Jewgienij Paton

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jewgienij Paton
Євген Оскарович Патон
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1870
Nicea

Data i miejsce śmierci

12 sierpnia 1953
Kijów

Zawód, zajęcie

inżynier

podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Stalinowska
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Jewgienij Paton jako wiceprezes Ukraińskiej Akademii Nauk, trzymający model czołgu T-34
Most Patona w Kijowie
Pomnik Jewgienija Patona w Kijowie

Jewgienij Oskarowicz Paton (ukr. Євген Оскарович Патон; ur. 4 marca 1870 w Nicei, zm. 12 sierpnia 1953 w Kijowie) – radziecki[1] uczony, specjalista od procesów spawalniczych oraz budowania mostów, Bohater Pracy Socjalistycznej (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie szlacheckiej jako syn rosyjskiego dyplomaty (pełniącego wówczas funkcję konsula w Nicei). Początkowo uczył się w domu, następnie w gimnazjum w Stuttgarcie, w 1888 ukończył gimnazjum we Wrocławiu, w 1892 został powołany do rocznej służby wojskowej w rosyjskiej armii (służył w brygadzie artylerii w Kijowie). W 1894 roku ukończył Politechnikę w Dreźnie, a w 1896 roku Instytut Inżynierii w Petersburgu (do Rosji przyjechał w styczniu 1895). Pracował w Dziale Technicznym Kolei Nikołajewskiej (Petersbursko-Moskiewskiej), jednocześnie zajmował się działalnością naukową, pracując w Instytucie Inżynierów Komuniacji Drogowej. W 1898 przeniósł się do Moskwy, gdzie został wykładowcą Moskiewskiej Inżynieryjnej Szkoły Komunikacji Drogowej, od 1901 do 1904 pracował w Wydziale Mostów tej uczelni (w 1901 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych oraz profesora), następnie w maju 1904 przeniósł się do Kijowa, gdzie w 1905 został profesorem, a w 1912 dziekanem Wydziału Inżynieryjnego Kijowskiego Instytutu Politechnicznego. Jednocześnie od 1905 do 1929 kierował działem mostów tej uczelni; wykładał w niej do 1938. W 1913 udał się na leczenie na Krym, potem do Francji, skąd wrócił w 1915 mimo trudności spowodowanych wojną, i wznowił pracę w kijowskim instytucie. Na początku lat 20. pracował w Radzie Naukowo-Technicznej Ludowego Komisariatu Komunikacji Drogowej ZSRR, opracowując projekty mostów, m.in. most na Dnieprze w Kijowie Od 1896 do 1929 opracował 35 projektów mostów, m.in. mostu w Tyflisie i mostu na rzekach Soż, Roś i Dniepr. W 1929 założył laboratorium spawalnicze i Komitet Spawalnictwa Elektrycznego w Kijowie, którym kierował do 1934. W latach 30. publikował monografie na temat konstrukcji spawanych. W 1934 założył Instytut Spawania Elektrycznego Akademii Nauk Ukraińskiej SRR w Kijowie.

Po ataku Niemiec na ZSRR został ewakuowany do Niżnego Tagiłu, skąd wrócił do Kijowa w lipcu 1944, po czym kierował odtworzeniem Instytutu Spawania Elektrycznego. W czasie II wojny światowej miał znaczący wkład w obronę ZSRR: rozwinął oraz wprowadził technologię wraz z urządzeniami do spawania specjalnych stali, szczególnie dla wież czołgowych. Napisał ponad 200 prac naukowych. Od 1929 był członkiem rzeczywistym Akademii Nauk Ukraińskiej SRR, a od 1935 członkiem jej prezydium. Od 1944 należał do WKP(b). Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 2 i 3 kadencji (od 1946). Został pochowany na Cmentarzu Bajkowa w Kijowie. W 1953 roku imieniem Patona nazwano most na Dnieprze w Kijowie. Jego imieniem nazwano również ulice w Dniepropietrowsku, Lwowie, Chersoniu, Niżnym Tagile, Omsku i Makiejewce.

Jego syn Borys również był uczonym i specjalistą od procesów spawalniczych.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]