Ortogonalność: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
LaaknorBot (dyskusja | edycje)
m robot dodaje: nn:Ortogonalitet
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Wspomagane przez robota ujednoznacznienie: Przegląd zagadnień z zakresu matematyki - Zmieniono link(i) Wikipedia:Skarbnica Wikipedii/Przegląd zagadnień z zakresu matematyki
Linia 28: Linia 28:


== Zobacz też ==
== Zobacz też ==
* [[przegląd zagadnień z zakresu matematyki]],
* [[Wikipedia:Skarbnica Wikipedii/Przegląd zagadnień z zakresu matematyki|przegląd zagadnień z zakresu matematyki]],
* [[macierz ortogonalna]],
* [[macierz ortogonalna]],
* [[ortogonalizacja Grama-Schmidta]],
* [[ortogonalizacja Grama-Schmidta]],

Wersja z 19:50, 27 mar 2010

Ortogonalność (z gr. ortho – proste, gonia – kąt) – uogólnienie pojęcia prostopadłości znanego z geometrii euklidesowej na przestrzenie z określonym iloczynem skalarnym (przestrzenie unitarne).

Definicja

Elementy przestrzeni unitarnej z iloczynem skalarnym nazywamy ortogonalnymi, gdy

.

Zdanie elementy i są ortogonalne zapisuje się krótko . Podzbiór nazywamy ortogonalnym, gdy każde dwa różne elementy tego zbioru są ortogonalne. Zbiory o tej własności często nazywane są układami ortogonalnymi.

Uwaga
Wektor zerowy jest ortogonalny do każdego wektora przestrzeni unitarnej. Często zamiast o ortogonalności, mówi się o prostopadłości danych wektorów, choć przypadek wektora zerowego pokazuje, że intuicje geometryczne nie zawsze są w tym przypadku pomocne.

Przykłady

Przestrzenie euklidesowe

W przestrzeni euklidesowej (ze standardowym iloczynem skalarnym oznaczonym tutaj symbolem ) wektory

  • i są ortogonalne (oraz prostopadłe), ponieważ
    ;
  • i są ortogonalne (ale nie są prostopadłe), gdyż
    .

Przestrzenie funkcyjne

Ortogonalność pojawia się również w kontekście przestrzeni funkcyjnych, gdzie określony jest pewien iloczyn skalarny. Z tego powodu mówi się często o funkcjach ortogonalnych, czy wielomianach ortogonalnych. Klasycznym przykładem jest tutaj przestrzeń L2[a,b], tj. przestrzeń wszystkich funkcji, określonych na przedziale [a,b] o wartościach zespolonych, całkowalnych w drugiej potędze. Iloczyn skalarny elementów f i g z tej przestrzeni wyraża się wzorem

.

Jeżeli [a,b]=[,π], to ważnym przykładem układu ortogonalnego, studiowanego w analizie harmonicznej jest rodzina

.

Inne przykłady ortogonalnych układów funkcji to np. wielomiany Legendre'a czy wielomiany Czebyszewa.

Zobacz też

Szablon:Stub