Michał Kazimierz Pac: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Galeria: drobne redakcyjne
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Galeria: drobne redakcyjne
Linia 53: Linia 53:
Plik:Peeter-Pauli kirik Vilniuses.jpg|Kościół św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie
Plik:Peeter-Pauli kirik Vilniuses.jpg|Kościół św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie
Plik:Tapestry with the Arms of Michał Kazimierz Pac.png|Tapiseria herbowa hetmana Paca
Plik:Tapestry with the Arms of Michał Kazimierz Pac.png|Tapiseria herbowa hetmana Paca
Plik:Timpani in the Church of St Peter and St Paul in Vilnius.JPG|Bęben turecki z 1672 roku - trofeum hetmana złożone jako pamiątka w kościele
Plik:Timpani in the Church of St Peter and St Paul in Vilnius.JPG|Bęben turecki - przypuszczalne trofeum hetmana z 1673 roku złożone jako pamiątka w kościele św. Piotra i Pawła
Plik:Pac plaque in the St Peter and St Paul Church in Vilnius.JPG|Tablica hetmana w kościele św. Piotra i Pawła
Plik:Pac plaque in the St Peter and St Paul Church in Vilnius.JPG|Tablica hetmana w kościele św. Piotra i Pawła
</gallery>
</gallery>

Wersja z 18:13, 28 cze 2018

Michał Kazimierz Pac
Ilustracja
Herb
Gozdawa
Rodzina

Pacowie

Data urodzenia

ok. 1624

Data i miejsce śmierci

4 kwietnia 1682
Waka koło Wilna

Ojciec

Piotr Pac

Michał Kazimierz Pac

Michał Kazimierz Pac herbu Gozdawa (ur. ok. 1624, zm. 4 kwietnia 1682 w Wace pod Wilnem) – hetman polny litewski w latach 1663-1667 i hetman wielki litewski w latach 1667-1682, wojewoda wileński od 1669.

Życiorys

Uczestniczył za panowania króla Jana Kazimierza w wojnach ze wszystkimi wrogami Rzeczypospolitej. W 1649 odznaczył się w walkach przeciwko Chmielnickiemu. W 1658 mianowany pułkownikiem królewskim, w 1659 cześnikiem wielkim litewskim, a następnie oboźnym wielkim litewskim i regimentarzem wojsk koronnych. Podczas potopu prowadził kampanię w Kurlandii przeciwko Szwedom. W 1663 stłumił bunt żołnierzy, którzy doprowadzili do śmierci hetmana polnego litewskiego Wincentego Gosiewskiego. Między innymi dzięki temu w tymże roku otrzymał urząd wojewody smoleńskiego i buławę hetmańską po Gosiewskim.
Na początku 1664 roku wziął udział w prowadzonej przez króla Wyprawie zadnieprzańskiej oraz podjął samodzielne działania militarne przeciwko Rosjanom okupującym Litwę odnosząc w czerwcu zwycięstwo w bitwie pod Witebskiem oraz walcząc pod Szkłowem.

W czasie rokoszu Lubomirskiego stanął po stronie króla Jana Kazimierza, lecz w czasie bitwy pod Mątwami nie wziął udziału w boju. Mimo to wkrótce (1667) uzyskał buławę hetmana wielkiego litewskiego.

Po abdykacji Jana II Kazimierza w 1668 roku, popierał kandydaturę do polskiej korony carewicza Fiodora[1], zwolennik razem z Sobieskim stronnictwa profrancuskiego popierającego kandydaturę księcia d'Enghien do tronu polskiego, jednak w 1668 stał na Litwie na czele stronnictwa szlacheckiego popierającego Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego w 1669 roku z województwa wileńskiego[2]. W 1669 roku objął prestiżowy urząd wojewody wileńskiego i za panowania króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego miał duży wpływ na rządy w Rzeczypospolitej. Jako hetman przyczynił się do rozbudowy artylerii litewskiej, ale również wydania przepisów regulujących życie wewnętrzne wojska, przepisów dyscyplinarnych i sądowych. Był deputatem z Senatu do Rady Wojennej przy królu w 1673 roku[3].

Jego stosunki z Janem Sobieskim były od początku zaostrzone, jako przeciwnika polityki profrancuskiej. Posunął się aż do tego, że pod Dubienką 16 października 1671 roku podczas wojny z Tatarami w latach 1666-1671 rozpuścił wojsko litewskie aby uniemożliwić kontynuowanie zwycięskiej kampanii Janowi Sobieskiemu, co pośrednio doprowadziło do wojny z Turcją, która wybuchła rok później.

Podczas wyprawy chocimskiej w 1673 wszczął w wojsku litewskim bunt, który o mało nie skończył się odejściem Litwinów. Uczestniczył jednak w zwycięstwie pod Chocimiem, ale zaraz po bitwie odszedł wraz z wojskiem litewskim nie pozwalając na wykorzystanie owoców zwycięstwa przez Sobieskiego.
Elektor Jana III Sobieskiego z województwa wileńskiego w 1674 roku[4]. Po elekcji Sobieskiego prowadził zażartą opozycję, wiążąc się z Carstwem Rosyjskim, Austrią i Brandenburgią. Głównie za jego sprawą nie doszło do skutku planowane przez Sobieskiego wystąpienie przeciw Wielkiemu Elektorowi w związku z Szwecją celem odzyskania Prus Wschodnich.

Za jego życia (i głównie za sprawą jego ambicji) ród Paców osiągnął szczyty znaczenia, dominując na Litwie i spychając w cień Radziwiłłów i Sapiehów.

Fundacje

  • Wzniósł pałac Paców przy ul. Wielkiej w Wilnie.
  • Ufundował Kościół św. Piotra i Pawła w Wilnie na Antokolu. Tam też został pochowany - zgodnie z testamentem, pod schodami wejściowymi kościoła. Na płycie nagrobnej wprawionej w posadzkę wyryto napis Hic iacet peccator (tj. "Tu leży grzesznik"). Na froncie kościoła znajduje się napis Regina Pacis funda nos in pace (dosłownie: "Królowo pokoju umacniaj nas w pokoju", ale napis stanowi także grę słów nawiązującą do nazwiska fundatora).

Galeria


Literatura

Przypisy

  1. Wacław Uruszczak, Fakcje senatorskie w sierpniu 1668 roku, w: Parlament, prawo, ludzie, studia ofiarowane profesorowi Juliuszowi Bardachowi w sześćiesięciolecie pracy twórczej, Warszawa 1996, s. 315.
  2. Porządek na seymie Walnym Electiey. Między Warszawą a Wolą przez opisane artykuły do samego tylko aktu Elekcyey należące uchwalony y postanowiony, roku [...] 1669 [słow.] dnia wtorego [...] maia, [b.n.s.]
  3. Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 64.
  4. Volumina Legum, t. V, Petersburg 1860, s. 149.