Prokop (patriarcha serbski)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	1853
Miejscowość	Sremski Karlovci
Miejsce	Sobór św. Mikołaja
Konsekrator	Józef
Konsekrowani biskupi
Teofan (Živković)	1874
German (Anđelić)	11 sierpnia 1874
Współkonsekrowani biskupi
Nikanor (Grujić)	11 czerwca 1861

Prokop
	Petar Ivačković
	Metropolita karłowicki i patriarcha serbski
Kraj działania	Austro-Węgry
Data i miejsce urodzenia	1809 ; Deliblato
Data i miejsce śmierci	11 maja 1881 ; Bela Crkva
	Metropolita karłowicki i patriarcha Serbii
Okres sprawowania	1874–1879
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Serbski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1835
Diakonat	1835
Prezbiterat	do 1846
Nominacja biskupia	1846
Chirotonia biskupia	1853
Wybór patriarchy	1874
	Multimedia w Wikimedia Commons

Prokop, imię świeckie Petar Ivačković (ur. 1809 w Deliblacie, zm. 11 maja 1881) – serbski biskup prawosławny, w latach 1874–1879 metropolita karłowicki i patriarcha serbski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem proboszcza parafii w Deliblacie, Andriji Ivačkovicia. Przyszły patriarcha ukończył gimnazjum w Oravicy i Nowym Sadzie, następnie studiował filozofię w Kieżmarku i prawo w Sárospatku. Ostatecznie podjął naukę w seminarium duchownym we Vršacu i po jego ukończeniu w 1835 złożył wieczyste śluby mnisze. W tym samym roku metropolita karłowicki Stefan wyświęcił go na hierodiakona, nadał godność protodiakona i skierował do pracy wykładowcy seminarium duchownego w Sremskich Karlovcach. Hierodiakon Prokop wykładał w nim przez kolejne dziewięć lat^[1].

W 1846 został przełożonym monasteru Krušedol z godnością archimandryty. Jeszcze w tym samym roku otrzymał nominację na biskupa aradzkiego, jednak jego chirotonia biskupia odbyła się dopiero w 1853. W 1864, gdy cesarz Franciszek Józef I zgodził się na utworzenie rumuńskiej metropolii Siedmiogrodu, wyodrębniając ją z serbskiej metropolii karłowickiej, eparchia Aradu znalazła się w nowo powstałej administraturze. Biskup Prokop, chociaż Serb z pochodzenia, pozostał na katedrze. Bez powodzenia ubiegał się o powierzeniu mu jednej z eparchii serbskich lub chociaż zarządu zamieszkiwanego przez Serbów monasteru. W 1873 został natomiast wybrany na metropolitę siedmiogrodzkiego (rumuńskiego) i arcybiskupa sybińskiego^[1].

W roku następnym odbył się serbski sobór elekcyjny, którego celem było dokonanie wyboru następcy zmarłego w 1870 metropolity karłowickiego i patriarchy serbskiego Samuela. Sobór opowiedział się za kandydaturą biskupa budzińskiego Arseniusza, jednak cesarz nie zgodził się na potwierdzenie jego elekcji. W powtórnych wyborach największe poparcie uzyskał metropolita Prokop i to on w sierpniu 1874 objął zarząd metropolii karłowickiej, rezygnując równocześnie z urzędu metropolity Siedmiogrodu. Na urzędzie pozostał przez pięć lat, do grudnia 1879, gdy władze austriackie zmusiły go do rezygnacji^[1]^[2]. Zamieszkał w Dalju, a następnie przeniósł się do miejscowości Bela Crkva, gdzie pozostał do końca życia. Został pochowany w soborze św. Mikołaja w Sremskich Karlovcach^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.412–413.
↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s.132

[jerarsi-1] skup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.412–413.

[2] skup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s.132

[1]

[2]

Metropolita Žičy	św. Sawa I (1219–1233)
Metropolici Peći	Arseniusz I (1233–1263) św. Sawa II (1263–1271) Daniel I (1271–1272) Joannicjusz I (1272–1276) wakat Eustacjusz I (1279–1286) Jakub I (1286–1292) Eustacjusz II (1292–1309) Sawa III (1309–1316) Nikodem (1316–1324) Daniel II (1324–1337)
Patriarchowie serbscy rezydujący w Peći	Joannicjusz II (1337–1354) Sawa IV (1354–1375) Efrem (1375–1380) Spirydon (1380–1389) Efrem (drugi raz) (1389–1390) Daniel III (1390–1396) Sawa V (1396–1407) Daniel IV (1407) Cyryl I (1407–1418) Nikon (1418–1435) Teofan (1435–1446) Nikodem II (1446–1453) Arseniusz II (1453–1459) wakat Jan I (1508) wakat Marek (1524) wakat Paweł I (1527–1535) wakat Makary (1557–1572) Antoni (1572–1575) Gerazym (1575–1585) Sawwacjusz (1585–1586) Hieroteusz (1586–1591) Filip (1591–1592) Jan II (1592–1613) Paisjusz I (1613–1647) Gabriel I (1648–1655) Maksym I (1655–1672) Arseniusz III (1672–1691) Kalinik I (1691–1710) Atanazy I (1711–1712) Mojżesz (1712–1725) Arseniusz IX (1725–1737) Joannicjusz III (1739–1746) Atanazy II (1746–1752) Gabriel II (1752) Gabriel III (1752–1758) Wincenty I (1758) Paisjusz II (1758) Gabriel IV (1758–1759) Cyryl II (1759–1763) Bazyli (1763–1765) Kalinik II (1765–1766)
Metropolici, a następnie Patriarchowie karłowiccy	Arseniusz III (1691–1706) Arseniusz IV (1737–1748) Izajasz (1748–1749) Paweł (1749–1768) Jan (1768–1773) Wincenty (1774–1780) Mojżesz (1780–1790) Stefan (1790–1836) Stefan (1836–1841) Józef - jako metropolita (1842–1848) Józef - jako patriarcha (1848–1861) Samuel (1861–1870) Prokop (1874–1879) German (1879–1888) Jerzy II (1888–1907) Lucjan (1908–1913)
Patriarchowie Serbii	Dymitr (1920–1930) Barnaba (1930–1937) Gabriel V (1938–1950) Wincenty II (1950–1958) German (1958–1990) Paweł (1990–2009) Ireneusz (2010-2020) Porfiriusz (od 2021)