolenie kadr polskich urzędników i sędziów. Stał się twórcą polskiego sądownictwa i prokuratury. Za jego rządów zbudowano podstawy i zasady humanitarnego więziennictwa, uporządkowano i zharmonizowano działanie potrójnego ustawodawstwa, obowiązującego w trzech różnych zaborach. Starał się wpoić sędziom i prokuratorom poczucie obowiązkowości oraz bezwzględnej bezstronności i sprawiedliwości w wydawaniu wyroków i zarządzeń. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję nie dopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich. Pod koniec 1918 r. otrzymał zadanie stworzenia Prokuratorii Generalnej RP , czyli urzędu, którego zadaniem była obrona interesów skarbu państwa. Był jej prezesem aż do wybuchu wojny obronnej 1939 r. Założył oddziały Prokuratorii we wszystkich siedzibach sądów apelacyjnych oraz w Gdańsku. Jednocześnie od 1923 r. sprawował funkcję wiceprezesa Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było stworzenie jednolitych dla całej Polski kodeksów: cywilnego, karnego, handlowego, wekslowego oraz postępowania cywilnego i karnego. W październiku 1939 r. w Warszawie był jednym ze współzałożycieli Związku "Wolność i Lud", czyli późniejszego Związku Syndykalistów Polskich, w którego działalność konspiracyjną angażował się aż do śmierci. Zmarł wiosną 1944 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Jego głównymi pracami były:

• O dzielnicowości w Polsce współczesnej (1921 r.),
• Polityka Polski Niepodległej (1922 r.).