Gozdawa (herb szlachecki): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
źródła/przypisy |
ilustracja |
||
Linia 60: | Linia 60: | ||
|commons = |
|commons = |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:StCatherineVilnius7.JPG|mały|239x239px|Herb Gozdawa (Lilia) na fasadzie [[Kościół św. Katarzyny w Wilnie|kościoła św. Katarzyny w Wilnie]].]] |
|||
'''Gozdawa''' (''Gozdawita, Gozdowa, Gozdowita, Gozdowo, Gozdzie, Gzdow, Lilium'') – polski [[herb szlachecki]]; [[łacina|łac.]] ''flores liliae in campo rubeo''. |
'''Gozdawa''' (''Gozdawita, Gozdowa, Gozdowita, Gozdowo, Gozdzie, Gzdow, Lilium'') – polski [[herb szlachecki]]; [[łacina|łac.]] ''flores liliae in campo rubeo''. |
||
Wersja z 13:58, 17 kwi 2018
{{{opis grafiki}}} | |
Typ herbu | |
---|---|
Alternatywne nazwy |
Gozdawita, Gozdowa, Gozdowita, Gozdowo, Gozdzie, Gzdow, Lilium |
Gozdawa (Gozdawita, Gozdowa, Gozdowita, Gozdowo, Gozdzie, Gzdow, Lilium) – polski herb szlachecki; łac. flores liliae in campo rubeo.
Opis herbu
Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:
W polu czerwonym, srebrna lilia podwójna, z pierścieniem złotym w środku. W klejnocie siedem piór pawich, na nich takaż lilia.
Najwcześniejsze wzmianki
Podanie głosi że herbem tym Władysław Herman obdarzył rycerza Krystyna z Gozdawy za męstwo na polu walki; lilia symbolizowała niepokalane rycerstwo, a pawie pióra w klejnocie – mądrość.
Najwcześniejsze źródło heraldyczne wymieniające herb to datowane na lata 1464–1480 Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae polskiego historyka Jana Długosza, który uznaje go za rdzennie polski. Zapisuje on informacje o herbie wśród 71 najstarszych polskich herbów szlacheckich we fragmencie: "Gozdowa, que Uium candens in campo rubeo defert. Genus Polonicum et dominis suis fidum."[5].
Teorie o pochodzeniu
Prof. Przemysław Dąbkowski w swoich rozprawach wyraża przypuszczenie, że Gozdawici, mogli to być Niemcy, przybyli z Węgier[potrzebny przypis]. Prawdopodobnie przyszli z północnego wschodu z m. Bartfeld, gdzie żywioł niemiecki był wówczas bardzo silny[potrzebny przypis].
Herbowni
Lista (→ infoboks po prawe stronie) sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy[6][7]. Należy jednak pamiętać o możliwości przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów. Szczególnie często zjawisko to występowało podczas legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co następnie utrwalane było w wydawanych kolejno herbarzach. Pełna lista herbownych nie jest możliwa do odtworzenia także z powodu zniszczenia, względnie zaginięcia wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (tylko podczas powstania warszawskiego w 1944 roku spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie). Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego, przynależność taką mogą bezspornie ustalić jedynie badania genealogiczne (często te same nazwiska były własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Tadeusz Gajl: Herbarz Polski – lista nazwisk. Internetowa wersja, na podstawie Herbarza Polski Od Średniowiecza Do XX Wieku. [dostęp 25.01.2014]. (pol.).
- ↑ Herby szlachty białoruskiej Herb Pomarnacki (własny). (pol.)
- ↑ Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicza, tom VIII, Lipsk 1841, s.103
- ↑ Piotr Nałęcz-Małachowski: Zbiór nazwisk szlachty. Lublin: 1805, s. 445.
- ↑ Celichowski 1885 ↓, s. 15-27.
- ↑ Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku. Ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007.
- ↑ Herby szlachty litewskiej Herb Gozdawa, odmiany, herbowni. (pol.)
Bibliografia
- Zygmunt Celichowski: Jan Długosz, "Insignia seu clenodia regis et regni Poloniae.Z kodeksu kórnickiego.". Poznań: Zygmunt Celichowski, 1885.